Search results for the phrase:

Chodzą, tupią, dreptają, biegają. Stoją stabilnie. Ukorzeniają w ziemi, przenoszą w przestrzeni. Dźwigają ciężar ciała, czasem więcej niż jednego. Stopy i nogi jako nasze codzienne podpory  doczekały się poświęconych im spektakli w ramach programu tańca współczesnego Rollercoaster. Kolekcjonerzy wrażeń. Podczas weekendu premier młodej choreografii pokazano dwa porezydencyjne performanse: STOPA/Y Kasi Kuzki oraz Na dwóch nogach Magdy Fejdasz i Weroniki Pelczyńskiej.

Przestrzeń, tak jak człowiek, przechowuje w sobie historie czekające na wydobycie i interpretację. Z takiego założenia wyszli organizatorzy festiwalu tanecznego „Pamięć miasta” w Częstochowie: odkryć wspomnienia wciąż żyjące w ulicach i budynkach. Przywołać przeszłość poprzez ruch ciała „tu i teraz”.

Za nami czwarta odsłona krakowskiego programu Rollercoaster. Kolekcjonerzy wrażeń. Jego organizatorzy przygotowali prawdziwą ucztę taneczną, bo zaplanowano aż siedem spektakli, w tym pięć premier. Przez prawie cały listopad w Cricotece można było oglądać sztukę tańca z pogranicza różnych estetyk. Tegoroczna edycja odbyła się pod hasłem Młodzi kreatorzy wrażeń i zadedykowana została twórczości młodych artystek i artystów. W ramach pokazów przewidziano również część interaktywną i otwarty dialog z publicznością.

W czerwcu i październiku 2021 roku odbyła się trzecia edycja projektu Taniec i Niepełnosprawność: przekraczanie granic. Różne tożsamości i ciała spotkały się w jednej przestrzeni, by pracować razem nad ideą sztuki otwartej. Tak jak w poprzednich latach, uczestnicy rozwijali własne, kreatywne podejście do tematu niepełnosprawności w tańcu. Wbrew pozorom jednak nie był to główny motyw pracy, a przynajmniej nie w oczywistym sensie. Niepełnosprawność została potraktowana tutaj jako unikalna kondycja, na tle której mogła zaistnieć prawdziwa różnorodność pomysłów i ekspresji artystycznej.

Dzień w dzień próbujemy odnaleźć się w czasie. Uwiera nas przeszłość, niepokoi przyszłość– nigdy nieuchwytne teraz wciska się pomiędzy natrętne wcześniej i lękliwe później. Z biegiem lat rzeczywistość utkana z echa, powidoków, antycypacji i nadziei robi się coraz gęstsza, tak, że chwila obecna kurczy się pod natłokiem chwil minionych i nadchodzących, a hasło carpe diem staje się ironicznym synonimem wiecznej ucieczki i pogoni życia. Zawsze po-czymś, zawsze przed-czymś, nie potrafimy zadomowić się w teraźniejszości. Graniczność wpisana w naturę ludzkiego bytu fascynowała Tadeusza Kantora, teatralnego rzecznika śmierci i egorcystę wspomnień. Dzisiaj wątek ten odczytują na nowo Sławek Krawczyński (reżyseria) i Anna...

Sposób, w jaki epoka wybiera swoje ikony, zawsze pozostaje do pewnego stopnia tajemniczy. . Kto odgadnie, jaki traf decyduje, że właśnie ten, a nie inny człowiek zapisze się w zbiorowej pamięci? Czy postacie historyczne mogły przewidzieć, że jeszcze wiele lat po śmierci będą trwały w świadomości młodszych pokoleń, na kartach książek czy jako figury dyskursu? Ich kulturotwórczy wpływ rozciąga się daleko poza granice czasu, w którym żyły. Do takich osób niewątpliwie należy Isadora Duncan – persona symboliczna dla sztuki tańca, prekursorka wielkich zmian na tanecznej scenie. Już niejednokrotnie powracała jako wspomnienie czy inspiracja w dziełach artystów różnych dziedzin. I oto...

Człowiek doświadcza rzeczywistości poprzez ruch. Chodzi o stale obecną zmienność, procesualność, nieskończone poruszenia wewnątrz nas i poza nami. Taniec zatem nie może być rozumiany jako odizolowana forma sztuki, ale jako wyróżnienie i skupienie niby w soczewce podstawowego aspektu ludzkiej natury, jakim jest życiowy dynamizm. W tym ujęciu spektakl taneczny staje się eksperymentem badawczym, a choreografia – metodą naukową. Ruch na scenie – choć wyreżyserowany, intencjonalnie spreparowany do oglądania – odsyła widza do realności, w której wszyscy jesteśmy zanurzeni i z którą obcujemy na co dzień. Z tego założenia wyszli Paweł Łyskawa i Eryk Makohon, przygotowując autorski program prezentacji tańca współczesnego...

Tytułowe cztery nagie kobiety wychodzą z ciemności krokiem spokojnym, lecz zdecydowanym, świadomym swojego kierunku i celu. Przez dłuższą chwilę publiczność obserwuje odwrócone tyłem sylwetki na tle przyćmionego światła, nieruchomy rząd ciał w odległym krańcu sceny. Stopniowo ożywają, w skupieniu przesuwając się w stronę widzów, przez co można odnieść wrażenie, że czas wydłuża się w godziny, całe dni, lata i epoki. Pracują ręce performerek: powoli, konsekwentnie drążą przestrzeń, kreśląc w powietrzu subtelne kształty i wznosząc się ku górze niby łodyżki roślin. Im bliżej proscenium, tym więcej szczegółów zarysowuje się w cielesności kobiet. Ujawniają się napięcia mięśni, faktura skóry, zgięcia stawów. Powstaje...