Barbara Karczmarewicz (ur. 2.12.1910 w Warszawie, zm. 21.01.1998 w Krakowie) – tancerka, primabalerina Opery Poznańskiej, pedagog.
Po ukończeniu w 1917 warszawskiej szkoły baletowej otrzymała angaż do zespołu baletowego Teatru Wielkiego i była z nim związana, z przerwami, do 1939 roku. Już jako bardzo młoda tancerka zaczęła odnosić sukcesy w partiach solowych – w baletach Feliksa Parnella (Pulcinella – 1928; Kleks, czyli Co-co – 1929) i Piotra Zajlicha ( Święto ognia – 1930; Na kwaterze – 1931; Obrazek sprzed stu lat, Chopiniana, Pan Twardowski – 1933 oraz Ognisty ptak – 1931). Zastępując w tym ostatnim balecie chorą Halinę Szmolcównę, zademonstrowała wybitny talent, który został wkrótce doceniony i w 1932 roku otrzymała tytuł primabaleriny. W 1934, po objęciu kierownictwa baletu warszawskiego przez Jana Cieplińskiego, tańczyła m.in. w jego Nocy Walpurgi (1934) i Swanildę w Coppelii (1935). W 1936 była przez kilka miesięcy była związana z Wielką Operetką w Warszawie. W tym samym roku z Baletem Parnella (Ballet Polonais de Parnell) wzięła udział w Olimpiadzie tanecznej w Belinie, gdzie zespół uzyskał I miejsce. Jako Narzeczona w Harnasiach w choreografii Mieczysława Pianowskiego (1936) była partnerką Zygmunta Dąbrowskiego. W latach 1946 – 48 była związana z Operą Krakowską, a następnie przez sezon z Operą Śląską w Bytomiu. W roku 1949 została primabaleriną Opery Poznańskiej, z którą była związana do 1971. Odnosiła tu sukcesy m.in. jako Swanilda w Coppelii (chor. Leon Wójcikowski – 1950), Odetta w Jeziorze łabędzim (chor. Stanisław Miszczyk – 1952), Rajski ptak w Panu Twardowskim (chor. Feliks Parnell – 1955, Aurora i Wróżka bzu w Śpiącej królewnie (chor. Jerzy Gogół – 1956), Panna Młoda w Pieśni o ziemi (chor. Jerzy Gogół – 1958), Maria w Fontannie Bachczysaraju (chor. Zygmunt Patkowski – 1958). Od 1955 do 1972 była pedagogiem Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu.
