Fot. Inbal Levi Yehuda.
Centrum w Ruchu w Warszawie (ul. Żegańska 1a) zaprasza w środę 7 września o godz. 19.00 na pokaz work in progress nowego spektaklu Wojtka Ziemilskiego Gestuno – jeden gest (tytuł roboczy).
O spektaklu:
Robimy spektakl o miganiu. O Głuchych i ich językach. O tym, jak słowo nie staje się ciałem, tylko nim jest. I mieszka między nami, ale jest zwykle traktowane przez nas po macoszemu. A tymczasem to ucieleśnione słowo to jest odjazd. Zobaczcie sami.
Ten spektakl chodzi mi po głowie od dwóch lat. To wystarczająco długo, żeby zatracić poczucie dystansu. Dlatego przyda się wasz wrażliwy i niepobłażający wzrok.
Premiera spektaklu odbędzie się 24 września 2016 roku w Nowym Teatrze.
reżyseria: Wojtek Ziemilski
scenografia, współpraca reż.: Wojciech Pustoła
obsada: Marta Abramczyk, Jolanta Sadłowska, Paweł Sosiński, Adam Stoyanov
konsultacje: Katarzyna Glozak
rozmowa po pokazie: Piotr Gruszczyński
partnerzy: Nowy Teatr, Polski Związek Głuchych Zarząd Główny
Dojazd: PKP Międzylesie (kolejką S1 lub autobus 521) lub przystanek Pożaryskiego (autobus 525).
Projekt współfinansowany jest przez Miasto Stołeczne Warszawa.
Wstęp wolny!
***
Pokazy Centrum w Procesie – work in progress to prezentacje spektakli w fazie rozwoju. Odbywają się na różnym etapie zaawansowania pracy – mogą być ukazaniem efektów pierwszych poszukiwań choreograficznych, fragmentów, wyników badań, szkicu całości spektaklu lub eksperymentem testującym konkretny pomysł. Prezentacje w Centrum w Ruchu połączone są z otwartymi rozmowami moderowanymi przez gości, osobami profesjonalnie związanymi ze sztuką. Spotkania work in progress dają możliwość sprawdzenia, jak tworzony materiał spektaklu funkcjonuje wobec widza i rozmowy z nim – usłyszenia w jaki sposób prezentowana wersja oddziałuje, co komunikuje, jakie budzi w nim pytania. Połączenie prezentacji i rozmowy pozwala na wkroczenie we wciąż płynną przestrzeń procesu twórczego, zobaczenie pracy na etapie, w którym wciąż możliwe jest rozwijanie jej w różnych kierunkach; poznanie pytań jakie zadaje sobie twórca oraz metod, jakimi się z nimi mierzy. Jest to zaproszenie do wspólnej praktyki patrzenia, słuchania i mówienia o choreografii, o tym, jakie doświadczenie proponuje dana praca i jaką pozycję wobec niej zajmujemy.
