Warszawa: HER Docs Film Festival – sekcja „Ciało w ruchu”

Tak zapowiada sekcję dziennikarka Anna Sańczuk:

Ciało jako narzędzie doświadczania rzeczywistości w ruchu, archiwum emocji i traum, prywatny wehikuł wiodący nas przez świat materialnych obiektów i wewnętrznych drgnień patronuje w tym roku różnorodnej sekcji dedykowanej współczesnej choreografii i tańcowi.

 Choreografia, wiodąca sztuka rozedrganej współczesności, tanecznym krokiem wkraczająca w pole teatru, filmu, performansu, sportu, psychoterapii czy sztuk wizualnych jest dziś aktualna bardziej, niż kiedykolwiek. Traktowana bardzo swobodnie, niewiele ma wspólnego z klasycznie pojętym tańcem, najwięcej z najprostszą, wyzwoloną ze sztywnych wyobrażeń i niezwykle pojemną definicją przeżywania „ciała w ruchu”.

Dziewięć filmów, które HER Docs pokaże w tej sekcji przedstawia wielkie bogactwo różnorodnych spojrzeń na tę dziedzinę. Znalazły się w niej zarówno historie kobiece – by przywołać choćby My Womb Martiny Trepczyk, filmową impresję stworzoną z matką i tancerką Anną Lis, jak i queerowe opowieści – jak np. w filmie Luca (m/f/x) Hanny Schweiger i Ricardy Funnemann, będącym portretem osoby tańczącej (Luca Henning) pozycjonującej się między płciami. Na ekranie zobaczyć będzie można ciała w pełni sprawne, jak i z przewlekłymi chorobami – to przykład filmu Droga Ty Anny Rodgers, która filmuje performans chorej na stwardnienie rozsiane Lindy Fearon, choreografującej swoje ciało we własnej kuchni będącej jej sceną. Osoby z ograniczeniami ruchowymi pojawiają się też w pełnej barw i radości krótkometrażówce Dorothy Allen Pickard Część mnie, w którym tancerki i tancerze po amputacji nawiązują bliską taneczną relację ze… swoimi protezami.

Pojawią się dokumenty, ale i filmy taneczne bliższe sztuce wideo i teledyskom. Takim filmem-hybrydą jest pełen dzikiej energii i witalności obraz W białej otchłani, w którym Cara Holmes zagłębia się w proces twórczy nagradzanego show tanecznego Oony Doherty Hope Hunt (tegorocznej laureatki Srebrnego Lwa na biennale weneckim w kategorii taniec). Oona to objawienie europejskiej sceny tanecznej ostatnich lat. Wychowana we wstrząsanej konfliktami klasowymi, politycznymi i religijnymi Irlandii Północnej, w swojej praktyce tanecznej sięga do swoich robotniczych korzeni i pełnych przemocy ulic Derry i Belfastu. Poprzez ciało bada język męskiej agresji i kobiecej siły, szukając skrytej pod maską delikatności. Uważa się za tańcząca aktywistkę, podejmując palące tematy współczesności: bezdomność, przestępczość, rasizm, prawa LGBTIQ, prawa kobiet, pro-choice, czy małżeństwa homoseksualne. Jak mówi: „Ćwiczenie się w rozumieniu samego czy samej siebie, a następnie praktykowanie empatii i zrozumienia u innych jest, mam nadzieję, katalizatorem zmiany społecznej”.

Cały ten filmowo-taneczno-cielesny kosmos, który zobaczyć będzie można w tej sekcji festiwalu łączy jedno – miłość do tańca, ruchu i przełamywania ograniczeń ciała. Skłania do czerpania z ciała radości i twórczej inspiracji także w naszym własnym „cywilnym” życiu. Masz ciało, więc tańcz! – chciałoby się zakrzyknąć oglądając te naładowane energią ruchu dzieła.

Program i opisy filmów:

Część mnie reż. Dorothy Allen-Pickard
Wielka Brytania / 2020 / 4 min
polska premiera

Porywający film taneczny o doświadczeniu osób po amputacji z ich ciałem i kończynami. Dla bohaterek i bohaterów protezy mogą być biżuterią, nieprzewidywalnymi przyjaciółkami, kompankami do tańca, albo integralną częścią ciała. Ruch przeplata się tu z dialogiem oraz refleksją o zmysłowej relacji ze światem, ze szczególnym uwzględnieniem tego, jak architektura i dizajn mogą wpływać na nasze życie fizyczne i emocjonalne.

Wybrane festiwale i nagrody: Sheffield Doc/Fest, Internationale Kurzfilmtage Oberhausen, DOC NYC, Edinburgh International Film Festival, MY HERO International Film Festival (Nagroda Art Heroes), Aesthetica Short Film Festival, Galway Film Fleadh, Encounters Festival, Imagine Science Film Festival

Dorothy Allen-Pickard to multidyscyplinarna artystka i projektantka. Ukończyła drugi stopień studiów na Wydziale Projektowania na Konstfack, Akademii Sztuk Pięknych w Sztokholmie. W swoich pracach porusza ważne społecznie zagadnienia, takie jak inkluzywna edukacja seksualna, feminizm czy płeć kulturowa. Jej prace były pokazywane na wystawach poświęconych zarówno wyłącznie jej twórczości, jak i wystawach grupowych, w Nowym Jorku, Sztokholmie i w Polsce.

TWÓRCZYNIE I TWÓRCY
Reżyseria: Dorothy Allen-Pickard
Zdjęcia: Jack Wells
Montaż: Dorothy Allen-Pickard
Dźwięk: Ben Hauke, Adina Astrate
Muzyka: Batsumi
Producentki: Julie Machin, Lucy Pullicino
Produkcja: My Accomplice
Właścicielka praw: Dorothy Allen-Pickard
Język: angielski
Strona: https://www.dorothyallenpickard.com

Droga Ty reż. Anna Rodgers
Irlandia / 2020 / 14 min
polska premiera

Droga Ty to film taneczny, powstały na zlecenie Croi Clan Integrated Dance Company. Przedstawia performans tancerki Lindy Fearon, która w miejsce odwołanego występu na żywo, została nakręcona w swoim domu w hrabstwie Armagh w Irlandii w szczytowym momencie lockdownu w 2020 roku. Film łączy ruch oraz słowa napisane wcześniej przez Lindę, odkrywając życiowe ścieżki jej relacji ze swoim ciałem i samą sobą.

Wybrane festiwale i nagrody: Catalyst International Film Festival (Najlepszy Film Dokumentalny), Carlow Arts Festival

Anna Rodgers jest laureatką Irlandzkiej Nagrody Filmowej i Telewizyjnej (IFTA), irlandzką reżyserką i producentką. Wśród jej filmów są takie tytuły jak Somebody to Love, film dokumentalny o związkach i niepełnosprawności, czy Hold on Tight, przyglądający się społecznemu i osobistemu wymiarowi wpływu publicznego okazywania uczuć przez osoby LGBT. Hold on Tight i jej kolejny film, Novena, opowiadający o wydarzeniu z udziałem gejów i lesbijek, które miało miejsce w kościele katolickim, otrzymały nominację do Nagrody Iris. Anna była producentką Growing up Gay – pierwszego serialu opowiadającego o młodzieży LGBT w irlandzkiej telewizji oraz nominowanego do nagrody IFTA filmu dokumentalnego The Story of Yes, który przedstawia historię referendum w sprawie równości małżeńskiej. Obecnie reżyseruje How To Tell a Secret, pełnometrażowy film dokumentalny o ujawnianiu nosicielstwa wirusa HIV dla Arts Council, organizacji promującej sztukę, we współpracy z reżyserem teatralnym i filmowym, Shaunem Dunne.

TWÓRCZYNIE I TWÓRCY
Reżyseria: Anna Rodgers
Występuje: Linda Fearon
Choreografia: Caroline Bowditch
Zdjęcia: Matthew Kirrane
Montaż: Paul Mullen
Dźwięk: Linda Fearon
Muzyka: Niall O’Carroll
Producentka: Zlata Filipović
Produkcja: Invisible Thread Films
Właściciel praw: Invisible Thread Films
Język: angielski
Strona: http://www.invisiblethreadfilms.com/

Kseno reż. Amy J. Gardner
Kanada / 2021 / 4 min
polska premiera

Kseno jest najmniejszą mierzalną jednostką ludzkiego porozumienia, zwykle wymiany pomiędzy dwojgiem mijających się nieznajomych – flirciarskie spojrzenie, skinięcie głową, chwile ulotne i przypadkowe, ale wciąż naładowane znaczeniem, energią, dzięki której czujemy się mniej same i sami. Ten krótki film o tańcu – bez dialogów, oparty na muzyce – zestawia te momenty ludzkiej intymności z majestatycznym, może alienującym (a może nie) krajobrazem. (Klara Cykorz)

Specjalne podziękowania dla Films.Dance (@films.dance) oraz Jacob Jonas The Company (@jacobjonasthecompany).

Amy J. Gardner jest reżyserką, choreografką i fotografką, której prace obejmują film, telewizję, performans, produkcję multimedialną i treści dla marek. Jej projekty często łączą podejście filmowe z odważnym i surowym opowiadaniem historii opartym na ruchu. Jej proces twórczy wywodzi się z jej profesjonalnej kariery tanecznej. Przez ostatnią dekadę była twórczo napędzana przez różne techniki aktorskie i ćwiczenia z improwizacji, które ukształtowały jej sugestywny styl. Amy jest dyrektorką artystyczną annoDAM Dance i założycielką DanceHypha. Urodziła się w Kanadzie, a obecnie mieszka w Nowym Jorku.

TWÓRCZYNIE I TWÓRCY
Reżyseria: Amy J. Gardner
Choreografia: Diego Vega
Występują: Natasha Patterson, Sabine Van Rensburg
Zdjęcia: Kristof Brandl
Montaż: Joy Isabella Brown
Muzyka: Alice Phoebe Lou, Thor Rixon
Producentki_ci: Jill Wilson, Emma Rosenzweig-Bock, Mathieu Wothke
Produkcja: Films.Dance / Jacob Jonas The Company
Właściciel praw: Films.Dance / Jacob Jonas The Company
Język: bez dialogu
Strona: https://www.films.dance/

Luca (m/f/x) reż. Hannah Schwaiger, Ricarda Funnemann
Niemcy / 2019 / 7 min
polska premiera

„Odczuwam moją płeć jako płynną; nigdy nie jest tak, że czuję że jestem kobietą albo jestem mężczyzną. Czuję tylko to ciało, do którego należą dusza i umysł” – mówi o sobie Luca. Chociaż czasem spotyka się z niechęcią, a nawet przemocą fizyczną z powodu swojego wyglądu, nie wyobraża sobie ukrywać tego, kim jest. Akceptację znajduje w teatrze, gdzie może nareszcie wyrażać siebie i budować więzy poprzez wspólnotową artystyczną praktykę. Film towarzyszy Luce w próbach spektaklu Kaligula w reżyserii Clary Nielenbock, gdzie aktorskie wcielenie okazuje się fascynującym doświadczeniem/ćwiczeniem empatii i zrozumienia drugiego człowieka.

Wybrane festiwale i nagrody: DOK Leipzig, Filmfest Dresden, Blicke Filmfestival (Drugie Grand Prix), Balkan Can Kino, Moovy, Bundesfestival junger Film, Queer Film Festival Hannover

Hannah Schwaiger urodziła się w 1988 roku w niemieckim Münster, tam też się wychowała. Po ukończeniu szkoły pracowała przy produkcja teatralnych i zrobiła staż w jednej ze stacji telewizyjnych. W 2012 roku rozpoczęła studia na kierunku Filmu i Dźwięku na Uniwersytecie Nauk i Sztuk Stosowanych w Dortmundzie, gdzie dołączyła do kolektywu filmowego „I AM HERE“. W tamtym czasie poświęcała się zarówno pracy z kamerą, jak i reżyserii. W jej pracach, zwłaszcza tych z okresu, w którym należała do kolektywu, widać wyraźnie próby eksperymentowania z różnymi formatami filmowymi. Już w czasie studiów, w ramach realizowania projektów studenckich, zaczęła pracować w przemyśle filmowym. Na początku 2018 roku ukończyła Uniwersytet w Dortmundzie, jako pracę dyplomową tworząc, we współpracy z Jacqueline Hochmuth, krótki film dokumentalny Through the Desert. Obecnie pracuje jako freelancerka-twórczyni filmów dokumentalnych, ale specjalizuje się także w tworzeniu klipów muzycznych i filmów wizerunkowych dla sektora kultury.

Ricarda Funnemann urodziła się w 1989 roku w Hanowerze, a wychowała w Münster. Ukończyła studia z grafiki i odbyła praktyki jako asystentka grafika. Następnie ukończyła studia licencjackie na Fachhochschule Dortmund – Uniwersytecie Nauk i Sztuk Stosowanych. Obecnie jest na studiach magisterskich na Wydziale Nauk Fotograficznych na Fachhochschule Dortmund. W ramach swoich projektów zajmuje się fotografią modową i filmami modowymi. Lubi też eksperymentować z wpływami artystycznymi, dzięki czemu zdała sobie sprawę, że fotografia modowa może być narzędziem do opowiadania historii. Dzięki projektowi na studiach licencjackich, poświęconemu zaburzeniom lękowym, odkryła w sobie zainteresowanie ludzką tożsamością i psychiką. Przygotowując projekty na zajęcia odnalazła swój sposób na wyrażanie się poprzez film, co przełożyło się na jej obecną pracę nad projektami multimedialnymi. Równolegle ze studiami magisterskimi zaczęła pracować w branży fotografii reklamowej dla mediów społecznościowych.

TWÓRCZYNIE I TWÓRCY
Reżyseria: Hannah Schwaiger, Ricarda Funnemann
Zdjęcia: Hannah Schwaiger
Montaż: Hannah Schwaiger, Ricarda Funnemann
Dźwięk: Arno Augustin
Muzyka: Henric Schleiner
Producentki: Hannah Schwaiger, Ricarda Funnemann
Produkcja: Funnemann & Schwaiger Produktion
Właścicielki praw: Hannah Schwaiger, Ricarda Funnemann
Język: niemiecki

My Womb reż. Martina Trepczyk
Austria / 2019 / 3 min

Taneczny list miłosny dla wszystkich, którzy_e walczą o siebie. Portret tancerki i poetycka krytyka systemowej władzy nad kobiecymi ciałami, która jest wszechobecna: w szkole, rządzie, instytucjach religijnych, i po prostu w umysłach społeczeństwa. My Womb ma źródła w doświadczeniu nauki i wychowania w jednej z najsurowszych szkół baletowych w Polsce i całego systemu patriarchalnego, w którym instytucja ma więcej do powiedzenia na temat ciała kobiety niż ona sama.

Wybrane festiwale i nagrody: Long Story Shorts (Best Documentary), EMIGRA Film Festival, On Art Film Festival, FilmFest by Rogue Dancer, Bucharest ShortCut Cinefest (Special Mention: Best Documentary), The Bush Films

Martina Trepczyk –  urodzona w 1990 roku filmowczyni o polskich korzeniach, urodzona i wychowana w Austrii. Studiowała reżyserię filmową na Uniwersytecie Kingston w Londynie i, jak sama mówi, czuje się przede wszystkim Europejką i nie odczuwa przynależności do żadnej narodowości czy miejsca. Stale poszukuje estetyki i autentyczności, realizmu i surowości. Jako reżyserka tworzy filmy dokumentalne, komercyjne i klipy muzyczne. Środek przekazu nie ma dla niej znaczenia – wręcz przeciwnie – łączenie ze sobą gatunków uważa za bardziej interesujące, o ile tylko treść wywołuje emocje. Ważny jest zarówno mocny przekaz, jak i estetyka. W twórczości Martiny widoczna jest również jej fascynacja tańcem, a także niezwykłe połączenie delikatności i siły. Jej doświadczenie jako graficzki pomaga w tworzeniu koncepcji kreatywnych i zarządzaniu planem filmowym oraz tłumaczy jej zamiłowanie do minimalizmu i abstrakcji. Martina najlepiej czuje się poza wyznaczonymi kategoriami,  tworząc sztukę na styku ich granic.

TWÓRCZYNIE I TWÓRCY
Reżyseria: Martina Trepczyk
Scenariusz: Martina Trepczyk
Choreografia, występuje: Anna Lis
Zdjęcia: Martina Trepczyk
Montaż: Martina Trepczyk
Dźwięk: David Furrer
Muzyka: Taris
Producentka: Martina Trepczyk
Produkcja: Martina Trepczyk
Właścicielka praw: Martina Trepczyk
Język: angielski
Strona: www.martinatrepczyk.com

Odgraniczanie reż. Tereza Vejvodová
Czechy /  2020 / 15 min
polska premiera

Film o tańcu i architekturze, a wręcz o tańczeniu o architekturze, jakby na przekór znanemu porzekadłu. Młoda kobieta szuka mieszkania – wędruje od deweloperskiego apartamentowca do powojennego bloku, a potem do powojennej kamienicy. Zarówno tancerka, jak i sama kamera wchodzą w bliską relację z różnego rodzaju powierzchniami: ścian, korytarzy, szyb, prześcieradeł, wody, poręczy w metrze, ludzkiej skóry, parkietów. Tu betonowe murki, tam zęby schodów ruchomych. Padają jakieś słowa, ale w tle – nie są ważne. Językiem filmu okazuje się taniec w dwóch typach przestrzeni, publicznej i raczej zatłoczonej oraz prywatnej, ale niczyjej, bo niezamieszkałej. A fabułą – poszukiwanie miejsc, które można by uczynić swoimi. (Klara Cykorz)

Festiwale i nagrody: Ji.hlava International Documentary Film Festival, PÖFF Shorts – Short Film & Animation Festival, Festival Tous Courts, Slamdance Film Festival (Wyróżnienie Specjalne Jury: Narracyjne Filmy Krótkometrażowe), VAEFF – Video Art & Experimental Film Festival, Pragueshorts Film Festival, Dance Film Festival Prague, REGARD

Tereza Vejvodová, urodzona w 1995 roku, ukończyła Wydział Filmowy i Telewizyjny Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze (FAMU). Jej krótki metraż z czasów studiów, A Part (2017), zdobył Specjalną Nagrodę Jury na Festiwalu Filmowym FAMUFEST w 2017 roku, był nominowany do nagrody Magnesie przyznawanej przez Czeską Akademię Filmu i Telewizji, a także wziął udział w konkursie podczas Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Pradze. Jej krótkometrażowy film „Sugar” (2019), poruszający temat współczesnych form związków, takich jak sponsoring, miał swoją premierę na Festiwalu Filmów Krótkometrażowych Aesthetica, a także zdobył Specjalną Nagrodę Jury na Festiwalu Filmowym Kamera Oko w Ostrawie w 2019 roku Odgraniczanie stanowi eksperyment z klasyczną narracją i ekspresyjnym tańcem jako formą aktorstwa i jest wynikiem jej fascynacji fizyczną ekspresją ludzkiego ciała i abstrakcyjnymi formami wizualnymi. Obecnie Tpracuje nad scenariuszami dwóch filmów pełnometrażowych, z których jeden, The Flower, otrzymał wsparcie Czeskiego Funduszu Filmowego. Poza tym pracuje jako montażystka i reżyserka dla organizacji non-profit Post Bellum, reżyseruje także klipy muzyczne.

TWÓRCZYNIE I TWÓRCY
Reżyseria: Tereza Vejvodová
Choreografia, występuje: Markéta Jandová
Zdjęcia: Dušan Husár
Montaż: Tereza Vejvodová
Dźwięk: Matěj Lindner
Muzyka: Džian Baban
Producentki_ci: Anneta Furdecká, Pavel Picek
Produkcja: sol film
Właściciel praw: sol film
Język: czeski
Strona: https://www.solfilm.cz/blog/artem-6fmlh

Promenada reż. Delphine Bereski
France / 2020 / 7 min
polska premiera

Film na granicy eksperymentu i performansu, za pomocą ruchu oddaje zarówno osobiste doświadczenia chorowania na Covid-19 i wyzdrowienia, jak i zbiorowe przeżycia pierwszego lockdownu w małej społeczności przebywającej na rezydencji w Cité Internationale des Arts w Paryżu. Podczas jednego ujęcia dron podąża za fantomatycznym ciałem, wyruszającym ze swojego pokoju na zewnątrz. W czasie tej podróży obraz trzyma nas z dala od tego ciała, podczas gdy jego oddech i bicie serca zanurzają nas w intymności.
Wybrane festiwale i nagrody: Côté Court Festival

Delphine Beresk to multidyscyplinarna artystka urodzona w 1991 roku we Francji. W 2015 roku ukończyła Szkołę Sztuk Dekoracyjnych w Paryżu, przez pewien czas zajmowała się komunikacją wizualną. Od 6. roku życia trenowała taniec. Tworzy w ramach performansu in-situ, filmu eksperymentalnego, instalacji, sound artu i fotografii. Swoją karierę artystyczną rozpoczęła w 2017 roku w Warszawie przy okazji współpracy z polskimi i zagranicznymi galeriami, m.in. w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, galerii Pola Magnetyczne, oraz artyst(k)ami, np. Tori Wrånes. Pod koniec 2019 r. wróciła do Paryża na roczną rezydencję w Cité Internationale des Arts. Jej prace były pokazywane w Polsce, Francji i Grecji.

TWÓRCZYNIE I TWÓRCY
Reżyseria: Delphine Bereski
Zdjęcia: Lukas Zerbst
Dźwięk: Delphine Bereski, Youssef Chebbi
Muzyka: Youmna Saba
Producentka: Delphine Bereski
Produkcja: Pola Magnetyczne
Właścicielka praw: Delphine Bereski
Język: bez dialogu

W białej otchłani reż. Cara Holmes
Irlandia / 2019 / 11 min
polska premiera

Pochodząca z Irlandii Północnej tancerka i choreografka Oona Doherty ma za sobą serię międzynarodowych sukcesów, włącznie ze Srebrnym Lwem na tegorocznym Biennale w Wenecji. Po latach życia w Londynie, Berlinie i Nowym Jorku Doherty osiadła jednak w Bangor, niewielkim nadmorskim miasteczku na obrzeżach rodzinnego Belfastu. Fascynują ją performanse genderowe postindustrialnych przestrzeni, proletariacka chłopackość i dziewczyńskość będące praktykami codziennego oporu wobec wykluczenia. W krótkim filmie Cary Holmes pracuje ona nad solową choreografią Hope Hunt and the Ascension Into Lazarus, która powstała jako celebracja butch estetyki dresiarskiej męskości. Doherty próbuje oddać poprzez taniec jej specyficzne jakości, zastanawiając się, co z ruchem ciał robią żel do włosów, napoje gazowane i ecstasy. (Michalina Augusiak)

Wybrane festiwale i nagrody: Tribeca Festival (Wyróżnienie Specjalne Jury), Hot Docs, Sheffield Doc/Fest, Clermont-Ferrand International Short Film Festival, Irish Film & Television Academy (Najlepszy Krótkometrażowy Film Aktorski), Cork International Film Festival, Dublin International Film Festival (Najlepszy Irlandzki Film Krótkometrażowy), Hot Springs Documentary Film Festival, Odense International Film Festival, The Craic Festival, Newport Beach Film Festival, Milwaukee Film Festival, Still Voices Short Film Festival (Najlepszy Film Krótkometrażowy), Catalyst International Film Festival (Najlepszy Film Dokumentalny), Belfast Film Festival, Toronto Irish Film Festival, Irish Film Festival Boston, Concorto Film Festival, Dance on Camera Festival, Aesthetica Film Festival

Cara Holmes jest pochodzącą z Irlandii reżyserką filmową i montażystką. Jej twórczość to przede wszystkim pełnometrażowe filmy dokumentalne – zarówno niezależne, jak i telewizyjne – a także dramaty telewizyjne, nagradzane dokumentalne seriale obserwacyjne, filmy eksperymentalne i krótkometrażowe. Jej zainteresowania skupiają się wokół feminizmu, praw osób z niepełnosprawnościami oraz historii społeczności LGBT. Interesuje ją robienie filmów, które odkrywają fascynujące prawdy. Najnowszym dziełem Cary jest nagrodzony nagrodą IFTA film dokumentalny Wytańczyć siebie. Ten wizualnie zachwycający film, łączący film dokumentalny z występem tanecznym na żywo, zagłębia się w umysł i proces twórczy choreografki i tancerki Oony Doherty oraz jej wielokrotnie nagradzanego tanecznego performansu Hope Hunt.

TWÓRCZYNIE I TWÓRCY
Reżyseria: Cara Holmes
Scenariusz: Cara Holmes
Występuje: Oona Doherty
Zdjęcia: Luca Truffarelli
Montaż: Mick Mahon
Dźwięk: Caimin Agnew, Cara Holmes
Muzyka: DIE HEXEN
Producentka: Zlata Filipović
Produkcja: Invisible Thread Films
Właściciel praw: Invisible Thread Films
Język: angielski
Strona: http://www.invisiblethreadfilms.com/

Wspomnienie obcej osoby reż. Helena Oborska
Polska / 2020 / 3 min
polska premiera

Tańczenie o poezji: wizualna adaptacja wiersza Romana Honeta Wspomnienie obcej osoby. Dojrzała kobieta – w tej roli tańczy Dominika Krysztoforska – przypomina sobie lata młodości. Intensywny krótki metraż rozbija o siebie przeciwstawne tonalnie konwencje, gwałtowną transgresję na parkiecie z przejmującym chłodem brzasku na wydmach. (Klara Cykorz)

Helena Oborska jest studentką V roku na wydziale Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Wcześniej skończyła Dziennikarstwo i Nauki Polityczne na Uniwersytecie Warszawskim. W ciągu ostatnich 5 lat studiów pracowała jako reżyserka na różnych studenckich planach filmowych oraz zrealizowała kilka etiud fabularnych i dokumentalnych. Jej krótkometrażowy film Ukąszenie zdobył wiele nagród na festiwalach w kraju i za granicą, m.in. Srebrnego Lajkonika dla Najlepszego Polskiego Filmu Fabularnego na Krakowskim Festiwalu Filmowym. Obecnie kończy postprodukcję swojego dyplomu fabularnego Magma oraz rozpoczyna pracę nad krótkim metrażem dla Studia Munka.

TWÓRCZYNIE I TWÓRCY
Reżyseria: Helena Oborska
Scenariusz: Helena Oborska (na podstawie wiersza Wspomnienie Obcej Osoby Romana Honeta)
Występuje: Dominika Krysztoforska
Zdjęcia: Aleksander Górski
Montaż: Helena Oborska
Dźwięk: Justyna Popiel
Muzyka: Grzegorz Łapicki
Producent: Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna w Łodzi
Produkcja: Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna w Łodzi
Właściciel praw: Studio Filmowe Indeks, Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna w Łodzi
Język: angielski