Tancerz, choreograf, kierownik baletu, urodzony 20 lutego 1899 roku w Warszawie, zmarł 23 lutego 1975 roku w Warszawie.
Był synem szewca, Marcina Wójcikowskiego i tancerki corps de ballet Teatru Wielkiego, Janiny z Łączyńskich, mężem tancerki rosyjskiej Heleny Antenowej, a następnie Marii Krzyszkowskiej i Anity Mandowskiej. W latach 1907-14 uczęszczał do warszawskiej szkoły baletowej, gdzie był uczniem Aleksandra Gillerta i Jana Walczaka. W 1914 został członkiem corps de ballet Teatru Wielkiego, w sierpniu 1915 został zaangażowany do Ballets Russes Siergieja Diagilewa i wyjechał za granicę, występował pod nazwiskiem Woizikovsky.
W zespole Diagilewa tańczył do 1929 r., z przerwą w latach 1922-23 na występy z grupą baletową Leonida Miasina. Solistą Ballets Russes był od sezonu 1921/22.W 1928 r. w Londynie rozpoczął pracę pedagogiczną, która kontynuował z różnymi zespołami i szkołami do końca życia. Po śmierci Diagilewa w latach 1929-31 występował jako solista w zespole Anny Pawłowej, gdzie rozpoczął też twórczość choreograficzną. W sezonie 1931-32 współpracował z Ballet Club Maria Rambert. W latach 1932-35 pracował jako solista, choreograf i kierownik baletu w zespole Ballets Russes de Monte Carlo. W latach 1935-36 prowadził własny zespół Les Ballets de Woizikovsky, W 1937 r. przyłączył swój zespół do Ballets Russes de Basila. W sezonie 1938/39 był kierownikiem artystycznym Polskiego Baletu Reprezentacyjnego. Podczas II wojny światowej początkowo tańczył w warszawskich kawiarniach, potem w jawnych teatrzykach Nowości i Jar, a także gościnnie w krakowskim Teatrze Powszechnym. W latach 1940-44 kierował legalną Miejską Szkołą Baletową w Warszawie, prowadził też własną szkołę tańca i udzielał lekcji w innych szkołach prywatnych. W sezonie 1946/47 był choreografem Sceny Muzyczno-Operowej Miejskich Teatrów Dramatycznych w Warszawie. W latach 1947-50 pełnił te same funkcje i był pierwszym tancerzem w Teatrze Nowym. W latach 1947-49 uczył tańca w Państwowej Szkole Teatralnej w Warszawie. W latach 1950-52 był kierownikiem baletu i choreografem Opery im. Moniuszki w Poznaniu. Od 1952 do 1959 r. pracował jako choreograf w Operze warszawskiej, a w latach 1953-55 był tam kierownikiem baletu. Od 1951 r. współpracował z warszawskim Liceum Choreograficznym (potem pod nazwą Średnia Szkoła Baletowa); w latach 1952-60 był jej kierownikiem artystycznym. W latach 1956-58 był profesorem Wydziału Choreograficznego warszawskiej PWST.
W kwietniu 1960 wyjechał do Włoch; został zaproszony przez Miasina do udziału w spektaklu La Commedia umana wystawionym na festiwalu baletowym w Nervi. W sezonie 1960-61 był pierwszym tancerzem i choreografem w London’s Festival Ballet, współpracował też z teatrem w Edynburgu. W latach1962-65 był choreografem opery w Kolonii; tam w 1963 r. wystąpił po raz ostatni jako tancerz w partii Corregidora (Trójkątny kapelusz). W 1972 r. powrócił do Polski. Pracował jako pedagog w Operetce Warszawskiej. Od 1974 r. do końca życia był choreografem i pedagogiem w Teatrze Wielkim w Warszawie.
Najważniejsze partie: Pietruszka (Pietruszka), Corregidor (Trójkątny kapelusz), Wódz Połowców (Tańce połowieckie), Faun (Popołudnie Fauna), Carewicz (Ognisty ptak), role tytułowe w Pulcinelli i Lisie, Florestan (Karnawał), Dorante (Natręci), Błazen (Tryumf Neptuna), Wodzirej (Cotillon), Atleta (Zabawy dziecięce), Łachmaniarz (Konkurencja), Balelmistrz (Scuola di ballo).
Najważniejsze choreografie: Czardasz do muzyki Grossmana, taniec z kartami z Wieszczki lalek, Eine kleine Nachtmusik i El Amor Brujo
Biografie: Jan Stanisław Witkiewicz, Leon Wójcikowski – Mistrz tańca, Iskry 2007 ISBN 978-83-244-0051-5;
Irena Turska Przetańczone życie. Rzecz o Leonie Wójcikowskim, Polskie Wydawnictwo Muzyczne 2007, ISBN 83-224-0863-3
