Autor: Joanna Bednarczyk

Sam tytuł wieczoru sugeruje powtarzalność pewnych motywów i tendencji, stanowiących osnowę współczesnego baletu. Również kolejność prezentowanych utworów pozwala postrzegać je jako syntezę znaczących etapów rozwoju XX-wiecznego myślenia o tańcu, a ich twórców – Ashley’a Page’a, Krzysztofa Pastora, Williama Forsythe’a – jako spadkobierców tradycji, która kształtowała ich warsztat i wyobraźnię kinetyczną. Zgodnie z tematem przewodnim wieczoru wszystkie trzy dzieła koncentrują się na tańcu połączonym z muzyką, co w naturalny sposób przywodzi na myśl koncepcję tzw. „czystego tańca”, utożsamianą z twórczością George’a Balanchine’a. Spośród XX-wiecznych choreografów, to właśnie on w szczególny sposób zwrócił  uwagę na formalne jakości baletu, fizykalny wymiar ruchu i...

Taniec wyłania się z półmroku, na tle fortepianowej muzyki Evy Crossman-Hecht, niespiesznie i trwa w sposób nieciągły. Nie można się nim do woli nasycić. W pierwszej części rozpoczyna się i kończy na znak klaśnięcia w dłonie, w trzeciej istnieje na obrzeżach ogarniętej chaosem sceny, zawładniętej przez natrętny monolog, a w drugiej, gdy choreograf tworzy bardzo złożone formy tańca, zakłóca ich płynny rozwój. Choć wykorzystuje tu tradycyjny schemat rozwiązań strukturalnych, ruchome formacje corps de ballet w liniach wertykalnych i horyzontalnych, jako tło dla dwóch par tańczących symultaniczne pas de deux, przesuwa granice przyjętych norm.