Fot. Wojciech Kaniewski.
W niedzielę, 15 czerwca 2014 roku, o godz. 16:00 Fundacja „Terpsychora” zaprasza do Galerii Apteka Sztuki w Warszawie (al. Wyzwolenia 3/5)” na kolejne spotkanie z cyklu Gwiazdy polskiego baletu. Gościem spotkania będzie Jacek Przybyłowicz – jeden z najciekawszych polskich choreografów średniego pokolenia. Spotkanie poprowadzi Katarzyna Gardzina-Kubała. WSTĘP WOLNY.
Ryzyko jest wpisane w ten zawód. Nie można planować repertuaru bez wyzwań, bo one są atrybutem i sposobem na życie każdego artysty. Prawdą jest, że profil naszego baletu jest klasyczny i taki też musi być główny nurt repertuarowy. Uważam jednak, że w każdym zespole należy dbać o edukację zarówno tancerzy, jak i publiczności. Moim najważniejszym celem jest prezentowanie znakomitych, współcześnie tworzących choreografów, których prace z różnych powodów nie były dotąd wystawiane w Polsce.
– Jacek Przybyłowicz w rozmowie z Martyną Pietras Repertuar musi być wyzwaniem
(Meakultura, 19.02.2012)
Jacek Przybyłowicz: Tancerz i choreograf, do niedawna zastępca dyrektora ds. baletu w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Absolwent Państwowej Szkoły Baletowej w Warszawie oraz Wydziału Pedagogiki Baletu Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina. W latach 1987-1991 tancerz stołecznego Teatru Wielkiego. Już podczas studiów zadebiutował jako choreograf przygotowując Negocjacje do muzyki Alessandro Marcella. Kompozycja została wyróżniona pierwszą nagrodą za choreografię oraz nagrodą za interpretację na II Ogólnopolskim Konkursie Choreograficznym w Łodzi. Została także zaprezentowana na dużej scenie Teatru Wielkiego w Warszawie w trakcie VI Warszawskich Dni Baletu:
Pierwsza Nagroda konkursu przypadła Jackowi Przybyłowiczowi ze stołecznego Teatru Wielkiego, za skromną inscenizacyjnie, ale
wysmakowaną ruchowo i czytelną w swym zamyśle trzyosobową miniaturę (…) bazującą w swym zamyśle na konfliktach psychologicznych wynikających z małżeńskiego trójkąta. Kylianowski język taneczny, którym operował Przybyłowicz w swej pracy, świadczy o dobrych wzorcach debiutanta. Ma jeszcze do nich prawo i ma czas, by dorobić się w przyszłości na wskroś oryginalnego języka tanecznego.
(Paweł Chynowski, „Taniec” 1992 nr 1)
W 1991 roku artysta wyjechał z Polski. W czasie swojego pobytu za granicą występował w Niemczech i w Izraelu. Został zaangażowany do jednego z najlepszch zespołów tańca współczesnego, izraelskiego Kibbutz Contemporary Dance Company, z którym w latach 1994-2001 odwiedził ponad 50 krajów m.in.: USA, Kanadę, Brazylię, Argentynę, Chile,Meksyk, Singapur, Tajwan, Japonię. W 1997 roku występował również z Batscheva Dance Company w spektaklu Kyr Ohada Naharina w ramach Yair Shapiro Dance Price:
Gdy znalazłem się w Izraelu czułem, że nie należę do tego świata, kultury i mentalności. Nagle zetknąłem się z inną estetyką tańca i odmienną szkołą choreografii, odizolowaną od tradycji europejskiej. Ale to właśnie tam zainspirowali mnie trzej choreografowie- Rami Be’er, który jest ojcem chrzestnym mnie jako choreografa, Ohad Naharin i Itzik Galili. Oni odcisnęli wielkie, pozytywne piętno na tym, co robię.
– Jacek Przybyłowicz w rozmowie z Martyną Pietras, Repertuar musi być wyzwaniem (Meakultura, 19.02.2012)
Równolegle z karierą taneczną rozwijał swoje zainteresowania sztuką choreografii, realizując m.in. takie prace, jak:Verlorenheit oraz Orient Express zaprezentowany w Limassol na Cyprze w trakcie Dance Extentions 2002. Współpracował także z Lambros Lambrou Dance Company w ramach europejskiego projektu choreograficznego tego zespołu. Do Polski powrócił w 2002 roku i od tego czasu zaczął regularnie pracować w kraju, głównie w Warszawie i w Poznaniu. Do jego najbardziej znaczących prac należą: Naszyjnik gołębicy (2003), Barocco ( 2004), Kilka krótkich sekwencji ( 2005), Alpha Kryonia Xe ( 2006), III Symfonia „Pieśń o nocy” ( 2006) Jesień- Nuembir ( 2008). Wystawiał również swojechoreografie z zespołami w Czechach i w Hiszpanii oraz na zagranicznych festiwalach tańca, m.in.: Bolzanodanza we Włoszech, Rencontres Choreographique de Cartage w Tunezji,Moskiewskim Festiwalu Tańca, Drugije Tancy na Ukrainie, European Dance Festival naCyprze, Kassel Tanz Festival w Niemczech. W 2010 roku na galę tańca organizowaną wRzymie przez UNESCO przygotował choreografię Sono nero. W 2012 roku współpracował z Polskim Baletem Narodowym, tworząc Sześć skrzydeł aniołów.
Od sezonu 2009/10 do 2014 roku był zastępcą dyrektora Teatru Wielkiego w Poznaniu ds. baletu. Do repertuaru baletu poznańskiego wprowadził choreografie: Uwe Scholza, Rami’ego Beera, Itzika Galili, tradycyjną wersję Sylfidy Bournonville’a, nowe wersje choreograficzne Święta wiosny, Jeziora łabędziego i Kopciuszka. Na tamtejszą scenę przeniósł swój balet – Kilka krótkich sekwencji ( w nowej wersji choreograficznej), wystawiony także w Gdańsku w Operze Bałtyckiej. Od 2010 roku organizował w Poznaniu festiwal Poznańskiej Wiosny Baletowej. Ostatnio przygotował premierę Monochrome w Kieleckim Teatrze Tańca. Jest trzykrotnym stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
W 2014 roku został odznaczony brązowym Medalem „Gloria Artis” z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca.
Gwiazdy polskiego baletu
Cykliczne spotkania z wybitnymi artystami polskiej sceny baletowej, organizowane w ramach projektu Śladami Polskiej Terpsychory, popularyzujące polską sztukę baletową, przywracające pamięć o artystach i ich osiągnięciach, a także dokumentujące dokonania współczesnych twórców i wykonawców.
Gwiazdy Polskiego Baletu to także okazja do bezpośredniej rozmowy z artystami, zadania im pytań, pogłębienia swojej wiedzy, wymiany poglądów i dyskusji w gronie osób o podobnych pasjach i zainteresowaniach. Celem projektu jest również poszerzanie grona odbiorców sztuki tańca, baletu i choreografii i zwrócenie uwagi na problemy dotykające środowisko tancerzy i choreografów.
Więcej informacji: www.terpsychora.edu.pl
