Na zdjęciu: Anna Nowicka w Stanach Wyśnionych. Fot. Joanna Miklaszewska-Sierakowska.
W październiku Nowy Teatr w Warszawie (ul. Madalińskiego 10/16) oraz kuratorki Maria Stokłosa, Magdalena Ptasznik, Eleonora Zdebiak, zapraszają na kolejną odsłonę w ramach cyklu Aktywizm tańca. Przestrzenie choreografii. Zgodnie z intencją kuratorek, cykl poświęcony jest współczesnej choreografii , w której praktyki artystyczne i dyskursywne przenikają się ze sobą w integralny sposób.
Wydarzenia tej odsłony skupione będą wokół pokazu spektaklu w choreografii Anny Nowickiej Stany Wyśnione. W przedstawieniu czwórka performerów zabiera widzów w podroż w sferę podświadomości. Zagłębiają się w świat zmysłów i wyobraźni. Proces śnienia pozwala odkrywać nieprzewidywalne, zaskakujące obrazy, stające się podstawą praktyki ruchowej i stanowiące trzon spektaklu. Prezentacja odbędzie się 15 i 16 października o godz. 19.00, natomiast 17 października organizatorzy zapraszają na dwa wydarzenia towarzyszące. O godz. 16.00 spotkanie utrzymane w formacie mezze, mające kameralny i nieformalny charakter. Zaproszeni goście mają szansę w atmosferze swobodnej rozmowy wymienić się spostrzeżeniami dotyczącymi obejrzanego spektaklu. Po spotkaniu Anna Nowicka zaprasza do udziału w warsztacie poświęconym pracy nad uwagą i odczuciami płynącymi z ciała oraz procesom śnienia – nieustannego przepływu wyobrażeń (godz. 18.00-21.00). Wstęp na warsztat jest WOLNY.
Wyjątkowym wydarzeniem tej odsłony będą również warsztaty z Bonnie Bucker, jedną z nauczycielek Anny Nowickiej w kontekście pracy ze snami. Odbędą się dwa niezależne warsztaty z duchowego i fizycznego rozwoju: Relacje, czyli opowieść o ciele i jego perspektywie (15 października, godz. 10.00-13.00), Transformacja koszmaru: pierwszy krok do zrozumienia snów i zmiany życia (16 października, godz. 10.00-13.00).
Szczegółowe informacje o wydarzeniach:
Spotkanie towarzyszące spektaklowi
***
Aktywizm tańca. Przestrzenie choreografii
Kuratorki: Maria Stokłosa/Magdalena Ptasznik/Eleonora Zdebiak.
Cykl sześciu prac polskich choreografów: Alexa Baczyńskiego-Jenkinsa, Oli Maciejewskiej, Anny Nowickiej, Magdaleny Ptasznik, Marii Stokłosy i Marty Ziółek. Prezentacji przedstawień towarzyszyć będą kameralne rozmowy, otwarte autorskie warsztaty z twórcami oraz seria tekstów ukazująca się w „Dwutgodnik.com”.
Aktywizm tańca
Mówiąc o choreografii, w kontekście zaproszonych spektakli, odnosimy się do pojęcia aktywizmu – stanowiskagłoszącego pierwszeństwo aktywności i zmiany przed trwałością i stałością. Aktywizm nie odnosi się tutaj do społecznego, politycznego zaangażowania poprzez podejmowanie konkretnej tematyki. Mamy na myśli postawę skupioną na prowokowaniu ruchu i wprowadzaniu w ruch. Choreografia, którą chcemy prezentować przyjmuje jako warunek zmienność i niestabilność. Nie poddaje się jednej konwencji teatralnej, lecz poszukuje i proponuje sposoby ucieleśniania, podążające za logiką konsekwentnych dociekań. Dąży do poszerzania granic form tworzących znaczenia. Prowokuje i aktywuje odmienne sposoby postrzegania i doświadczania ruchu, a przez to ciała, przestrzeni, czasu, przedmiotu i ich wzajemnych relacji. Proponujemy przeniesienie uwagi z tego, co ruch w tańcu może reprezentować, oznaczać, na to jak to robi – jak się formuje i manifestuje, jak ulega zmianie i jak zmienia. Zastanawiamy się jakie są obecnie możliwe pola funkcjonowania choreografii.
Przestrzenie choreografii
Celem prezentowanego cyklu nie jest (prze)formułowanie definicji tańca, lecz zadanie pytania o to, czym taniec może być i co może robić, jaką siłę performatywną manifestuje. Chcemy także bardziej świadomie wprowadzić w obieg i rozwinąć pojęcie choreografii.
Choreografia, dosłownie oznaczająca zapisywanie tańca, jest obecnie zawłaszczana przez różne dziedziny – od nauk społecznych, po nauki ścisłe i przyrodnicze. W naukach biologicznych mówi się np. o choreografii molekularnej i komórkowej, w fizyce o tzw. n-body choreography, programiści rozwinęli Web Service Choreography Interface – specyfikację, pozwalającą na opisywanie dynamiki interakcji pomiędzy usługami internetowymi. Andrew Hewitt, w książce Social Choreography: Ideology as Performance in Dance and Everyday Movement odnosi się do choreografii jako metody praktykowania ideologii, natomiast powstały we Frankfurcie Institute of Social Choreography bada, w jaki sposób choreografia może przyczyniać się do powstawania nieszablonowych praktyk i systemów społecznych.
W relacji z tańcem choreografia często pozostaje w roli drugoplanowej. Przykładem tego mogą być dopiero niedawno powstałe szkoły choreografii, które przyjmują studentów również bez profesjonalnego wykształcenia tanecznego. Dla nas interesujące jest przeniesienie uwagi z tańca na procesy i praktyki choreograficzne. Choreografię postrzegamy jako technologię działań, komponującą kierunki/ przejawy ruchu w określonych warunkach – nawigującą procesy, formującą akcje, ramującą zdarzenia, organizującą ruch elementów, składających się na tworzoną sytuację.
Proponowany przez nas cykl stawia pojęcie choreografii w centrum uwagi.
AKTYWIZM TAŃCA to przestrzeń dla choreografii.
Patronat medialny: taniecPOLSKA.pl, Dwutygodnik.com
