Fot. Marc Coudrais.
Już dziś w Teatrze Studio o godz. 19.00 w ramach XI Międzynarodowego Festiwalu Tańca Współczesnego „Ciało/Umysł” zostanie pokazany duet dwóch charyzmatycznych artystek współczesnych sztuk performatywnych, Mathilde Monnier i La Ribot. Ukrywając się za scenicznym imieniem Gustavia (stanowiącym zarazem tytuł spektaklu) i odwołując się do tradycji burleski, artystki opowiadają o istotnych dla nich sprawach, jak kobiecość, śmierć, teatr, życie artysty i katastrofy oraz radości z nim związane. Z czarnym humorem krytykują zawężony obraz kobiety, nakładany na nas codziennie przez społeczeństwo i media. Fakt, że obie reprezentują dojrzałe kobiece ciała, a ich choreografia i żarty są zazwyczaj zarezerwowane tylko dla młodych, sprawiają, że spektakl staje się silniejszy w swojej krytyce. Serdecznie polecamy.
Mathilde Monnierto znana postać na francuskiej i międzynarodowej scenie tańca współczesnego. Dzięki ciągłemu rozwojowi i zmianie, jej twórczość nieustannie zaskakuje. Nominacja Monnier na stanowisko Dyrektorki Centre Chorégraphique de Montpellier Languedoc-Roussillon w 1994 roku zainicjowało współpracę z wieloma partnerami, związanymi z bardzo różnymi dziedzinami sztuki, od artystki Beverly Semmes, po filozofa Jean-Luc Nancy i reżyserkę Claire Denis. Mathilde Monnier zawsze poszerzała granice definicji sztuki, którą postrzega przede wszystkim jako doświadczenie. Twórczość muzyczna odgrywa ważną rolę w jej pracy. Podejmuje współpracę z twórcami zarówno muzyki popularnej jak i akademickiej, takimi jak muzyk jazzowy Louis Sclavis, kompozytorzy David Moss i Heiner Goebbels i wirtuozerski turntablista eRikm. Ostatnio odwoływała się do muzyki rokowej PJ Harvey’a jak również do pink pop settings 2008 vallée, spektaklu, który stworzyła wraz z wokalistką Philippe Katerine. Zwieńczenie nastąpiło na głównym dziedzińcu na festiwalu w Avignonie w 2008 roku. Zafascynowana koncepcją unisono, stworzyła sielankowy spektaklTempo 76, który pokazano na festiwalu Montpellier Danse 07 z muzyką Gyôrgy’a Ligeti. W lutym 2008 roku Berlińska Orkiestra Filharmoniczna pod batutą Simona Rattle zamówiła u niej choreografię do opery Heinera Goebbelsa Surrogate Cities. Ponad 130 amatorów wyszło na scenę aby wziąć udział w operze dotyczącej miasta i toczącej się w nim walki o władzę. W tym samym roku Monnier przedstawiła burleskowy duet Gustavia, w którym wystąpiła wraz z hiszpańską artystką La Ribot na festiwalu Montpellier Danse 08. W 2009 roku stworzyła spektakl Pavlova 3’23’, z odniesieniami do klasycznego baletu Śmierć łabędzia. W 2010 roku, w bliskiej współpracy z artystką Dominique Figarella, Mathilde Monnier stworzyła spektakl Soapéra, a następnieUn américain à paris, który był hołdem złożonym Merce Cunninghamowi. W 2011 roku, wraz z choreografem Loïc Touzé i pisarzem Tanguym Viel, Mathilde Monnier stworzyła Nos image, pracę opartą na filmie. Wraz z Jean-François Durourem, wystawiła na nowo Pudique acide / Extasis na festiwalu Montpellier Danse 11, dwa duety, które choreografowie stworzyli w 1984 i 1985 roku. Jej następna praca, Twin Paradox, będzie miała premierę na festiwalu Montpellier Danse w 2012 roku.
La Ribot mieszkała i pracowała w Londynie w latach 1997 – 2004. Dziś mieszka w Genewie. Jako diva pod pseudonimem La Ribot, tworzyła nagradzane choreografie sytuujące się na przecięciu współczesnego tańca, sztuki na żywo, performance i wideo. Od dziesięciu lat w swoich znanych seriach tanecznych La Ribot posługuje się wymagający, ale zarazem dowcipnym słownictwem geometrycznej koncentracji. Jej prace tworzą spójny system pozwalający jej na badanie, poszerzanie i kwestionowanie czasowych, przestrzennych i konceptualnych granic tańca w jego relacji do pokrewnych dziedzin takich jak sztuka na żywo, performance i sztuki wizualne. Od 2000 roku, La Ribot interesuje się codzienną funkcją nagrań wideo. To doprowadziło do stworzenia przez nią choreografii filmowanych i doświadczanych z perspektywy ciała w ruchu.Prezentując prace w głównych międzynarodowych galeriach sztuki, teatrach i na festiwalach tańca, performance i sztuki na żywo, La Ribot konsekwentnie używa tańca do podważania oczekiwań dyscyplinarnych. Doświadczana na żywo, choreografia a la Ribot stwarza paradoks precyzyjnej niepewności. Ten paradoks absorbuje i wciąga widza w intensywność doświadczenia La Ribot. Jako pionierka w dziedzinie sztuki na żywo, La Ribot pozwala nam zrozumieć zmieniające się formy współczesnej żywej kultury.
