Projekt: Grzegorz Laszuk.
W sobotę 7 grudnia o godz. 19.30 w ramach Finału RE//MIXów w komunie//warszawa (ul. Lubelska 30/32) odbędzie się premiera wspólnego projektu Karola Radziszewskiego i Doroty Sajewskiej, poświęcona postaci Jerzego Grotowskiego, a zwłaszcza jego szczególnej relacji z Ryszardem Cieślakiem. Twórcy chcą się zastanowić „Czy jesteśmy dziś w stanie powiedzieć coś o Grotowskim jako o osobie? Czy też tę fundamentalną dla współczesnych sztuk performatywnych postać całkowicie strawił już mit? Być może jedynym wyjściem jest spojrzenie z ukosa – przez pryzmat aktorów Twórcy Laboratorium, a w szczególności – Ryszarda Cieślaka. Aktora, którego Książę Niezłomny był przełomem w sztuce aktorskiej, a zarazem aktora, bez którego sam Grotowski z pewnością nie stałby się tak radykalny wobec ciała. Dlaczego więc Grotowski wyniósł najpierw Cieślaka na szczyt, a następnie porzucił niczym niepotrzebnego kochanka? Chcemy przyjrzeć się temu momentowi zerwania – przełomowi lat 70. i 80., kiedy Grotowski powoli odsuwał swojego aktora od Teatru Źródeł, a sam Cieślak zaczął szukać własnej drogi, prowadząc w kraju i za granicą liczne staże, kursy i ćwiczenia aktorskie”.
Kolejny pokaz w niedzielę o godz. 19.30.
Dorota Sajewska – dramaturg, autorka scenariuszy teatralnych i tekstów o teatrze, tłumaczka współczesnych sztuk niemieckich oraz teoretycznych tekstów teatralnych. Studiowała polonistykę i germanistykę na Uniwersytecie Warszawskim oraz komunikację kulturową, teatrologię i nowszą literaturę niemiecką na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. W latach 2008–2012 zastępca dyrektora artystycznego i dramaturg Teatru Dramatycznego w Warszawie. Wykłada w Instytucie Kultury Polskiej UW. Autorka książek Chore sztuki. Choroba/tożsamość/dramat (Księgarnia Akademicka, 2005) oraz Pod okupacją mediów (Książka i Prasa, 2012).
Karol Radziszewski – twórca fotografii, filmów wideo, instalacji, autor projektów interdyscyplinarnych. Absolwent Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. Wydawca i redaktor naczelny magazynu „DIK Fagazine”. Laureat Paszportu Polityki (2009). Jego prace były pokazywane m.in. w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Współczesnym Wrocław, Muzeum Narodowym w Warszawie, CSW w Warszawie, Kunsthalle Wien, Museum of Contemporary Art Vojvodina w Nowym Sadzie, National Brukenthal Museum w Sibiu, New Museum w Nowym Jorku, Cobra Museum w Amsterdamie oraz na Biennale w Pradze, Biennale of Young Artists w Tallinie, New York Photo Festival w Nowym Jorku i Biennale Sztuki Mediów WRO.
O CYKLU: Trwający od 2010 roku cykl RE//MIX to premierowe produkcje odnoszące się do klasycznych dzieł, przede wszystkim z dziedziny teatru i tańca, literatury i filmu. Pierwowzory, niektóre lekko już zapomniane, niegdyś zmieniły świadomość osób dziś zajmujących się „dziwnym” teatrem – interdyscyplinarnym, poszukującym, sytuującym się na pograniczu teatru wizualnego, performance art, sztuk plastycznych i działań społecznych. Tworzą swoisty kulturowy kanon, określają gust i styl, są autodefinicją własnych źródeł i inspiracji – punktami odniesienia. Remiks to pojęcie zapożyczone z muzyki: oznacza utwór powstały w wyniku przetworzenia innego utworu. Nie jest po prostu „interpretacją”, wykonaniem oryginału nowymi środkami wyrazu czy w nowej aranżacji. Choć może zawierać oryginalne fragmenty (tzw. sample), to są one jedynie cytatami. Remiks jest utworem nowym, odnoszącym się treścią lub formą do pierwowzoru, dyskutującym z nim lub na nowo odczytującym.
O FINALE mówi inicjator i pomysłodawca cyklu Tomasz Plata: Cztery sezony, kilkadziesiąt premier zrealizowanych przez najciekawszych młodych twórców różnych gatunków sztuk performatywnych, od reżyserów teatralnych, przez tancerzy, aż po kompozytorów i muzyków. Projekt RE//MIX stał się doświadczeniem unikatowym. Po pierwsze, pobudził dyskusję na temat stworzenia nowego alternatywnego kanonu, zestawu ikonicznych dokonań z historii teatru awangardowego, tańca współczesnego, sztuki performans oraz okolic. Dzisiaj wiemy, że w takim nieortodoksyjnym kanonie mogą znaleźć się obok siebie John Cage, The Wooster Group, Trisha Brown, Akademia Ruchu. Po drugie, RE//MIXY zintensyfikowały refleksję na temat dokumentowania
performansu, były świetnym pretekstem, aby wrócić do elementarnych pytań: czy performans można zachować i ponownie go ożywić, w jaki sposób, na jakich zasadach? Wreszcie po trzecie i może najważniejsze, miały RE//MIXY wymiar bardzo praktyczny: kreowały nowe środowisko, kojarzyły ze sobą ludzi, tworzyły przestrzeń, gdzie możliwe stało się porównanie rozmaitych twórczych
strategii. Aż tyle udało się wydobyć z prostego pomysłu – by namówić kilku młodych artystów, żeby zechcieli zrobić coś ze swoimi ulubionymi performansami. Czas to podsumować.
Projekt dofinansowany przez Urząd m.st. Warszawy oraz ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
