Search results for the phrase:

Kwiaty/ Hana – taki tytuł nosi performans butoh Atsushiego Takenouchiego, który artysta zaprezentował trzykrotnie podczas swojego niedawnego pobytu w Polsce. Były to pokazy w warszawskim Instytucie Teatralnym, w krakowskim Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej w Manggha oraz szczecińskim  Teatrze Kana, który przed wielu laty jako pierwszy zaprosił Takenouchiego do Polski.

Dobrze znamy tę historię. Przed miliardami lat z prima materii wyłania się życie. Najpierw proste, indyferentne, nieco bełkotliwe, by powoli komplikować się, strukturyzować, specjalizować. Życie to ruch, materia zaczyna więc pulsować, to tu, to tam. Zanim dojdzie do synchronu w jej poruszeniach, miną wieki. Spektakl Walka o ogień i wzrost gospodarczy w reżyserii Szymona Kaczmarka i choreografii Mikołaja Karczewskiego, w dramaturgii Żelisława Żelisławskiego i scenografii Kai Migdałek, zrealizowany został we współpracy artystów tancerzy Polskiego Teatru Tańca z przywołaną grupą twórców, wyłonioną w konkursie na realizację premiery w Polskim Teatrze Tańca w Roku Szyderców 2020 i wspartą przez Instytut Muzyki i...

W monumentalnej przestrzeni rzeszowskiej synagogi, w której obecnie mieści się BWA, pomiędzy kolumnami bimy, stoi sześć kobiet. Prosty biały strój przypomina bieliznę, ale tkanina jest sztywniejsza, jak papier. Rozbrzmiewa muzyka grana na gitarze elektrycznej przez Raphaela Rogińskiego, pojawia się rytm. Natychmiast podchwytują go ciała, które zaczyna poruszać wspólny puls. Tak zaczyna się spektakl Bliżej zainicjowany przez Karinę Mińkowską-Pado, która stworzyła serię sukienek inspirowanych naturą. Ponieważ od pewnego czasu artystka eksperymentuje z tańcem współczesnym, poszukuje w ruchu kontaktu ze sobą i ciałem, postanowiła do swojego projektu zaprosić choreografkę Martę Bury oraz zespół w składzie: Olga Bury, Ewelina Cieśla, Agnieszka Kramarz, Aleksandra...

Mimo ograniczeń związanych z pandemią, w ramach „Butohpolis” miało miejsce wiele ważnych, inspirujących wydarzeń. Można powiedzieć, że wspólnym mianownikiem wielu z nich była przestrzeń. Centrum miasta, schody prowadzące do opuszczonych fortów, dziki ogród okalający naruszone zębem czasu budynki, a w końcu także teatr mieszczący się w tej nieoczywistej przestrzeni. Milcząca opowieść nie-miejsca towarzyszyła działaniom artystów i poruszała publiczność, pozwalając na całościowe doświadczanie tego, czym jest lub może być butoh.

I Międzynarodowy Festiwal Sztuki Butoh, odbywający się w siedzibie Teatru Akt w Warszawie, obfitował w intensywne przeżycia estetyczne. Swoje spektakle zaprezentowali m.in. twórcy z dużym dorobkiem artystycznym: Marouska Ronchi, Krzysztof Jerzak, Sylwia Hanff i Valentin Tszin. Jako widzowie w ciągu kilku godzin przeżyliśmy podróż poprzez odmienne estetycznie i energetycznie światy.

Różnorodność i współpraca U źródeł projektu znalazła się istotna diagnoza, gorzka refleksja związana z dużym zaangażowaniem artystów w ambitne przedsięwzięcia sceniczne i niewspółmiernie niską – w stosunku do ich wysiłków i pracy – żywotnością spektakli. To nieustanny problem wszystkich niezależnych twórców, ale także instytucji produkujących spektakle, takich jak choćby Kielecki Teatr Tańca – miejska instytucja kultury. Ponadto polskie środowisko tańca reprezentuje różnorodne światy artystyczne i sposoby postrzegania tańca współczesnego, a także rozumienia tego, czym jest i może być dziś teatr tańca. To zróżnicowanie bywa trudne, Maciej Kuźmiński dostrzegł w nim jednak potencjał i – integrując środowisko – stara się przekuć...

Plateau to płaskowyż, miejsce, gdzie równo jest aż po horyzont. Plateau to także moment podniecenia, na chwilę przed orgazmem. Edukacja również zna to pojęcie. Ucząc się języka, po opanowaniu pewnego zasobu słów i wiedzy, nagle przestajemy robić postępy. Flauta, a dokładnie plateau. Maciejowi Kuźmińskiego jako twórcy estetyka zdaje się nie wystarczać. Mocno zakorzeniony w europejskiej myśli filozoficznej i społecznej, szukającej rozumienia dla otaczających nas fenomenów, tworzy spektakle nie tylko zjawiskowe, ale także głęboko humanistyczne. Erudycja przełożona na język tańca przynosi ciekawe efekty artystyczne i pozwala widzowi nie tylko pozostać w bezpiecznej pozycji obserwatora, ale także zanurzyć się w głąb refleksji,...

 Archipelag w choreografii Macieja Kuźmińskiego i wykonaniu Teatru Tańca Caro z Siedlec w listopadzie 2017 zakończył swoje tournée, które realizowane było we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu Scena dla Tańca. Ostatni pokaz odbył się 8 listopada 2017 roku w Regionalnym Centrum Kultur Pogranicza w Krośnie.Archipelag to próba zmierzenia się z tematyką czasu. Choreograf spektaklu głęboko zanurzył się w tę problematykę, czerpiąc z filozofii, historii kultury i filmu. Tytuł spektaklu mógłby brzmieć: archipelag wspomnień, bo przecież pamięć nie jest linearna, przypomina raczej wyspy, na których zatrzymały się drobiny wspomnień, obrazy, okruchy tego, co minione. Choć wyobraźnia próbuje spajać je w jednolitą narrację, faktycznie pamiętamy...

Spektakl Atsushiego Takenouchiego zatytułowany Embrance (Objęcie),  choć dostarczył wyjątkowych,  zmysłowych wrażeń, niósł ze sobą także całe bogactwo znaczeń. Przypominał o pewnej zasadniczej prawdzie – kultura, cywilizacja dzieli, a doświadczenie natury, również własnej, daje wyjątkową okazję,  by doświadczyć jedności ze światem, innymi istotami i w końcu – z samym sobą.

We wrześniu, na zaproszenie Fundacji POMPKA, gościła w Polsce kolejna artystka międzynarodowej sceny butoh, izraelska artystka Maya Dunsky.  To jej pierwsza wizyta w Warszawie, chociaż stąd właśnie pochodzi jej rodzina. Pierwsze lata życia Dunsky spędziła w Nigerii. Wiele lat mieszkała w Japonii, gdzie studiowała i tworzyła. Tam też  miała okazję praktykować butoh u Kazuo Ohno, jednego z twórców tego kontrkulturowego ruchu. Tworzy spektakle solo, duety, realizuje także projekty wideo.  Zdobyła wykształcenie plastyczne, graficzne, taneczne i choreograficzne, co znajduje odzwierciedlenie w jej multidyscyplinarnej pracy twórczej.