Na zdjęciu: Maria Fekecz. Fot. Ola Osowicz.
W niedzielę 21 czerwca o godz. 19.00 w ramach III edycji Laboratorium Ruchu ESK 2016 Centrum Inicjatyw Artystycznych we Wrocławiu (ul. Tęczowa 79/81) zaprasza na trzy spektakle jednego wieczoru. Wystąpią: Kolektyw Złej Sukienki (Maria, Fekecz, Małgorzata Rostkowska) z solo Nigdy w życiu nie powiedziałam jeszcze tego, co dzisiaj samej sobie; Natalia Pieczuro ze spektaklem This Kind of Bird Flies Backward oraz Helena Ganjalyan z Une femme masculine vol.2.
O spektaklach:
Nigdy w życiu nie powiedziałam jeszcze tego, co dzisiaj samej sobie
Drugi spektakl Kolektywu zagłębia się w podwodny świat wspomnień i płynną teraźniejszość bohaterki, która uosabia współczesne Polki.
Choreografia: Małgorzata Rostkowska
Wykonanie: Maria Fekecz
Wsparcie: Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy.
Maria Fekecz – tancerka, performerka, instruktorka tańca współczesnego, aktorka w teatrze edukacyjnym dla dzieci. Od 2010 roku pracuje jako pedagog tańca współczesnego. Jest studentką Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych na kierunku taniec. W 2010 roku wystapiła jako tancerka w performatywnej produkcji About Izabelii Chamczyk. W 2012 roku stworzyła spektakl Śmiejąc się z niczego w ramach projektu sami o sobie, w Studio MTT przy Teatrze Muzycznym Capitol we Wrocławiu, jako współchoreograf. W 2013 roku wystąpiła jako tancerka w spektaklu Wyrazy dźwiękonaśladowcze, w choreografii Sebastiana Gębury (premiera na festiwalu Cyrkulacje). W 2014 roku współtworzyła choreografię do spektaklu My name is nobody wyprodukowanej przez Avant Art Festiwal, jak też do Akwarium life performance wyprodukowanego przez IMIT, Galerię BWA Awangarda we Wrocławiu oraz Filharmonię we Wrocławiu. Współorganizuje Rusza Festiwal. Aktywnie udziela się w grupie INTROligatorni, złożonej przez Sebastiana Gęburę we Wrocławiu. W 2015 została zaproszona do współpracy choreograficznej przy projekcie Mosty z grupą JUBILO, która działa przy Instytucie Grotowskiego. Jest jedną z aktorek w serialu performance Make me a baby.
Małgorzata Rostkowska – choreografka, performerka, pedagog tańca współczesnego. Jest absolwentką dwóch szkół artystycznych: 2013 – Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi – choreografia i techniki tańca; 2010 – Państwowe Pomaturalne Studium Kształcenia Animatorów Kultury w Kaliszu – taniec współczesny. 2010 – Praktyki w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Jest wychowana na/w Teatrze im. H. Modrzejewskiej w Legnicy. Jest współzałożycielką i performerką w Kolektywie Złej sukienki, pomysłodawcą i performerką w spektaklu Bardzo zła sukienka; współtwórczynią i performerką w spektaklu Księżyc księżyc umieranie – sekwencje improwizowane. Należy do kolektywu artystycznego FURU z Warszawy. Gra postać w serialu performansie improwizowanym Make me a baby. Jest choreografką w produkcjach teatralnych, np. Ogień podłożę rękami przyjaciół w reż. Grzegorza Grecasa. Poza tym współpracuje z Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie np. przy Lecie w teatrze, jako trener; ja też jako instruktor na Interdisciplinary Fringe Festival we Wrocławiu. Zajmuje się technikami ruchu w tańcu współczesnym a także głosem i jego powiązaniami z ciałem w ruchu, capoeirą, performance, improwizacją ruchową, kontakt improwizacją i treningiem fizycznym w pracy aktora.
This Kind of Bird Flies Backward
This kind of bird flies backwards jest pierwszą w Polsce prezentacją pracy nad autorskim projektem Natalii Pieczuro. Inspiracją są momenty, które sprawiają, że człowiek czuje, że żyje. Wybór Natalii, by pracować z Amenrą– belgijską grupą post-metalową – był ukierunkowany przekonaniem/przeczuciem, że muzyka tego typu, reprezentuje intensywność doświadczeń, które często są niemożliwe do opisania słowami. Swój język artystka konstruuje ciałem, konfrontując samą siebie z pytaniem: Jak przeżywamy momenty ekstremalnego szczęścia i smutku? Czy są to momenty dzielenia się z innymi czy też momenty samotności?
Wykonawca: Natalia Pieczuro
muzyka: Amenra, Lynn Rin Suemitsu
Podziękowania dla: Garage29, Embassy of Brazil in Brussels, Theatre Marni, Colin H. van Eeckhout oraz zespołu AMENRA
Natalia Pieczuro jest polską tancerką i performerką, mieszkającą w Belgii. Studiowała wiedzę o kulturze na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie w SEAD – Salzburg Experimental Academy of Dance – taniec i choreografię. Swoje wykształcenie i doświadczenie zdobyła współpracując z takimi artystami, jak: Jozef Fruček /Rootlessroot/, Rob Hayden /Ultima Vez/, Lisi Estaras /Ballet C de la B/ i Matej Kejzar /Rosas/. Brała udział w spektaklach m.in.: Deja Donne /Glimpse of Hope/, Or&Oran Dance Co /Project R/ i Studia Matejka /Conflict of Apathy, Harmony of Contradictions/. Występowała we Włoszech, Polsce, Czechach, Danii, Austrii i Szwajcarii. Natalia tworzy również własne prace –i n.side.out czy duet Traces.
Une femme masculine vol.2
Co znaczące dla idei Une femme masculine vol.2, to posłużenie się koncepcją remixu, tj. stworzenie dzieła w wyniku przetworzenia innej pracy (dzieło to nie stanowi jednak po prostu „interpretacji”, nie jest podaniem oryginału nowymi środkami wyrazu czy w innej aranżacji, a zgoła oryginalną, odnoszącą się treścią lub formą do pierwowzoru, dyskutującą z nim lub odmiennie odczytującą propozycją). Remix oscyluje między tym, co było, tym, co jest i tym, co może zaistnieć. Przeszłość otwiera wiele potencjalności, możliwości i dróg rozwoju. Jest trybem prowokującym przyszłość. Une femme masculine vol.2 nie sięga jednak w daleko w czasie. Jest raczej próbą zaczepienia się, dialogu z obecnym. Nie jest to poszukiwanie aktualności w motywach znanych z ubiegłych dziesięcioleci, ale odpowiedź na wciąż aktywny, dziejący się proces. Materiał wyjściowy do Une femme masculine stanowiła twórczość Ann Van den Broek (spektakle Co(te)lette oraz We Solo Men). Ruch wykreowany przez Van den Broek stał się przestrzenią transformacji. Une femme masculine vol.2 to sprawdzian tego, na ile można manipulować jego znaczeniem, jak dalece możliwe jest komunikowanie czegoś, co nie było jego pierwotnym założeniem. Spektakl ten jest więc między innymi pytaniem o to, jak kontekst wpływa na percepcję i jak za jego pomocą możemy wydobywać nowe treści z istniejącego już materiału ruchowego. W warstwie znaczeniowej spektakl dotyczy problemu postawy kobiety, polegającej na identyfikacji z męską psychiką oraz męskim stylem bycia. W psychoanalizie spotykamy dwa określenia tego zjawiska – kompleks Ateny oraz kompleks Diany. Co jednak zawiera się w pojęciu energii kobiecej oraz męskiej? Czy takie rozgraniczenie jest zasadne? Rodzimy się mężczyznami lub kobietami, ale nie rodzimy się męscy lub kobiecy. Pole dopełnień, gra przeciwstawnych napięć mają na celu poszerzenie dynamiki ciała, stopniowanie temperatury i intensywności spektaklu. Une femme masculine vol.2 jest wielowarstwową grą o DOMINACJĘ. Jest wołaniem o akceptację. Jest obrazem tych, którzy wciąż na nowo odgrywają swoją siłę. Poruszając się między obszarami takich pojęć jak prowokacja i wstyd Une femme masculine vol.2 nie stawia pytania o to, kim jestem, a o to, kim chciałbym być lub kim boje się okazać.
Choreografia i wykonanie: Helena Ganjalyan
Muzyka: Michał Mackiewicz, Solpara (Swing)
remix: Ann Van den Broek
Helena Ganjalyan – urodzona w 1988 roku w Erywaniu, w Armenii aktorka, tancerka, choreografka, absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie, Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu, uczestniczka wymiany z Wydziałem Aktorskim University of Nothern Iowa (USA), stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia artystyczne, zdobywczyni Stypendium Kulturalnego Miasta Gdańska, Stypendium Marszałka Województwa Śląskiego w Dziedzinie Kultury oraz nagrody w konkursie rezydencyjnym OFF: PREMIERY PREZENTACJE organizowanym przez Teatr Ósmego Dnia w Poznaniu (wraz z A. Wąsikowską). W ramach dyplomu grała w spektaklu Czyż nie dobija się koni? w reżyserii Jerzego Stuhra i Waldemara Raźniaka oraz tańczyła w choreografii Swan Lake Idana Cohena (Izrael). Jej solowa choreografia Lady Ł. – Unicut została nagrodzona na Solo Dance Contest 2012 w Gdańsku (II miejsce i Nagroda Publiczności) oraz w konkursach: 321 TANIEC (organizowanym przez Krakowski Teatr Tańca) oraz SoloDuo + Friends w Kolonii. Za spektakl Shakespeare it realizowany wraz z M. Fejdasz, N. Minor, P. Giwer otrzymała I miejsce w Konkursie Rezydencyjnym Entree organizowanym przez Teatr Rozrywki w Chorzowie. Z kolei z monodramem Press to reset the world w reż. A. Wąsikowskiej zdobyła główną nagrodę na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Niezależnych w Ostrowie Wlkp. Współpracowała m.in. z Romeo Castelluccim/Societas Raffaello Sanzio (The four seasons restaurant), Teatrem Wybrzeże, Teatrem im. H. Modrzejewskiej w Legnicy, Teatrem Dada von Bzdulow, Kayą Kołodziejczyk, Marcinem Wroną oraz kolektywami: Harakiri Farmers (Dominika Knapik i Wojciech Klimczyk), Dzikistyl Company, Flesh System, Annie Vigier i Franckiem Apertet z Les Gens d’Uterpan (Paryż).
Rezerwacja:
telefon: +48 666 533 665
e-mail: cia@cia.wroclaw.pl
Projekt wspierany przez Wydział Kultury Urzędu Miejskiego Wrocławia, Instytut Muzyki i Tańca, ESK Wrocław 2016
