Projekt plakatu: Michał Szota, http://szota.biz/p/
W dniach 23-24 kwietnia 2015 Instytut Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego zapraszają na otwarte seminarium SZTUKI WYKONAWCZE: Źródła i mediacje. TANIEC. Wydarzenie odbywać się będzie w dwóch częściach, w czwartek w godz. 9.00-17.00 (RUCH – TANIEC – KAMERA. Uczestnicy: Janusz Bałdyga, Erhard Ertel, Ewa Krasucka, Sonia Nieśpiałowska-Owczarek, Katarzyna Słoboda) oraz w piątek w godz. 10.00-18.00 (CHOREOGRAFIA SPOŁECZNA. Uczestnicy: Joanna Leśnierowska, Mikołaj Mikołajczyk, Paweł Mościcki, Dorota Ogrodzka, Rafał Urbacki, Wojtek Ziemilski). Seminarium odbywać się będzie w Instytucie Teatralnym (ul. Jazdów 1). Wstęp wolny.
SEMINARIUM I: RUCH – TANIEC – KAMERA
czwartek, 9.oo–17.oo
Uczestnicy: Janusz Bałdyga, Erhard Ertel, Ewa Krasucka, Sonia Nieśpiałowska-Owczarek, Katarzyna Słoboda
Zapis ruchu na filmie to podstawowy sposób jego dokumentacji, a zarazem często materiał o autonomicznym statusie dzieła sztuki performatywnej. Kamera jest potrzebna tancerzom jako narzędzie badawcze pozwalające zgłębiać techniki ruchu i analizować choreografię, jako partner coraz częściej towarzyszący im w scenicznym działaniu, wreszcie jako medium metakrytyczne – oparte na ruchu i ruch problematyzujące.
Celem seminarium RUCH – TANIEC – KAMERA jest zbadanie zarówno w wymiarze praktycznym, jak i teoretycznym złożonych relacji między tańcem a kamerą, między ruchem kamery a ruchem ciała, między poruszającym się ciałem w obrazie i na żywo. Wykorzystując tę perspektywę, chcemy przyjrzeć się nie tylko tańcowi współczesnemu i klasycznemu, ale także widowiskom sportowym, działaniom z pogranicza teatru i performance art oraz szczególnemu gatunkowi choreografii tworzonej specjalnie wobec kamery – videodance.
SEMINARIUM II: CHOREOGRAFIA SPOŁECZNA
piątek, 10.oo–18.oo
Uczestnicy: Joanna Leśnierowska, Mikołaj Mikołajczyk, Paweł Mościcki, Dorota Ogrodzka, Rafał Urbacki, Wojtek Ziemilski
Choreografia społeczna bada cielesne sieci powiązań oraz sposoby komunikacji, które wytwarzają tożsamość społeczną. „Choreografia” nie oznacza tu zatem wyłącznie komponowania ruchu i relacji ciał w czasie i przestrzeni, ale staje się również metodą badania rutyny i dynamiki relacji społecznych, a także organizacji wszelkich form ruchu – także tych codziennych. W praktyce artystycznej przyjęcie perspektywy choreografii społecznej związane jest natomiast z budowaniem sytuacji, które mają wprawić w ruch tancerzy, a często i widzów. Instrukcje, zadania do wykonania, a nawet sama architektura przestrzeni stają się narzędziem wskazania kierunku działania, jednak bez intencji programowania go czy precyzyjnego określenia jego przebiegu.
Podczas seminarium chcemy spojrzeć na ruch jako na ideologię i zastanowić się nad relacją między regułami porządku społecznego a sposobami posługiwania się ciałem. Zapytać o to, w jaki sposób ruch i ciało w ruchu kształtują przestrzeń publiczną. Jak z kolei przestrzeń publiczna dyscyplinuje nasze ciała? Czy jest możliwa polityczność ciała w tkance społecznej, a przede wszystkim jego wolność? Czy choreografia społeczna wyznacza zatem wyłącznie sztywne ramy, czy też tworzy strukturę prowokującą do ruchu?
Organizatorzy: Instytut Kultury Polskiej UW, zespół projektu SZTUKI WYKONAWCZE: Źródła i mediacje; Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego
