Search results for the phrase:

Z Jule Flierl, niezwykle barwną osobowością niemieckiej sceny eksperymentalnego tańca, spotykam się w Kunsthaus Kule w Berlinie, gdzie właśnie odbywają się przygotowania do kolejnej odsłony projektu From breath to matter. Jule jest jego współorganizatorką i współkuratorką. W Polsce mogliśmy poznać ją dzięki solowej pracy Operation Orpheus – prezentowanej we Wrocławiu na In Between Festivals w 2016 roku – w której artystka de-konstruuje wczesnoromantyczną arię Che faro senza Euridice z opery Orfeusz i Eurydyka. Do dziś pamiętam głosy zapętlających się fragmentów arii, które Jule eksploruje poprzez ciało, nieustannie materializując i nawarstwiając całą ścieżkę dźwiękową. Moja ogromna ciekawość dotycząca metod pracy Jule,...

W swojej pracy na różne sposoby korzystasz z mowy (języka) oraz głosu. Jak opisałabyś swoje praktyki choreograficzne? Interesuje mnie język, nie tylko jako nośnik treści czy narzędzie komunikacji, ale jako sam akt czy praktyka mówienia; to, w jaki sposób mówienie istnieje w przestrzeni, jak ją buduje, rozrasta się w niej czy się w niej kondensuje. Punktem wyjścia dla projektu Śmierć 24 klatki na sekundę albo zrób mi tak jak w prawdziwym filmie. Choreografia spowolniona w rozdziałach był konkretny tekst, którego strukturę zawężałam, przeciągałam, loopowałam, aż materiał stał się dźwiękiem. Interesowała mnie tu modulacja tekstu, nie tylko na poziomie treści, ale...

Nowy taniec ma bardzo specyficzną estetykę, którą w swoim spektaklu łączysz z tradycją, ale robisz to w przewrotny sposób. W Per-sonie nie ma białego śpiewu.   Jest, ale nie bezpośrednio. Punktem wyjściowym do moich badań był właśnie biały głos, ponieważ jest niezwykle fizyczny i mocno osadzony w ciele. Jest też bardzo bogatym źródłem kulturowym, z którego czerpałam, wybierając poszczególne elementy i rozkładając je na czynniki pierwsze. Na przykład aspekt samego głosu – czym on jest, jak się go wydobywa i jak wybrzmiewa w przestrzeni. Technika jest określona, ale też naturalna: to mocny, przeponowy głos. Interesuje mnie ekstrakcja konkretnego momentu, czasem...

Zagadnienie kuratorstwa w Polsce jest wciąż żywym tematem nie tylko w kręgu tańca współczesnego, ale także w sztukach wizualnych. Choć kurator to zawód z ogromną tradycją, w polskim tanecznym art worldzie pojawił się dopiero w latach 90. Wcześniej zadania kuratorów pełnili kustosze, komisarze sztuki, kierownicy działów wystawienniczych, dyrektorzy artystyczni. Od kiedy wystawy przybrały kształt wydarzeń bądź widowisk performatywnych, kuratorzy zaczęli je tworzyć także poza galeriami i muzeami. Obecnie kurator jest właściwie potrzebny wszędzie tam, gdzie mają szansę realizować się wydarzenia i widowiska. Anda Rottenberg komentuje ten moment historyczny w następujący sposób: Od tamtej pory wystawa przestała być prezentacją dzieł sztuki,...

Tekst jest drugą częścią artykułu rozwijającego temat struktur międzynarodowej sceny tanecznej i strategii funkcjonowania na niej wybranych artystek i artystów (tutaj pierwsza część). W tej perspektywie istotne są zagadnienia: jak wygląda perspektywa pracy freelancerów na zagranicznym rynku i jak na ich sposób funkcjonowania wpłynęła pandemia, jakie napotykają trudności, jak rozwijać teraz międzynarodowe relacje. Do próby odpowiedzi na te pytania zostali zaproszeni choreografowie mieszkający w kraju, ale aktywnie pracujący za granicą: Janusz Orlik, Bartosz Ostrowski oraz choreografki Magdalena Ptasznik i Katarzyna Sitarz.   Karolina Wycisk   O poczuciu międzynarodowego (un-)sustainability, cz. II   Nasze praktyki, budujące poszerzoną choreografię, są niezmiernie ważne...

Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca w Lublinie, jeden z nielicznych w Polsce festiwali tańca współczesnego cieszący się ponad dwudziestoletnią tradycją, zdążył przyzwyczaić publiczność do bogactwa i różnorodności swoich propozycji programowych. Podczas trwającej dziesięć dni XII edycji MSTT na scenach Centrum Kultury oraz Centrum Spotkania Kultur w Lublinie zaprezentowano aż 37 spektakli i etiud, działań performatywnych oraz filmów tańca. Motywem przewodnim tegorocznej odsłony festiwalu była amerykańska scena taneczna, reprezentowana zarówno przez renomowane zespoły instytucjonalne, Alonzo King LINES Ballet oraz Ailey II (zespół repertuarowy działający przy Alvin Ailey American Dance Theater), jak i eksperymentalną grupę , która w swoim performansie nawiązuje do pionierów...

Wśród prac prezentowanych podczas pierwszej części XXII MSTT można zauważyć pewną tendencję: spektakle europejskie (zaliczam tu prace Nagabczyńskiej, Olszowskiej, Labovkiny i Andriyashkina) poruszają się w autonomicznym świecie wyobraźni, albo dotykając kwestii stricte artystycznych, albo analizując stany psychiczno-cielesne. Tymczasem prace amerykańskie (Thomas, Shelver, Moultrie, Battle, Mochniej) koncentrują się na tematyce społecznej, rozważając bądź prezentując sytuację zbiorowości. W jakiś sposób zaprzecza to stereotypom, według których Ameryka to świat indywidualizmu, a Europa stawia na społeczności. Może to znak, że oba kontynenty przemyślały swoje wcześniejsze doświadczenia i powoli zmierzają do zmiany kierunków?

Projekt Yanka Rudzka: Wielogłos to spektakl wyjątkowo energiczny, transowy, działający na widzów w sposób kinestetyczny – niemal od początku chciałoby się wskoczyć na scenę i dać się porwać temu wspólnemu rytmowi. Ruchy tancerzy łączą w sobie tradycję z nowoczesnością; to, co różne i to, co wspólne; polityczne i rytualne.  Wielogłos tworzy na scenie rodzaj utopii, której podstawowym językiem jest ruch i w której taniec wynika z zaangażowania  w los wspólnoty, w tradycję, w politykę, w aktywizm, w zabawę.

„Kultura ciała” to praktykowanie Twojej autorskiej metody pracy Ciało. Głos. Intuicja. Na czym polega jej specyfika?  W „Kulturze ciała” zapraszam jej uczestników do świadomej pracy z ciałem i głosem w oparciu o autorka metodę Ciało. Głos. Intuicja, która jest wynikiem mojej kilkunastoletniej praktyki jako pedagoga, choreografki i tancerki. Przez kilka lat praktykowałam ją tylko na sobie. To metoda pracy oparta na ruchu i naturalnym wydobywaniu głosu, wspierana technikami oddechowymi i improwizacją. Swobodnie żongluję różnymi działaniami: fizyczność łączę z głosem, a zmysły ze swobodnym ruchem. Intuicyjnie szukam czegoś, czego nie ma (śmiech). Praktykowanie tej metody ma nas prowadzić do całkowitego odrzucenia...

Ostatnia z realizowanych przez Karolinę Wycisk i Katarzynę Bester odsłon Sceny Tańca Studio poświęcona została relacji między ruchem a dźwiękiem.  Szukając przestrzeni pomiędzy takimi kategoriami, jak dźwięk/cisza, ruch/bezruch, akcja/reakcja, kreacja/neutralizacja relacji, obecność/nieobecność, jako hasło przewodnie wybierają angielskie słowo „mute” – wyciszać, tłumić, zatrzymywać. Nie chodzi więc wyłącznie o zawieszenie dźwięku, ale również o charakter procesu pracy, który performer/performerka kształtuje tak, by wyeksponować to, co jest przedmiotem jego/jej szczególnej uwagi.