Wersja do druku

Udostępnij

W ramach wrocławskiego projektu Twórcza dyspozycja kurator Adam Kamiński zaprasza na prezentacje dwóch spektakli – Pieśń ciała Ewy Wolf i Pawła Koniora oraz I Fought Piranhas Macieja Kuźmińskiego w wykonaniu Moniki Witkowskiej. Prezentacje odbędą się w sobotę 30 września o godz. 19.00 w Centrum Inicjatyw Artystycznych (ul. Tęczowa 79/81).

 

O spektaklach:

 

Pieśń ciała

Czy możliwe jest, aby w sztucznych warunkach odtworzyć wewnętrzną audiosferę? Przestrzeń dźwiękową, intymny krajobraz powstający na co dzień w trakcie rutynowych działań?

Dwójka artystów, Ewa Wolf i Paweł Konior, przez kilka ostatnich lat budując „po godzinach” na wsi dom ze słomy i z gliny, oraz wychowując dwójkę dzieci; w rytmie, ruchu, oraz w pieśni intuicyjnej odnajdowała schronienie i ucieczkę przed zbyt wielką przaśnością dnia codziennego. Doświadczenia te pragną retrospektywnie przenieść w laboratoryjną przestrzeń sceniczną. Wciągając widza w tworzenie i zagęszczanie przestrzeni dźwiękiem, zwracają się w stronę dźwięku i rytmu prostego, ziemistego, archaicznego, szukając odpowiedzi na to, w jaki sposób inicjują one wewnętrzną pieśń. I jak ona inicjuje ruch.

 

Paweł Konior jest performerem, tancerzem i nauczycielem. Ukończył Akademię Wychowania Fizycznego w Krakowie w 2008 roku. Zgłębiał wiedzę o tańcu w Salzburg Experimental Academy of Dance. Współpracował m.in. z Ritą Vilhena, Pedro Gouchem, Einat Tuchman, Mor Shani czy TRASH Copmany. Jest także nauczycielem improwizacji kontaktowej. Bazuje w niej na ruchu organicznym, przeplatając go z pracą nad ciałem i świadomością ciała. Improwizacji kontaktowej uczył się m.in.u  Iwony Olszowskiej, Ray’a Chunga, Andrew Harwooda, Nancy Stark Smith czy Talem Avni. Jego wszechstronne zainteresowania oraz sportowe i teatralne wtkdztałcenie, były wykorzystywane w różnych spektaklach tanecznych i teatralnych. Łącząc teatr i taniec , artysta potrafi pokazać ekspresję i emocje w ruchu, sprawiając, że postać, którą gra, staje się realna, a każdy najmniejszy ruch ma znaczenie. Zanim zaczął tańczyć, trenował tenis, gimnastykę i bieganie, co w dużym stopniu wpłynęło na jego sposób myślenia o ruchu. Jego zajęcia oparte są na kilku zasadach: organiczny sposób ruszania się, przepływ, wyczucie, subtelność, zaskakiwanie siebie, partnerów jak i widza, oraz łamanie wszystkich zasad. Improwizacja przenika się z techniką, świadomością ciała i zabawą. Dużą inspiracją są dla niego tai-chi, sztuki walki oraz improwizacja kontaktowa.

Ewa Wolf – góralka, matka nomadka, kulturoznawczyni, fotografka, performerka i tancerka. Masażystka oraz chirurg fantomowy. Prowadzi regularne zajęcia ze świadomości ciała. Inspiracji do pracy obecnie szuka w Kursie Cudów, Technikach Uwalniania, Terapii Krzyżowo-Czaszkowej, Metodzie Feldenkraisa®, Improwizacji kontaktowej, Tańcu spontanicznym, The Work, metodzie Lowena, EFT (Techniki Emocjonalnej Wolności), fizyce kwantowej, Dwupunkcie, Mocnym trzymaniu, Ustawieniach Rodzin, oraz pracy z Wewnętrznym Dzieckiem. Wszystkich interesujących ją dziedzin używa do kalejdoskopowego wyrażania siebie, do czego zachęca innych.

 

 

I Fought Piranhas

 

Maciej Kuźmiński ponownie ułożył solo, którego tematem jest kobiecość ujęta w perspektywie społecznej i politycznej. Tym razem akcent został położony na opresyjność wobec kobiet w kontekście polskich realiów – odbieranie  im prawa głosu, prawa decydowania o sobie – szczególnie w odniesieniu do własnego ciała. Wątki polityczne zostają zresztą przywołane bezpośrednio poprzez zacytowanie wypowiedzi znanych polskich przedstawicieli sceny politycznej. Zanim zobaczymy tancerkę,  słyszymy upadek ciała w ciemności. Dopiero po rozjaśnieniu widać, że performerka ma na sobie luźne spodnie, trampki i plecak. Wygląda jak nastolatka w drodze do szkoły. Próbuje iść, ale niewidzialna siła powstrzymuje, szarpie, przyciąga do siebie za kark, wreszcie powala na podłogę. Sekwencja walki trwa dość długo i obfituje w kontrolowane upadki. Za każdym razem dziewczyna energicznie podnosi się, starając się iść dalej. Niebagatelne znaczenie odgrywa w tej potyczce rekwizyt. Plecak – w tym wypadku atrybut kojarzący się z młodzieńczym zdobywaniem wiedzy i doświadczenia – staje się w pewnym momencie pętlą u szyi, ograniczeniem, narzędziem do podduszania. Tancerka wyjmuje z niego białą, długą suknię i mikrofon – wówczas następuje dramaturgiczna wolta. Subtelne, budujące napięcie dźwięki skrzypiec Warrena Ellisa zastępują ostre, perkusyjne brzmienia. Dziewczyna nakłada wyciągnięty uprzednio kostium niczym narzuconą odgórnie formę czy rolę. Wygłasza serię krzywdzących dla kobiet cytatów – przywołuje słowa znanych polskich polityków (np. Janusz Korwin-Mikke), a także, co jest podwójnie dojmujące, kobiet z przeciwległego obozu światopoglądowego.  Wypowiedzi wybrane przez artystów nie są zatem tendencyjne – wskazują, że opresyjność wobec kobiet nie jest tylko domeną konserwatystów. Niewidzialna siła dosłownie zatyka jej usta – tym razem mikrofon staje się przedmiotem dyscyplinującym, wepchniętym do gardła kneblem. Biorąc pod uwagę jego falliczny kształt, nietrudno o skojarzenie z przemocą seksualną. Finał jest za to dowcipny i przewrotny – mikrofon staje się bowiem rękojeścią miecza świetlnego, z którym kobieta rusza do walki z niewidzialną siłą.

 

Witkowska wykonuje dynamiczną choreografię z techniczną precyzją, energią i zaangażowaniem. Wyczuwalny jest wewnętrzny sprzeciw bohaterki wobec zastanej sytuacji, a wola walki ma w sobie autentyzm, przez co całość jest przekonująca.

 

Weronika Łucyk , taniecPOLSKA.pl, 11 sierpnia 2017

 

choreografia i koncepcja: Maciej Kuźmiński

kreacja i taniec: Monika Witkowska

muzyka: The White Stripes Little Room, I Fought Piranhas; Nick Cave and Warren Ellis Martha’s Dream; Janis Joplin Cry Baby

wsparcie produkcyjne: Miejski Dom Kultury w Zduńskiej Woli

 

Maciej Kuźmiński jest autorem nagradzanych tanecznych etiud i spektakli. Występował na polskich i  międzynarodowych scenach, m.in. Teatru Wielkiego w Warszawie, Konzerthaus Vien w Wiedniu, czy Sadler’s Wells w Londynie, w dziełach tak uznanych choreografów, jak Nigel Charnock czy Ohad Naharin.   Absolwent Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance w Londynie. Maciej Kuźmiński jest wykładowcą Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu (PWST w Krakowie) oraz Instytutu Tańca Współczesnego w Belgradzie. Jako tancerz debiutował w 2007 roku w Romeo i Julii, spektaklu uznanej austriackiej choreografki  Liz King. Współpracował także m.in. z Polskim Teatrem Tańca oraz brytyjską grupą teatru fizycznego the Clod Ensemble. W lipcu 2017 Kuźmiński zrealizował  spektakl dyplomowy dla studentów kierunku BA (HONS ) Contemporary Dance na najstarszym w Europie konserwatorium tańca współczesnego Trinity Laban w Londynie. Premiera przedstawienia  movement-image

  z udziałem 18 tancerzy odbyła w teatrze Bonnie Bird Theatre w Laban Centre.

 

***

 

Bilety: 20 zł

 

Program współfinansowany przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

 

MKiDN dofinansowanie (miniaturka)

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close