Franciszek Knapik (ur.13.12.1945, zm. 23.01.2020 we Wrocławiu) – tancerz.
Ukończył poznańską szkołę baletową w 1966 roku, w klasie Władysława Milona. Debiutował na scenie Opery Poznańskiej, z którą był związany jako solista do 1971. W latach 1971 – 1974 był solistą baletu Opery Wrocławskiej. Następny sezon spędził ponownie w Poznaniu, jako solista Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego, a od 1975 do 1976 był solistą baletu Teatru Wielkiego w Poznaniu. W latach 1976 – 1982 był ponownie związany z Operą Wrocławską. Karierę zakończył jako solista baletu Teatru Wielkiego w Warszawie.
We wszystkich zespołach zostawiał intensywny artystyczny ślad. Był wybitnym wykonawcą ról klasycznych, do czego predysponowały go nadzwyczajne warunki, sceniczna uroda i imponująca sprawność techniczna, ale swój artystyczny temperament ujawniał przede wszystkim w tańcu charakterystycznym i współczesnym. Był Albertem w Giselle (Opera Wrocławska – 1973 i 1979), Gikiem w Gajane Borisa Ejfmana (1975) i Apollem w Orfeuszu Ericha Waltera (Teatr Wielki w Łodzi – 1975). Conrad Drzewiecki obsadził go w swoim legendarnym Cudownym Mandarynie (1970), a także w Divertimento (1970) w Operze Poznańskiej i w kolejnych pracach zrealizowanych z zespołem Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego: Adagio na smyczki i organy (1973) i Pawanie na śmierć Infantki (1973), Modus Vivendi i Odwiecznych pieśniach (1975).
Tańczył tytułową rolę w Spartakusie Teresy Kujawy (1972 – Opera Wrocławska) i wielokrotnie Franciszka w jej kolejnych realizacjach Coppelii we Wrocławiu i Łodzi. Nie można było zapomnieć jego kreacji w innych działach Kujawy: Concerto grosso i Czarze miłości (Teatr Wielki w Łodzi – 1976), Baletach hiszpańskich do muzyki Manuela de Falli i Mitach do muzyki Karola Szymanowskiego (Teatr Wielki w Warszawie – 1984).