Search results for the phrase:

G. K.: Jaka droga doprowadziła Cię do takiej formuły scenicznej? [improwizowany spektakl taneczno-teatralny – obecnie praktykowany w ramach serii: Oh Well]? A.M..: Kiedy chodziłem do szkoły, nie brałem udziału w spektaklach, ponieważ nie było takich możliwości. Po jej ukończeniu, przez kilka lat pracowałem w Urzędzie Energii Elektrycznej, a później postanowiłem zostać nauczycielem. Częścią szkolenia nauczycielskiego były zajęcia dramatyczne. Nie występowaliśmy dużo, to były po prostu warsztaty teatralne – ale naprawdę mi się to spodobało, polubiłem pedagogów. Potem zostałem nauczycielem. Jednak w trakcie kursu teatralnego zainteresowałem się ruchem…i zacząłem też tańczyć. Mieliśmy w tym czasie wiele pubów rockandrollowych w Melbourne i...

Lisa: Musisz organizować z tego, co jest w zasięgu twojej percepcji. W codziennych wyborach w dużej mierze pomagają nam nasze kulturowe schematy. Kiedy pierwszy raz zapytano mnie o improwizację, pracowałam z wideo. Zapytałam więc: Czy improwizujesz, kiedy oglądasz mnie jak się poruszam? Oczywiście, że tak. Obserwujący zawsze improwizuje. Wybierasz to, za czym podążasz swoimi oczami, masz nadzieję, że dostaniesz wskazówki od tego, co przed tobą i co poprowadzi gdzieś twoją uwagę, podejmujesz decyzje w czasie rzeczywistym, podążając za czymś. Być może komponowanie może być konsekwencją montażu. Lub montaż jest działaniem a komponowanie medytacją. Muszę przyznać, że improwizacja ogromnie mnie angażuje,...

Lisa: Wyobraźnia manifestuje się na różne sposoby. Wyobraźnia i komunikacja są jednymi z moich zagwozdek; transmisję, o której mówiliśmy wcześniej, rozumiem jako pewien poziom komunikacji. Taniec od zawsze był moim medium, tańczyłam od bardzo wczesnych lat, dlatego przerobiłam wszystkie możliwe powody dla których można tańczyć i tańczyłam z tych samych przyczyny z jakich tańczą inni ludzie –  zaczęłam tak młodo i zmieniałam się wraz z moim tańcem. Choć nie zawsze do końca pasowało mi to, co oglądałam jako taniec, nie wszystko tak samo mnie ekscytowało. Jednak wypracowałam sposób na propozycje taneczne, które nazywałam „performance”. I nie oznacza to, że wszystkie...

Lisa Nelson, jak sama pisze, tańczyła od dziecka. Jednak dopiero świadome i stanowcze zaprzestanie tańczenia (na dwa lata) około roku 1974 pozwoliło jej na pogłębienie refleksji krążących wokół z pozoru prostych pytań: czym jest taniec i tańczenie? Co właściwie robię, gdy tańczę? Jak patrzę na taniec, ale też jak patrzę w trakcie tańczenia? Zrozumiała, że przez wieloletnią praktykę tańczenia jej percpecja jest kinestetyczna i wpleciona w wielozmysłowe działanie jej ciała. Wpłynęło to również na jej codzienne doświadczenie ciała. Doświadczanie zaś odbywa się równocześnie w ramach odbierania (i wysyłania) bodźców przez multisensoryczne ciało, ale jest dzięki temu nieustannym dialogiem z otoczeniem....

Znakomitą okazją do prezentacji sztuki choreograficznej I połowy XX wieku okazały się obchody 100-lecia awangardy w Polsce, które w łódzkim ms¹ zainaugurowała wystawa Poruszone ciała. Choreografie nowoczesności. Jej tematem przewodnim były cielesno-ruchowe praktyki doby modernizmu. […]  Opracowując strategię wystawy, kuratorka Katarzyna Słoboda odwołała się do teoretycznych koncepcji dwójki artystów ściśle związanych ze środowiskiem łódzkiej awangardy: Katarzyny Kobro i Władysława Strzemińskiego, współautorów Kompozycji przestrzeni. Obliczania rytmu czasoprzestrzeni.

Neuronauki to bardzo szeroki termin obejmujący z neurofizjologię, neurochemię, ale też neurolingwistykę i neuroestetykę. Same w sobie są więc neuronauki prawdziwie humanistycznym pomysłem bardzo interdyscyplinarnego budowania wiedzy jednocześnie o biologicznych podstawach pracy mózgu i ich bardzo odległych skutków dla ludzkiej codzienności. Gdy zacząłem pisać tę książkę, oczywiste stało się, że muszę się jeszcze dużo nauczyć. Dlaczego zainteresowałeś się neuronaukami? Zaczęło się od tego, że zawsze mnie fascynowała iluzja teatralna. […]Najbardziej pociągały mnie takie spektakle, które igrały z uczestnikiem, z widzem na bardzo głębokim poziomie doświadczenia. Kiedy próbowałem pisać o tych spektaklach, to clou okazywało się być doświadczenie. A języka opisującego...