Mitchell Rose „And So Say All of Us”. Grafika promocyjna, materiały organizatorów.
Pierwszy pokaz filmów w ramach edukacyjnego cyklu Kino Tańca odbył się w kwietniu ubiegłego roku. Od tego czasu Centrum Sztuki Tańca w Warszawie pozwala wszystkim zainteresowanym oglądać taniec zarejestrowany przez kamerę, zmontowany w studiu filmowym, udźwiękowiony i rzucony na kinowy ekran. Podczas kwietniowej edycji Kina Tańca, związanej z obchodami Międzynarodowego Dnia Tańca, kuratorka programu, Regina Lissowska-Postaremczak, postawiła pytanie o to, jak wygląda nasze życie prywatne, co dzieje się w czterech ścianach naszych domów. Kuratorski wybór filmów ułożył się w zbiór fabularnych i eksperymentalnych obrazów mówiących o najbardziej osobistych, często ukrywanych, ludzkich problemach: o trudnych relacjach, o poczuciu bezsilności wobec zastanej rzeczywistości, o opresji ze strony bliskich, natręctwach i obsesjach. Tak szeroki zakres poruszonej problematyki to znakomity dowód na to, że taniec może opowiadać o tym, co trudne, bolesne, poruszać tematy społeczne i psychologiczne.
Pierwszy pokaz filmów w ramach edukacyjnego cyklu Kino Tańca odbył się w kwietniu ubiegłego roku. Od tego czasu Centrum Sztuki Tańca w Warszawie pozwala wszystkim zainteresowanym oglądać taniec zarejestrowany przez kamerę, zmontowany w studiu filmowym, udźwiękowiony i rzucony na kinowy ekran. Dobór wyświetlanych filmów pozwala spojrzeć na ten gatunek sztuki w zupełnie inny sposób od tego, do jakiego jesteśmy przyzwyczajeni, oglądając tancerzy występujących na żywo, w bezpośredniej bliskości sceny. Każdy wieczór z cyklu Kino Tańca to osobliwa podróż do świata, który wyraża się i komunikuje z widzem poprzez ruch, gest, układ ciała.
Podczas kwietniowej edycji Kina Tańca, związanej z obchodami Międzynarodowego Dnia Tańca, kuratorka programu, Regina Lissowska-Postaremczak, postawiła pytanie o to, jak wygląda nasze życie prywatne, co dzieje się w czterech ścianach naszych domów. Kuratorski wybór filmów ułożył się w zbiór fabularnych i eksperymentalnych obrazów mówiących o najbardziej osobistych, często ukrywanych, ludzkich problemach: o trudnych relacjach, o poczuciu bezsilności wobec zastanej rzeczywistości, o opresji ze strony bliskich, natręctwach i obsesjach. Tak szeroki zakres poruszonej problematyki to znakomity dowód na to, że taniec może opowiadać o tym, co trudne, bolesne, poruszać tematy społeczne i psychologiczne.
Wśród wybranych filmów znalazły się obrazy mocne, silnie oddziałujące na widzów, jak holenderski Sisters Daphne Lucker, przywołujący chyba wszystkie najstraszliwsze demony zniszczonego doszczętnie dzieciństwa. Tytułowe siostry – trzy dziewczynki żyjące w dysfunkcyjnej rodzinie – zdają się istnieć dopóty, dopóki trzymają się razem. Łączy je głęboka więź, ponieważ są zdane tylko na siebie. Sara, Vera i Julia kreują poprzez ruch i taniec swój własny lepszy świat. Zaklinają rzeczywistość rytmicznymi poruszeniami swych ciał, ich bliskością – dotykiem, łaskotkami, taneczną zabawą. Czy to wystarczy, aby ocalić ich kruchą, dziecięcą psychikę? To pytanie pozostaje otwarte. W pamięci pozostają mistrzowskie „ciasne” kadry starego, brudnego domu, wspaniale oddające panującą w nim klaustrofobiczną atmosferę. Dopracowana w każdym geście i kroku choreografia ukazuje patologiczne relacje pomiędzy dziećmi i dorosłym – ojcem, opiekunem? To dom, w którym nie można się schronić, dom bez miłości, dom z którego się ucieka – dom zły.
Zupełnie innym obrazem domu oraz relacji ojciec–córka jest Maja Laury Mielczarek. To psychologiczna etiuda filmowa, opowiadająca historię głuchej osiemnastolatki, która marzy o nauce w szkole tańca. To także historia pokonywania ograniczeń, przełamywania barier i stereotypów, ale również piękna opowieść o wolności, jaką daje taniec i o wewnętrznej sile, jaką posiada każdy z nas. Urzekają liryczne obrazy tańczącej wśród pól i łąk dziewczyny, która zamiast muzyki słyszy własną wewnętrzną narrację. Maja dzieli się swoim światem poprzez ruch – najbardziej naturalny dla niej sposób komunikacji. Tańcząc, staje się w pełni sobą. Emanuje siłą i naturalnym pięknem tak bardzo, że ulega im nawet przeciwny jej pasji ojciec. Taniec jest jej językiem, jest nią samą.
Una danza dentro Omara Soffici to krótki film fabularny opisujący zmieniające się w czasie relacje międzyludzkie. Na jego fabułę składa się kilka równolegle opowiedzianych historii, których bohaterowie doświadczają wewnętrznej przemiany. Każda z osób zmienia się na skutek spotkania lub związku z drugą osobą. Znajdziemy tu konflikt uczuć, zazdrość, przyjaźń, odrzucenie, kilka dobrych sekwencji choreograficznych i humor sytuacyjny, wszystko to spuentowane krótkim wesołym utworem muzycznym, jak przystało na włoską opowieść z happy endem, opowiedzianą w lekki sposób, z przymrużeniem oka.
Zupełnie innym obrazem jest polska produkcja Inicjacja w reżyserii Iwony Pasińskiej, która w krótkiej formie próbuje zamknąć całe spektrum życia polskiego społeczeństwa. Rezygnacja z koloru na rzecz czarno-białych obrazów i przeniesienie akcji do zamkniętego pomieszczenia, w którym jak w fotoplastykonie oglądamy przewijające się kolejno przed oczami sceny sprawia, że fabuła nabiera znamion paraboli. Brak tu określonego miejsca i czasu, są tylko ludzie i fragmenty ich życia, które możemy podglądać jedne po drugich, jak kolejne fotografie w albumie. Narracja zdaje się być pozbawiona początku i końca, film można by zapętlić albo tworzyć nieskończoną ilość kontynuacji każdej z przedstawionych historii. Całość sprawia jednak wrażenie jakby potencjał artystyczny tancerzy nie został w pełni wykorzystany, brakuje również wyraźnej klamry semantycznej. Mimo to hipnotyzujące obrazy na długo pozostają w pamięci widza.
Ostatnim filmem kwietniowego wieczoru z kinem tańca był niezwykle ciekawy koncepcyjnie krótki metraż Mitchella Rose’a, zatytułowany And So Say All of Us. To w zasadzie jedna choreografia, na którą składają się 52 solowe występy światowej sławy współczesnych choreografów. Artyści tańczą w różnych miejscach, które stanowią tło lub dopełnienie każdej sekwencji. Ruch jednej osoby jest wyzwaniem rzuconym następnej, a jednocześnie zabawą, której uczestnicy kolejno kończą fragment choreografii rozpoczęty przez poprzednika. Wprowadzenie elementu gry nie tylko sprawia, że widz czuje się jej uczestnikiem , ale również buduje obraz wspólnego świata ludzi tańca, w którym tancerze i choreografowie wydają się być, jeśli nie jedną rodziną, to przynajmniej grupą lubiących ze sobą współpracować przyjaciół. Ten film to zarazem piękny hołd złożony Josephowi V. Melillo[1], obchodzącemu 35-lecie swojej pracy artystycznej, a także świetne nawiązanie do Międzynarodowego Dnia Tańca.
Tegoroczny cykl kina tańca Focus na taniec stanowi interesującą kontynuację poprzedniego Body.move i, miejmy nadzieję, jest wstępem do kolejnej odsłony w 2020 roku.
And So Say All of Us
Reż. Mitchell Rose | USA | 2018 | 9 min. | Experimental, Dance, Short
Trailer: https://vimeo.com/287932850
Scenariusz, reżyseria i montaż: Mitchell Rose
Zdjęcia: Ellen Maynard, Mitchell Rose
Muzyka: Robert Een
Dźwięk: Mitchell Rose
Produkcja: Alisa Regas, Brooklyn Academy of Music
Una Danza Dentro
Reż. Omar Soffici | Włochy | 2018 | 24 min.| Narrative fiction, Short
Reżyseria i montaż: Omar Soffici
Scenariusz: Omar Soffici, DavideStocovaz
Zdjęcia: Daniele Trani
Muzyka: Riccardo Morpurgo
Dźwięk: Leonardo Paoletti
Choreografia: AmbraCadelli
Produkcja: Omar Soffici, Davide Stocovaz, Collective Pictures
Obsada: Alessandra Odoardi, Riccardo Pieretti, Paolo Fagiolo, Marco Tizianel, Franko Korošec, Daniele Tenze, Alberto Guzzi
Sisters
Reż. DaphneLucker | Holandia | 2018 | 15 min. | Experimental, Narrative fiction, Short
Trailer: https://vimeo.com/270363579
Reżyseria: Daphne Lucker
Scenariusz: Rosita Wolkers
Zdjęcia: Casper van Oort
Montaż: Tobias Cornelissen
Dźwięk: Roel Wildenburg
Produkcja: Jolijn van Rinsum, Thomas Mataheru, Divya Kohli, Netherlands Filmacademy
Inicjacja
Reż. Iwona Pasińska | Polska 2017 | 18 min. | Experimental, Short
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=8AZSSuNo5Fo
Scenariusz, reżyseria i choreografia: Iwona Pasińska
Scenografia: Andrzej Grabowski
Muzyka i udźwiękowienie: Jacek Sienkiewicz
Zdjęcia: Marek Grabowski
Montaż: Edyta Pietrowska
Kostiumy: Zofia Grzybowska, Urszula Szkudlarek, Kuluza Studio
Oświetlenie: Artur Schubert
Obsada: Artyści-tancerze Polskiego Teatru Tańca: Urszula Bernat -Jałocha, Fabian Fejdasz, Julia Hałka, Paulina Jaksim, Jerzy Kaźmierczak, Zbigniew Kocięba, Katarzyna Kulmińska, Paweł Malicki, Marcin Motyl, Michał Przybyła, Adrian Radwański, Katarzyna Rzetelska, Sandra Szatan, Dominik Więcek, Emily Wongoraz (gościnnie) Kacper Bożek, Marta da Pintooraz, Iga Włodarczyk
Produkcja: Polski Teatr Tańca 2017. Dofinansowano ze środków Instytutu Muzyki i Tańca w ramach programu Muzyka i taniec – Interwencje 2017 +
Maja
Reż. Laura Mielczarek | Polska | 2016 | 12 min. | Narrative, Dance, Short
Scenariusz i reżyseria: Laura Mielczarek
Zdjęcia: Maciej Zdrojewski
Kierownik produkcji: Manuela Bagińska
Montaż: Dominik Greinert
Dźwięk: Błażej Kanclerz, Maciej Amilkiewicz
Choreografia: Katarzyna Pawłowska
Obsada: Maria Ruddick, Robert Gonera, oraz: Ada Stalewska, Klaudia Czerwińska, Nika Wasilewko, Weronika Dzierżyńska, Ula Piwnicka, Marzena Bagińska, Kasia Mikiewicz, Łukasz Mrugacz
[1] W latach 1999 – 2018 Joseph V. Melillo był producentem wykonawczym w Brooklyn Academy of Music (BAM). Wcześniej Melillo był odpowiedzialny za kierownictwo artystyczne teatru, tańca, muzyki, sztuk wizualnych i filmu centrum sztuki multi-venue, które obejmuje Harvey Theatre, Howard Gilman Opera House, Fishman Space, Rose Cinemas i BAMcafé. Wcześniej, po sześcioletniej kadencji jako dyrektor założyciel BAM Next Wave Festival. Dzięki współpracy z z Harveyem Lichtensteinem, Melillo został dyrektorem produkcyjnym BAM,
W ciągu 35 lat pracy w BAM dzięki J.V.Melillo można było podziwiać prace takich artystów, jak: Pina Bausch, Philip Glass, Trisha Brown, Bill T. Jones, Arnie Zane, Merce Cunningham, Robert Wilson, Urban Bush Women, Ivo van Hove, Ralph Lemon , Anne Bogart, Cheek by Jowl, Reggie Wilson, Mark Morris i Michelle Dorrance. Podczas swojej kadencji pracował u boku Karen Brooks Hopkins (prezes BAM w latach 1999–2015) i Katy Clark (prezes BAM od 2015 roku do. -dziś).
Tworzył partnerstwa artystyczne, takie jak The Bridge Project – trzyletni cykl międzynarodowych działań teatralnych z udziałem transatlantyckiego towarzystwa aktorów w reżyserii Sama Mendesa, wyprodukowany przez BAM, The Old Vic i Neal Street.
Obecnie jest międzynarodowym doradcą artystycznym Columbia Artists, a od 2019 roku także dyrektorem Centre for Ballet and the Arts na Uniwersytecie Nowojorskim.
Wydawca
taniecPOLSKA.pl
