Tomasz Bazan (Polska) „Manfred Macx”. Fot. materiały organizatorów.
W ramach XVII edycji Międzynarodowego Festiwalu Sztuki Tańca i Performansu Ciało/Umysł Fundacja Ciało/Umysł zaprasza na dwie premiery realizowane przez polskich artystów. We wtorek i w środę o godz. 19.00 będzie można zobaczyć solo Tomasza Bazana, inspirowane futurystyczną powieścią Accelerando. Będzie to rekonstrukcja ostatniego dzieła fikcyjnego choreografa-geniusza Manfreda Macxa, złożona z odnalezionych zapisów wideo. To opowieść o artyście ekstremalnym, który w sztuce szuka ostatecznej wolności, aż po całkowite wyzwolenie się z ciała. W spektaklu występują Patryk Rybarski i Krystyna Lama Szydłowska. W czwartek i piątek o godz. 18.00 odbędą się natomiast premierowe pokazy spektaklu Anity Wach Sorry, realizowanego w ramach wieloletniej już współpracy artystki ze słoweńskim kolektywem Via Negativa. Na scenie wspólnie z Wach wystąpi Greg Zorec, a dwójka performerów skupia się na badaniu pojęcia „pasożyta”. Punktem wyjścia jest niedemokratyczność spotkania, opartego na nierównych zasadach. To zarazem studium relacji pomiędzy jednostkami w społeczeństwie.
Więcej o spektaklach:
Manfred Macx
Spektakl Manfred Macx to szczególny przypadek tzw. mockumentu (czyli „udawanego” dokumentu). Macx to bohater powieści Charlesa Strossa, która opowiada o dążeniu człowieka, by móc porzucić ciało będące już tylko zużytym pojemnikiem i stać się czystą świadomością. Po temat sięgnął tancerz i choreograf Tomasz Bazan, ukrywając się za podwójnym alter ego – nieistniejącego, wykreowanego artysty i zaproszonego do projektu realnego tancerza – Patryka Rybarskiego (m.in. nagradzanego mistrza pole dance).
Jak wyjaśnia twórca:
Solo jest efektem moich przemyśleń na temat sytuacji artysty i momentu tworzenia, ale w specyficznych okolicznościach – pomiędzy wypaleniem systemowym, a marzeniem bezkompromisowego konstruowania form ciała w przestrzeni fizykalnej. Ciało jest dla mnie ostatecznym środkiem i odniesieniem, zmywającym warstwy dramaturgii, koncepcji, odniesień.
Co zobaczymy na scenie? Samego Manfreda Macxa, który postanowił stworzyć swoje opus magnum. Macx szuka maksymalnej amplitudy, jego marzenie to doprowadzenie ciała do ekstremów, aby w tym procesie móc obserwować jak pojemnik ciała się opróżnia, a tym samym przekracza próg cielesności. Macx czuje, że tkwi w języku artystycznym, który został mu narzucony przez splot okoliczności, postanawia więc stworzyć bezkompromisową pracę. Opinia publiczna wydaje werdykt: Macx się skończył. Kiedy zaczął tworzyć rewolucyjną choreografię – znika. Ocalały po nim jedynie zarejestrowane fragmenty studyjnych prac i na nich bazuje (rzekoma) rekonstrukcja Bazana.
Ruch sceniczny wyznaczają tu trzy obsesje choreografa Macxa-Bazana: upadek ciała, rozwibrowanie oraz ciało jako naczynie, które jest medium medytacji. Performer tańczy bez użycia wzroku (z zakrytymi oczami) i poszukuje swoich ekstremów w ramach narzuconych przez choreografa form ruchowych. Tancerzowi towarzyszą fragmenty choreografii Macxa – skany jego ciała w 3D i rozszerzona rzeczywistość, rzutowane na ekran.
Jak wyjaśnia Bazan-Macx, solo jest próbą zaproszenia widowni do świata studyjnego: z jednej strony precyzyjnie skonstruowanego, z drugiej – otwartego. To manifest Macxa-Bazana: sztuka jako płynna fluktuacja, nie zamknięta, w ciągłym procesie przemian: niczym utopijne perpetuum mobile. To doświadczenie, nie efekt. Proces, nie wynik.
Manifestem Bazana-Macxa mógłby być cytat z konceptualisty Leszka Przyjemskiego, który powoływał w PRL-u nieistniejące „antyinstytucje” sztuki: Oświadczam, że moje widzenie obrazu jest arcydziełem, jego treści i formy nie będę uzgadniał z nikim.
Sorry:
„Pasożyt wdziera się, podczepia się, zawiesza, używa i nadużywa, wykorzystuje, okupuje, dewastuje. Niczego nie oferuje i nie buduje, nie dzieli się niczym, nikogo nie wspiera. Żyjemy w czasach paktów, kredytów i długów, czasach podporządkowania, manipulacji i wzajemnej zależności. Trudno jest rozpoznać pasożyta – wskazujemy palcami siebie nawzajem, nazywamy innych intruzami, skaczemy sobie do gardeł w imię majaczącej nam przed oczami wizji całkowitej niezależności. A jeśli nie istnieje żadna inna relacja jak tylko ta oparta na pasożytnictwie? – pyta francuski filozof Michel Serres. Nie możemy żyć poza siecią relacji, relacja nie może istnieć bez zakłóceń. Fenomen pasożytnictwa jest oparty na strategii przetrwania. Pasożyt pragnie dobrostanu swojego gospodarza, chce żyć z nim w harmonii tak długo, jak długo organizm gospodarza – partner, rodzina, miasto, państwo, kontynent, Ziemia – jest w stanie funkcjonować, oddychać, tworzyć. Ma to jednak swoją cenę – pasożyt jest nieruchomy, zahibernowany, podporządkowany. Wolny od wolności? Jaka jest cena takiej wolności i jej granice? I kto powinien za to przeprosić?”.
Spektakl Sorry jest częścią cyklicznego projektu Parasite Now, zainicjowanego w 2017 roku pracą Biedny Pokoik Polskiej Wyobraźni w wykonaniu duetu TukaWach.
Po spektaklu 4 października odbędzie się spotkanie z artystami: Anitą Wach i Tomaszem Bazanem.
Pomysł na projekt: Anita Wach.
Kreacja i choreografia: Anita Wach i Grega Zorc.
Koncepcja formatu performatywnego i reżyseria: Bojan Jablanovec
Dżwięk: Andrej Fon
Performerzy: Anita Wach, Grega Zorc, Andrej Fon
Produkcja: Via Negativa, zavod Sploh
Koprodukcja: Fundacja Ciało/Umysł, Warsaw
Producer: Špela Trošt
Public relations: Sara Horžen
Anita Wach (ur. 1974) – choreografka, tancerka współczesna, instruktorka astanga jogi. Studiowała filozofię, pedagogikę kończyła instruktorski kurs tańca współczesnego w Kielcach. Współpracowała ze Śląskim Teatrem Tańca, a od 2003 roku z warszawskim Teatrem Bretoncaffe, wykorzystującym elementy psychologii zorientowanej na proces Arnolda Mindella na gruncie praktyki teatralnej (m.in. spektakle: Taniec śniącego ciała, Tańcząc Sarę Kane). Ciągła oscylacja ruchu między płynnością i harmonią a spięciem i deformacją czyni z niej jedną z ciekawszych i nieprzewidywalnych polskich performerek. Współpracuje z wieloma zagranicznymi twórcami i tworzy autorskie spektakle, np. w duecie z Magdą Tuką (W/RESTLESS, Cold Feet) oraz solowe (Oops). Współpracuje ze słoweńskim teatrem Via Negativa w Lublanie.
Grega Zorc – aktor, performer, członek międzynarodowego kolektywu Via Negativa,
Via Negativa: Międzynarodowa platforma badań, rozwoju i produkcji współczesnych sztuk performatywnych założona w 2002 r. przez dyrektora artystycznego Bojana Jablanovec
***
Bilety na spektakle: 40/30 zł
Więcej o wydarzeniach: http://2018.cialoumysl.pl
reżyseria i choreografia: Tomasz Bazan
taniec: Patryk Rybarski, Krystyna Lama Szydłowska
wizualizacje: Marcin Kossakowski
dźwięk: Edka Jarząb
***
O Festiwalu:
Zaproszeni w 2018 roku na Ciało/Umysł artyści stawiają sobie i nam osobiste pytania – bez oskarżeń, gotowych rozwiązań i jednoznacznych odpowiedzi. Mierzą się ze stereotypami, sięgają do bogatej tradycyjnej kultury swoich krajów po to, by mówić o ich współczesności. Zapisane w spektaklach indywidualne doświadczenie otwiera możliwość porozumienia opartego na empatii, pozwala zrewidować to, co znane. Jest punktem wyjścia do rozmowy zarówno o Europie i świecie arabskim, jak i o nas samych.
Artyści, czerpiąc z tradycyjnej muzyki swoich krajów, korzystając z nowych form sztuki tańca i performansu tworzą współczesną opowieść o tym, jak nowe wciąż spotyka się ze starym. Pośrednio przypomnimy też o obecnych problemach geopolitycznych. W pracach odnajdziemy napięcia panujące na Bliskim Wschodzie, skąd artyści pochodzą. Będziemy mówić o burzeniu starożytnych zabytków, o kruchości przedmiotów i ludzkiego życia, ale też o podwójności kultury, wygnaniu i nieobecności. Będziemy badać obszary, które konfrontują z iluzjami i nadziejami związanymi z twórczością, i te, które dotykają tematów podporządkowania, manipulacji i wzajemnej zależności. W czasie, kiedy wszystkie światła skierowane są na kobiety, my zobaczymy, jak w tym świecie radzą sobie mężczyźni.
Zatem: zorientuj się! – gdzie teraz tak naprawdę jesteś? Zorientuj się! – czy Wschód może być bliski? Zorientuj się! – jaka jest twoja orientacja? Rozejrzyj się wokół siebie! – zachowaj czujność wobec świata, zobacz co się wokół zmienia, wejrzyj w siebie, a może przeorientuj się, jeśli się zgubiłeś…
Edyta Kozak, dyrektor artystyczna
W programie 17. edycji Ciało /Umysł spektakle artystów z Tunezji / Francji, Libanu i Austrii, premierowe pokazy polskich artystów, walka taneczna i warsztaty z udziałem młodych artystów, panele dyskusyjne, spotkania z artystami, arabska kuchnia i muzyka.
Zorientuj się! Przyjdź na Ciało/Umysł | Więcej informacji o festiwalu na www.cialoumysl.pl
Dyrektor artystyczna: Edyta Kozak
Organizator: Fundacja Ciało/Umysł
Współorganizator: STUDIO teatrgaleria
Partnerzy: network apap – advancing performing arts project, program Unii Europejskiej „Kreatywna Europa”, Austriackie Forum Kultury w Warszawie, Instytut Francuski, Instytut Francuski w Polsce, Centrum Sztuki Tańca w Warszawie, Samo Centrum Wszechświata, Hala Gwardii.
Patronat medialny: Chilli Zet, TVP Kultura, Didaskalia, Teatr, Aktivist, Notes na 6 tygodni, In Your Pocket,
E-teatr.pl, Teatralia.com.pl, TaniecPOLSKA.pl
Festiwal Ciało/Umysł jest współfinansowany ze środków M. St. Warszawa, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
