Warszawska Platforma Tańca 2015: Konkurs choreograficzny

We wtorek 6 października o godz. 18.00 Stowarzyszenie Strefa Otwarta zaprasza do Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie (Sala Laboratorium, ul. Jazdów 2) zaprasza na konkurs choreograficzny, który odbędzie się w ramach projektu Warszawska Platforma Tańca. Podczas wieczoru tańca zaprezentowanych zostanie 14 autorskich etiud choreograficznych, spośród których jury w składzie: Bożena Kociołkowska – przewodnicząca, dr hab. Alicja Gronau-Osińska, prof. UMFC, dr Bartosz M. Martyna, Paulina Andrzejewska i Jacek Wazelin wybierze trzy najlepsze choreografie.

Po konkursie odbędą się rozmowy o tańcu Inspiracje choreografa. Prowadzenie: Katarzyna Gardzina-Kubała.

Wstęp na wydarzenie jest wolny, pod warunkiem wcześniejszej rezerwacji miejsc drogą internetową: http://warszawskaplatformatanca.pl/rezerwacje,show.html

Na scenie Laboratorium zostaną pokazane etiudy:

1. Dagny Baczyńska-Kissas, Zakochanie

2. Liwia Bargieł, Love Song

3. Zuzanna Dinter-Markowska, Rene i Georgette

4. Wioleta Fiuk, Patryk Gacki i Michał Łabuś, Wasp

5. Helena Ganjalyan, Private Maps

6. Maria Jękot, Soulmates

7. Maciej Kuźmiński, Dominique

8. Kinga Malec, Jugal Bandi

9. Anna Michałowska, Fabryka

10. Paulina Święcańska, Karambole

11. Katarzyna Warowna, Widzę

12. Magdalena Widłak, La la la la la

13. Iwona Wojnicka, Mare Imbrium

14. Warszawskie Studio Tańca, Memory House

Biogramy uczestników konkursu

O spektaklach:

Dagny Baczyńska-Kissas, Zakochanie

Zakochanie – spektakl w choreografii Dagny Baczyńskiej-Kissas do muzyki Bogny Lewtak-Baczyńskiej. Składa się z trzech utworów muzyczno-słownych: Romans, Kołysanka i Piosenka indiańska. Choreografia przedstawia 3 sceny do utworów: Wspomnienie, Oczarowanie, Los.

Liwia Bargieł, Love Song

Performans jest inspirowany postacią Sylvii Plath, ujawnia spektrum emocjonalnych wahań podmiotu lirycznego, jest intymnym pożegnaniem ze światem doczesnym, epitaﬁum opisującym kolejne stadia rozwoju Sylvii, a tym samym jej choroby. Nie jest jednak utworem funeralnym. W Love Song przywołany zostaje żywy, wibrujący duch, tragiczna wrażliwość Sylvii Plath. Jest interpretacją niemocy autorki do wyważenia jej wahadła psychicznego, które w ﬁnale opada, nie wybijając już rytmów, ani akcentów. Tak jak wskazówka zegara, która staje wraz ze śmiercią Plath.

Zuzanna Dinter-Markowska, Rene i Georgette

Inspiracją dla powstania etiudy są obrazy belgijskiego malarza surrealisty René Magritte’a (1898-1967). Historia jego związku małżeńskiego z Georgette Berger jest pretekstem do przełożenia na język tańca estetyki Magritte’a i przedstawienia kilku jego sztandarowych dzieł. Gergette była jedyną żoną i modelką Magritte’a. Łączyło ich ponad czterdziestoletnie małżeństwo. Artysta przekładał relacje z żoną na płótna. W etiudzie trzy postaci męskie przedstawiają różne relacje męsko-damskie. Mężczyzna dominujący, mężczyzna – dziecko, mężczyzna – kochanek. Autorem muzyki jest francuski kompozytor neoklasycystyczny Francis Poulenc (1899-1963). Poulenc i Magritte żyli i tworzyli w podobnym okresie, podobne były ich ścieżki rozwoju i ciekawość nowych prądów w sztuce. Utwór Trois novellettes pour piano składa się z trzech części. Etiuda jest zrealizowana w technice tańca współczesnego z elementami tańca neoklasycznego. Nawiązując do surrealizmu w obrazach Magritte’a autorka szukała niepospolitych rozwiązań i póz. W choreografii pojawia się stylizowany ruch pływania, chodzenie po ścianie, poruszanie się tyłem lub na czworaka. Części spektaklu są różnorodne pod względem treści, charakteru i jakości ruchu. Inspiracją dla zbudowania obrazów scenicznych były m. in. dzieła Magritte’a: Tajemnice horyzont, Duch geometrii, Kochankowie, Czarownik, Syn człowieczy.

Wioleta Fiuk, Patryk Gacki i Michał Łabuś, Wasp

Na ogół ludzie wiedzą o Wacławie Niżyńskim tyle, że to wielki tancerz, który zwariował. Dlaczego wielu artystów poddaje się depresji i często odbiera sobie życie, podczas gdy inni nadludzkim wysiłkiem odzyskują równowagę psychiczną i ofiarują światu genialne dzieła? To i inne pytania zadali sobie twórcy spektaklu po przeczytaniu książki Jeffreya A. Kottlera Boskie Szaleństwo. Autor przedstawia dramatyczne losy dziesięciu artystów, w tym Wacława Niżyńskiego. Spektakl porusza problem kondycji współczesnego indywidualisty, tancerza dotkniętego samotnością, wrażliwego i żyjącego bardzo intensywnie w świecie ludzi.

Helena Ganjalyan, Private Maps

Private maps – solo inspirowane fragmentem tekstu Łaknąć Sarah Kane – translacja słowa pisanego, emocji i napięć w nim zawartych, na ruch. Słowo „chcę” rozpoczynające ów monolog nabiera coraz większej mocy z każdym wyliczeniem, zaś każde kolejne wyliczenie staje się przez to słowo nieznośnie bolesne. Napięcie wytwarzane między zdaniami rodzi napięcie, transowy rytm tekstu wprowadza w trans. Jest to wyraz nieustannego oczekiwania na osobę, która mogłaby odebrać tę rozsadzającą miłość.

Maria Jękot, Soulmates

Punktem wyjścia do stworzenia spektaklu były anonse matrymonialne zaczerpnięte z najpopularniejszej brytyjskiej gazety „The Guardian”. Spektakl z humorem przedstawia „całkiem nie śmieszne” problemy współczesnego człowieka. Trójka postaci staje przed problemem autoprezentacji, gdzie werbalizacja i mowa ciała niekoniecznie ukazują spójny obraz osobowości.

Maciej Kuźmiński, Dominique

Dominique – esej o kobiecym ciele, rodzaj manifestu feministycznego. Tańczona przez subtelnego, ale silnego Dominika Więcka etiuda, analizuje pojęcia męskości i kobiecości, ich płynność i umowność. Ciało tancerza, ukazane w kontekście społecznym i politycznym, przeistacza się w kobiece ciało – pole walki dla kulturowych pojęć płci. Dominik w Dominique poprzez swój kostium – długą, kobieca suknię, przeistacza się w modelkę na wybiegu, muzułmankę w burce, księdza na ambonie, siebie w kobiecym ujęciu.

Kinga Malec, Jugal Bandi

Inspiracją była zabawa formą tańca kathak – klasycznego tańca północnoindyjskiego. Choreografka podejmuje próbę wyjścia poza ramy techniki tańca kathak. Celem tego zabiegu jest znalezienie nowych rozwiązań, ale także wspólnego mianownika dla ruchu wywodzącego się z kultury europejskiej i tego, pochodzącego z kultury indyjskiej. Manipulacja nastąpiła w działaniach duetu, który poprzez zastosowanie różnej dynamiki, poziomów, tempa i zakresu ruchu, uzyskał nowe jakości ruchowe, inne niż w oryginale.

Anna Michałowska, Fabryka

Fabryka opowiada o czterech kobietach, które znajdują się w zdominowanym przez ustrój świecie, podporządkowanym celom politycznym. Życie codzienne w czasach PRL-u jest: szare, siermiężne, jednostronne, podporządkowane ideologii partyjnej. W takim świecie każdy wypełniał swoje „mrówcze” zadania i o nic nie pytał. Dzieło choreograficzne umiejscowione jest w fabryce lat 70. Obowiązywała tam cenzura zarówno słowa, jak i myśli, co potęgowało zniechęcenie i chęć buntu oraz wyłamania się z jednorodności. Cztery kobiety są przykładami jednostek, które mimo opresyjnej władzy, ograniczeń wyrażania słowa, czują się bytami indywidualnymi, mającymi własną historię i potrzeby. Choreografia przedstawia zjawisko ujednolicenia i chęć wyłamania się z niego. Przedstawia smutną rzeczywistość pracy w zakładzie oraz beznadzieję w powtarzalności każdego dnia.

Paulina Święcańska, Karambole

W etiudzie punktem wyjścia były dwa elementy: indywidualność i jedność w ruchu. Karambole to etiuda o czystym ruchu umieszczonym w trzech różnych ciałach, który pragnie wydostać się poza warstwę materialną.

koncepcja: Paulina Święcańska

kreacja: Paulina Święcańska, Sebastian Migdał, Newpower Dykiert

Katarzyna Warowna, Widzę

Widzę – choreografia o przebudzeniu i spojrzeniu na świat własnymi oczami.

choreografia: Katarzyna Warowna

wykonanie: Sara Bocheńska

muzyka: Mikołaj Bugajak

realizacja i montaż projekcji: Aleksander Rutkowski

Magdalena Widłak, La la la la la

Inspiracją dla powstania solo La la la la la był temat macierzyństwa. Film Romana Polańskiego Dziecko Rosemary dostarczył materiału muzycznego. Kwestia macierzyństwa rozumiana jest tu jako dwuznaczny dla kobiety etap, pełen sprzecznych uczuć, emocji, potrzeb i przemyśleń. Dwubiegunowość była wyjściem dla poszukiwań ruchowych. Obowiązek kontra chęć, poświęcenie kontra spełnienie, strach i zmęczenie kontra siła. Zasada kontrastu spowodowała obracanie się w przeciwstawnych jakościach ruchu – płynność, lekkość zestawione zostały z ruchem ostrym, ciętym, zatrzymywanym. Sprzeczność pojawia się także w odrębnej pracy kończyn górnych, w przeważającej części skoncentrowanych na temacie oraz pracy kończyn dolnych, które często „uciekają” od matczynych obowiązków.

Iwona Wojnicka, Mare Imbrium

Iwonę Wojnicką odkąd zajęła się tańcem butoh, zastanawiało, czym właściwie taniec butoh jest? Czy wystarczy, że pomaluje się na biało i schudnie dziesięć kilo? Czy wystarczy, że się rozbierze? Czy wręcz przeciwnie – że ubiorze się w kostium, który zakryje ją stertą podartych szmat? Czy wystarczy, że będzie tańczyć powoli i medytować w przestrzeni sceny? Czy wręcz przeciwnie – powinna występować na parkingu? Zadając sobie i innym te, oraz inne pytania zrozumiała, że w tańcu butoh najbardziej interesujący jest styl choreograficzny, czyli nie kto się porusza, ale w jaki sposób. Czy jednak choreografia wystarczy do stworzenia spektaklu scenicznego? Oprócz niej, w spektaklu współistnieją pozostałe nośniki, którymi są performer, dźwięk oraz przestrzeń. Rozważając zależności pomiędzy tymi nośnikami, zaczęła się zastanawia, co otrzymamy, jeżeli zastąpimy chudego Japończyka na tańczącą białą kobietę? A może to zamiana białej kobiety na chudego Azjatę jest wersją lokalną pewnego rodzaju tańca, który swego czasu dokonał rewolucyjnych zmian w Europie? Czy taką samą rewolucję stanowi teraz Jezioro łabędzie w choreografii Matthew Bourne’a tańczone przez mężczyzn? Do dyskursu nad nośnikami treści w spektaklu włączył się perkusista Stanisław Skoczyński, oraz specjalista od przestrzeni, Roman Woźniak. Paula Jaszczyk, artystka multimedialna, zaproponowała dialog pomiędzy performerem i kolorem. Mare Imbrium pozwoliło im wymienić i zmaterializować fantazje i fascynacje formami sztuki, których sami nie uprawiamy.

choreografia i taniec: Iwona Wojnicka

scenografia i reżyseria świateł: Roman Woźniak

muzyka i wykonanie: Stanisław Skoczyński i Kacper Sedek

multimedia: Paula Jaszczyk

reżyseria dźwięku: Anna Górna

kostium: Zuzanna Sapeta

produkcja: Stowarzyszenie i Kolektyw Artystyczny Format Zero

Więcej informacji: www.warszawskaplatformatanca.pl

***

Organizator: