Wersja do druku

Udostępnij

W ramach ostatniego Tygodnia performatywnego, towarzyszącego wystawie Inne tańce oraz cyklu Centrum w Procesie, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie i Centrum w Ruchu zapraszają do Budynku Laboratorium (Sala im. Wojciecha Krukowskiego, ul Jazdów 2) na premiery spektakli Magdaleny Ptasznik (Uncannings, 11, 12 września godz. 19.00, Budynek Laboratorium) i Marii Stokłosy (Królowa Wody, 13, 14 września godz. 19.00, Pracownia). Ponadto w ramach Innych tańców w niedzielę 16 września o godz. 19.00 odbędzie się także pokaz spektaklu Izy Szostak National Affairs.

 

Od twórców Uncannings:

W spektaklu ciało znajduje się w centrum. Pozornie nieruchome, składa się jednak z nieustannego ruchu rozwoju i rozkładu. Wokół niego pojawiają się warstwy materiału rozmywające formę. Stapiają się z powierzchnią skóry, tworząc pofałdowane krajobrazy. Powolne ruchy, nakładające kolejne płachty materiałów, stają się osadem świadczącym o działaniu.

 

Płachty, ich powierzchnie i wyznaczane przez brzeg materiału linie zwijają się i ponownie rozsuwają. Otulają ciało, tworząc szpary, kieszenie, jaskinie, zagłębienia. Rzeźba ciała zmienia się na oczach widza. Ciało staje się częścią organizmu, którym rządzi czas wolniejszy od ludzkiego, zacierają się w nim granice między tym, co ludzkie i co pozaludzkie.

 

W Uncannings  operujemy w porządku horyzontalnym. Ciało istnieje tu nie wobec teatralnego tła, ale wobec podłoża. Uwagę przenosimy na materialność i w jej kontekście układamy ciało. Horyzontalna plastyka pracuje wobec płaszczyzny. Wytwarza i uwidacznia warstwy, szczeliny, operuje ruchem poziomym, krajobrazowością, zaburza to, co płaskie. Zmieniając porządek, zdejmujemy przynależną do świetlistego pionu teatru czy baletu ramę postrzegania ciała jako figury, nośnika reprezentacji, symbolu. Porzucamy gest kartografa – wyznaczanie terytorium, kategoryzacje, wydzielanie granic. Stabilny punkt obserwacji wprowadzamy w ruch. Interesuje nas plastyczność granic. Wchodząc w kontakt z materialnością, zmieniamy nieustannie perspektywę. Z kolejnych warstw wyobraźnia wyławia nowe kształty. W działaniu krystalizują się jej fragmenty.

 

Perspektywa geologiczna nie jest tylko metaforą służącą do uchwycenia kondycji człowieka, ale stanowi formę spekulacji. Pozwala rozwarstwić się pozornie nienaruszonej materii ciała, spowolnić ruch do prędkości sejsmicznej, tworzyć performans, który jest tylko krótkim fragmentem przekształcającego się istnienia.

 

Pomysł, choreografia, wykonanie: Magdalena Ptasznik

Współpraca choreograficzna, wykonanie: Natalia Oniśk, Aleksandra Osowicz

Dźwięk: Justyna Stasiowska

Dramaturgia: Eleonora Zdebiak

Konsultacje scenograficzne: Alicja Bielawska

Fotografia: Aleksandra Osowicz

Współpraca podczas researchu: Vala Tomasz Foltyn

 

O Królowej Wody:

Jest to szamańska praktyka improwizacyjna, w której troje artystów o różnych doświadczeniach spotyka się, aby odkrywać i praktykować współczesną magię. Ich intencja wynika z potrzeby zmiany (w sobie, w innych, w relacjach z innymi, w tym kraju, na tej planecie). Ich staraniom towarzyszy figura Królowej Wody, motywacją do działania jest cierpienie wynikające z bezsilności. W tej praktyce ważną rolę odgrywa nieokreślanie, ośmieszania się i zabawa, ale też konkret, świadoma obecność, sytuowanie się w precyzyjnym miejscu. Prosząc widzów o wsparcie artyści podejmują próbę (ponownego) uwierzenia w sprawczą moc sztuki – rytuału, który promieniuje na całą społeczność, daleko poza wąski krąg odbiorców.

 

Przez ostatnie trzy lata praktyką artystyczną Marii Stokłosy była improwizacja ruchowa budowana na zadaniach. W swojej najnowszej pracy to nie samo działanie czy uwaga choreografki, ale jej intencja zajmuje centralne miejsce. Do projektu artystka zaprosiła menadżerkę kultury i performerkę Katarzynę Sztarbałę oraz Mateusza Kowalczyka – „Szamana Polskiego”, tegorocznego absolwenta ASP w Warszawie.

 

„Królowa ze swoim ciałem ryzykuje i podejmuje relacje z innymi. Wyprawia się w głąb, zarazem pozostając na powierzchni. Działa, a dopiero potem ocenia. Korzysta ze zgromadzenia widzów. Dzięki ich obecności przedstawienie rozszerza się i rozlewa”.

 

Praca nie powstałaby bez wsparcia Roberta Steijna, Ricardo Rubio oraz Sodii Zupanc Lotker.

 

 

Organizatorzy: Fundacja Burdąg, Centrum w Ruchu

 Logo Fundacja Burdąg (miniaturka)Logo Centrum w Ruchu (miniaturka)

 

Koprodukcja: Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

 

U-jazdowski logo (miniaturka)

 

 

 

Projekt współfinansowany przez m. st. Warszawa w ramach programu Centrum w Procesie

 

 

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close