CST, wieczór 1, Krytyka i teoria tańca
Mazowiecki Instytut Kultury i Fundacja Artystyczna PERFORM w czwartek 24 czerwca o godz. 18.00 zapraszają na pierwszy panel ekspercki w ramach działań Krytyki i Teorii Tańca realizowanej w projekcie Centralnej Sceny Tańca w Warszawie edycja II.
Natomiast o godzinie 19.00 będzie można skonfrontować własne teoretyczne refleksje po panelu ze spektaklami na żywo w ramach działań Sceny CST.
Krytyka tańca jest jednym z niezbędnych elementów stymulujących rozwój publiczności. Jedną z funkcji krytyków jest pośredniczenie w obustronnej komunikacji między artystami i widzami. Rzetelna, profesjonalna krytyka tańca służy zarówno artystom, jak i widowni, która wiedzę o tańcu i kompetencje odbiorcze zdobywa w dużej mierze właśnie poprzez lekturę recenzji i relacji wspierających rozumienie i percepcję tańca, dyskusje tematyczne wokół problemów i tematów poruszanych w spektaklach tanecznych, a także wypowiedzi samych twórców o ich metodyce pracy, inspiracjach i konceptach choreograficznych.
Z kolei wieczór Sceny CST połączy premiery i realizacje, które zostały stworzone podczas pierwszych miesięcy pandemii oraz te starsze. Pokazuje to jak temat izolacji, zamknięcia, czy odosobnienia jest wciąż żywy i zmienia tylko kolory. Poprzez selekcję zostały wytypowane spektakle o dużej różnorodności artystycznej. Okazję do zaprezentowania się będą mieli tancerze z Polski działający również na scenie międzynarodowej oraz z Francji.
Program:
24 czerwca, godz. 18.00
Krytyka i Teoria Tańca panel 1
Izolacje i relacje
Centralna Scena Tańca w Warszawie edycja II
Izolacje i relacje
Różne formy izolacji są dominującym doświadczeniem dla większości ludzi w 2020 i 2021 roku. Podczas panelu dyskusyjnego grono eksperckie podejmie refleksję wokół wpływu różnie rozumianego odosobnienia na funkcjonowanie człowieka – czy to związku ze sztuką, czy poza nią.
Czy rzeczywiście, jak może się wydawać, ludzkość doświadcza pandemicznej izolacji wspólnotowo? Czy strategie radzenia sobie z nią, bądź korzystania z jej potencjału, są uniwersalne? Jakie odzwierciedlenie znajduje izolacja – nie tylko związana z pandemią – w naszych osobowościach, zachowaniach i w twórczości artystycznej? Jakie ślady pozostawia na scenach i widowniach?
W rozmowie wezmą udział: teoretyczka tańca, artystka-pedagożka oraz psycholożka i seksuolożka. Wspólnie poszukają odpowiedzi na pytanie, jak izolacja naznacza ludzką codzienność i twórczość, ale nie obiecują, że dojdą do jednoznacznych wniosków. Być może spotkanie różnych perspektyw przyniesie kolejne pytania, prowadzące do jeszcze dalszych poszukiwań.
Panel poprowadzą:
Barbara Baran – psycholożka, seksuolożka, członkini zarządu Fundacji SEXED.PL zajmującej się edukacją seksualną. Stypendystka Wolnego Uniwersytetu w Brukseli, współautorka międzynarodowych publikacji. Należy do sieci liderek i liderów Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności. Współpracuje z organizacjami pozarządowymi, m.in. ze Społecznym Komitetem ds. AIDS, Amnesty International. Opiekunka merytoryczna książki Rozmowy Anji Rubik o dojrzewaniu, miłości i seksie oraz wszystkich treści i projektów Fundacji SEXED.PL. Codziennie wspiera osoby zgłaszające się do Fundacji po pomoc.
Dr Liwia Bargieł – tancerka, choreografka, absolwentka Konserwatorium Tańca Współczesnego Trinity Laban w Londynie. Doktor sztuki w dziedzinie Sztuk Teatralnych. Wykładowczyni na Akademii Teatralnej A. Zelwerowicza w Warszawie. Jako tancerka wystąpiła min. w spektaklach Carolin Finn, Guilherme Bothelo, Macieja Kuźmińskiego, Hygina Delimata, Mikołaja Mikołajczyka, Tomka Ciesielskiego, Uli Sickle, Elwiry Piorun. Jest autorką choreografii do spektakli teatralnych Joanna Szalona. Królowa, Tragedia Jana X (reż. W. Raźniak), Opowiadanie Brazylijskie (reż. M. Hycnar), Demon Teatru, czyli mniejsza o to (reż. A. Domalik), Wiedźmin (reż. W. Kościelniak). Reżyserka spektakli teatralnych: Iluminacje, Witzelsucht, Szron/Frost, Body Bank oraz wspólautorka spektakli interdyscyplinarnych i instalacji: Pozycja początkowa-wertykalna, Nullpunkt, Treatise (zamówienie Warszawskiej Jesieni 2016). Obecnie współtworzy z artystą wizualnym Bartłomiejem Kiełbowiczem cykl prac video, oraz działań performatywnych Pandemobook.
Hanna Raszewska-Kursa – badaczka i krytyczka tańca. Publikuje teksty w prasie drukowanej i elektronicznej (m.in. taniecPOLSKA.pl, nietakt!t. Inne strony teatru, teatralny.pl), a także artykuły naukowe w monografiach i czasopismach. Autorka m.in. książki Teorii tańca w polskiej praktyce (napisanej w ramach stypendium MKiDN, wydanej w ramach Programu wydawniczego IMiT), redaktorka monografii Taniec w Warszawie – społeczeństwo, edukacja, kultura. Wydawnictwo pokonferencyjne Centrum Sztuki Tańca w Warszawie 2018 (wydanejprzez Fundację Artystyczną PERFORM i Fundacja Rozwoju Teatru NOWA FALA). Uczestniczka i gospodyni paneli dyskusyjnych. Prowadzi rozmowy pospektaklowe w formule tradycyjnej i w formułach eksperymentalnych, w zależności od potrzeb publiczności. Prezeska Fundacji Myśl w Ciele, założycielka Warszawskiej Pracowni Kinetograficznej.
Kuratorka działu Krytyki i Teorii Tańca: Paulina Święcańska
24 czerwca, godz. 19.00
Scena CST wieczór 1
Izolacja
Centralna Scena Tańca w Warszawie edycja II
Nic dwa razy
Nic dwa razy to opowieść o niepowtarzalności i wyjątkowości każdej chwili.
Zestawiona z motywem izolacji nabiera nowego wybrzmienia. Czy potrafimy dostrzec różnice, kiedy wszystko zlewa się w jedną całość? Czy dalej wierzymy w niepowtarzalność, kiedy każdy kolejny dzień do złudzenia przypomina poprzedni?
Nic dwa razy się nie zdarza
i nie zdarzy. Z tej przyczyny
zrodziliśmy się bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny.
(W. Szymborska)
Koncepcja i choreografia: Anita Sawicka
Wykonanie: Katarzyna Zakrzewska, Agata Urbaniak
untold manifesto
We are the victims of the … of the lack of…
Of full and heavy …
We are the people without …
Who have moved beyond … and …
To a parody of …
We are the … .
Koncepcja, choreografia i wykonanie: Joanna Brodniak
Device
Inspiracją do stworzenia Device jest obserwacja codziennych zachowań przechodniów i życia
toczącego się przy wielkomiejskich ulicach. To próba odpowiedzi na pytanie czy jedno
urządzenie może spowodować w nas jakąś zmianę? Czy może wzbudzić w nas jakieś uczucie?
Czy może sprowokować inny bieg wydarzeń w naszym myśleniu i odczuwaniu? Początkowo
naturalne i codzienne zachowanie, zmienia się po chwili w pewne odchylenia- nietypowe i
zaskakujące odruchy, kolokwialnie nazywane przyruchami, które wymykają się naszej kontroli i działają poza naszą świadomością.
Koncepcja, choreografia i wykonanie: Marcin Motyl
La la la la la
Inspiracją dla powstania sola La la la la la był temat macierzyństwa, które rozumiane jest tu jako dwuznaczny dla kobiety etap, pełen sprzecznych uczuć, emocji, potrzeb i przemyśleń. Dwubiegunowość była wyjściem dla poszukiwań ruchowych. Obowiązek kontra chęć, poświęcenie kontra spełnienie, strach i zmęczenie kontra siła. Duży wpływ na kształt etiudy miał film Romana Polańskiego pt. Dziecko Rosemary.
Koncepcja, choreografia i wykonanie: Magdalena Widłak
Nie przepraszaj
Dwa ciała. Albo jedno ciało. Ale dwa serca.
Bezkształtna, estetyczna, ruchoma postać. Zgadujemy że to dwie osoby. Połączone.
Czy to połączenie ma szanse przetrwać? Przecież za chwilę te ciała osłabną, serca przyspieszą, oddechy zawieszą się, zabraknie powietrza i przestrzeni.
Mogłoby być tylko to połączenie. Ale wydaje się to takie niepełne. Jakby trzeba było odłączyć się od siebie, aby być sobą.
To nie jest historia o miłości. Jest to spotkanie dwóch światów, które chciałyby wydobyć się z życia i stworzyć mikrokosmos tam, gdzie mogą być jednym. Tam, gdzie grawitacja nie ma przyczepności, gdzie w końcu być osobno mogłoby wystarczyć.
To nie jest para. To jest układ dwóch magnesów, które przyciągają tyle, ile odpychają się nawzajem. Przyciąganie jest prawdziwe, przynosi formę uspokojenia w tym ulotnym, ale pięknym związku.
W tych magnesach są dwa bieguny. Jest to taniec, który łączy i izoluje. Czasami jedno odwraca się, odpychając drugie. Przed kolejnym połączeniem.
Koncepcja i choreografia: Thierry Verger
Wykonanie: Claire Saintard, Marek Klajda
O twórcach:
Wojciech Rybicki – tancerz KLU dance theatre, student Akademi Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach o kierunku taniec. Niezwykle dociekliwy i wrażliwy artystycznie. Jego przygoda z tańcem zaczęła się bardzo późno ale świadomie i konsekwentnie szuka siebie w ruchu. Interesuje go szczególnie postać i emocjonalna prawda. Za swoją sceniczną osobowość zyskał uznanie na wielu festiwalach tanecznych i offowych. Wraz z KLU zrealizował wiele choreografii zespołowych, jedną z ostatnich przedpandemicznych Oculus w choreografii Jarosława Mysony i Et ego homo sum Marzeny Kobryń.
Natalia Wojsyk – tancerka KLU dance theatre, przygodę z tańcem zaczęła jeszcze w szkole podstawowej stawiając pierwsze kroki w lokalnej grupie tanecznej domu kultury. Szukając możliwości rozwoju trafiła do grupy tańca współczesnego Marzeny Kobryń skąd podążając już za świadomym wyborem i fascynacją tańcem współczesnym zaczęła przygodę z teatrem tańca KLU, gdzie aktualnie się realizuje. Swoje działania taneczne opiera na szeroko pojętej technice tańca współczesnego i improwizacji. Za kreacje w choreografiach zespołowych otrzymała nagrodą za osobowość sceniczną, doceniona przez Michała Zubkowa i nagrodzona zaproszeniem na Internationale Dance Summer School w Koszęcinie.
Joanna Brodniak – absolwentka kulturoznawstwa oraz publicystyki kulturowej na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, a także dyplomowana instruktorka tańca (NCK Kraków). Od początku 2018 roku związana z Teatrem ROZBARK jako pedagog tańca współczesnego, a od 2020 również jako moderator wydarzeń artystycznych. W 2021 jej solowa choreografia untold manifesto zdobyła tytuł the best solo na międzynarodowym festiwalu Solo Duo Dance Festival w Budapeszcie. Autorka tekstów krytycznych z dziedziny teatru tańca i ruchu. Realizacje: GEMINI tryptyk, reż. Anna Piotrowska, 2021 roku, produkcja: Teatr ROZBARK, untold manifesto, chor. Joanna Brodniak. PROPAGANDA.ucieleśnienie, reż. i chor. Anna Piotrowska, 2020, produkcja: Teatr ROZBARK, 19EC20, chor. Anna Piotrowska, 2020, produkcja: Teatr ROZBARK, Czy mnie kochacie? reż. i chor. Kamil Bończyk, Teatr Śląski w Katowicach, 2020, Out of structure, reż. i chor. Anna Piotrowska, produkcja: Fundacja Wielki Człowiek, 2019, summa summarum, chor. Joanna Brodniak i Katarzyna Zioło, 2019, Slavic body, wideoprojekt, produkcja: Fundacja Wielki Człowiek, 2018.
Marcin Motyl – niezależny tancerz, choreograf i performer. Ukończył Ogólnokształcącą Szkołę Baletową w Warszawie, a następnie w latach 2011-2017 pracował w Polskim Teatrze Tańca. Do tej pory miał okazję współpracować z takimi twórcami jak: Ohad Naharin, Jo Strømgren, Veroni-ka Raz, Ewa Wycichowska, Mariusz Treliński, Urszula Bernat- Jałocha, Iwona Pasińska i wiele inny-ch. Nieustannie zdobywa doświadczenie, biorąc udział w licznych zagranicznych projektach i warsztatach prowadzonych przez takich twórców czy pedagogów jak: Franck Chartier, Gabriela Carrizo, Yuval Pick, Sjoerd Vreugdenhil, Yoshifumi Inao, Henrik Kaalund, Yi-Chun Liu, Stian Da-nielsen, Shi Pratt. Marcin pracuje dziś nad własną metodą pracy twórczej, kształtując jednocześnie swoisty język ruchu. Mając na celu stworzenie indywidualistycznego podejścia do choreografii, korzysta ze swojego profesjonalnego wykształcenia oraz doświadczenia, łącząc je z szeroko pojętym pojęciem abstrakcji i swoimi zainteresowaniami ludzkim umysłem.
Magdalena Widłak – absolwentka Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi, kierunek studiów-choreografia i techniki tańca. Jako tancerka współpracowała z Elwirą Piorun (Teatr Tańca Zawirowania, Warszawa), Maszą Triputsen, Karoliną Kroczak, Adamem Adamonisem, Pauliną Święcańską, Teatrem Tańca i Ruchu V6 w Łodzi (chor. Natalia Kielan). Obecnie związana z Rzeszowem, gdzie tańczy w Teatrze O.de.la (chor. Marta Bury) oraz współpracuje z Teatrem Maska jako twórca ruchu scenicznego (spektakle: Gwiezdnik, Nina i Paul, asystentka choreografa – Akademia Pana Kleksa), a także jako wykonawca (Dzikie łabędzie, Dokąd pędzisz, koniku?, Romeo i Julia). Zakwalifikowała się do programu dla początkujących choreografów Julidans Artists’ Lab w Amsterdamie i uczestniczyła w projekcie Stepping back if back is ahead Clary Amaral. Stworzyła 3 spektakle ruchowe: solo La la la la la wielokrotnie modyfikowane i pokazywane na konkursach i festiwalach w Polsce, trio Szkice węglem w ramach Stypendium twórczego Marszałka Województwa Podkarpackiego oraz solo Studium (Przypadku) Strachu, S.(P.)S. podczas wygranej rezydencji w Teatrze Rozrywki w Chorzowie w ramach 9. Obserwatorium Artystycznego Entree. Od września 2019 do marca 2020 pracowała jako tancerka w projekcie Olsztyński Teatr Tańca. Prolog (spektakle Nie-uprzejmość w operze, Nienasycenie, Poruszony las). Aktywnie działa również jako instruktor tańca.
Claire Saintard uczyła się tańca klasycznego u J. Goube, S. Prince, F. Legrée, E. Martins. Następnie, krok po kroku odkrywała taniec współczesny, a M. Ohanessian dał jej podstawy do pracy scenicznej. Jej doświadczenia w grupach tanecznych, zarówno neoklasycznych i współczesnych, pozostawiły ją jednak z pewnym poczuciem niedosytu. Swoje portfolio techniczne i ruchowe Claire uzupełniła dzięki równoległej praktyce jogi oraz pracy z Thierrym Verger. Jej spotkanie ze stworzoną przez niego techniką Modal Underground dały pretekst do nowego, artystycznego spotkania ze sobą.
Marek Klajda jest performerem od dawna fascynującym się doświadczaniem ciała i umysłu oraz związkiem między nimi. Jest instruktorem sztuk walki i qigong, z ponad 30-letnią ciągłą praktyką. Taniec stał się naturalnym przedłużeniem tych oryginalnych poszukiwań. Marek uczył się tańca współczesnego u Kamy Giergoń, a obecnie współpracuje na stałe z zespołem Thierry’ego Verger, francuskiego choreografa i twórcy techniki Modal Underground. W jego dorobku artystycznym znalazły się duety: The Game of Love oraz Meant to be (z Kamą Giergoń), Exit (z Pauliną Święcańską), Wbijamy na balet (z Isabelle Klajda), Impossible i film Edge (z Claire Saintard) oraz spektakl solowy solo Sacre.
Thierry Verger – francuski tancerz, edukator, choreograf. Twórca stylu tańca współczesnego Modal Underground. W swojej pracy Thierry opiera się na stworzonej przez siebie, oryginalnej i eklektycznej technice tanecznej. Czerpie z doświadczeń mistrzów tańca z przeszłości i teraźniejszości, ze sztuk walki i tańca rytualnego. Modal Underground to pomost pomiędzy średniowieczną fantazją a współczesną rzeczywistością. Ten sposób tworzenia choreografii łączy przeciwieństwa: klasyczne linie i barokowe krzywe, zmysłowość i nieokiełznanie. Thierry współpracuje z wieloma znanymi szkołami i teatrami w Europie. W Polsce współpracował z teatrami tańca w Kielcach, Lublinie, Poznaniu, Krakowie i Szczecinie. Tworzył także choreografie do pierwszych edycjach programu You can dance. Na stałe mieszka, tworzy i uczy w Paryżu.
Kuratorka działu Scena CST: Magdalena Brzozowska
Organizator: Mazowiecki Instytut Kultury i Fundacja Artystyczna PERFORM
Projekt: Centralna Scena Tańca w Warszawie edycja II
Projekt współfinansuje miasto stołeczne Warszawa.
