Maksymilian Mróz – urodzony 27 sierpnia 1919 w Warszawie, zmarł 11 marca 2012 roku we Wrocławiu. Tancerz, choreograf, kierownik zespołów baletowych, baletmistrz.
W 1937 roku ukończył Szkołę Baletową przy Teatrze Wielkim w Warszawie.
W latach 1937-1939 był tancerzem i solistą (od 1938) Baletu Polskiego. Podczas wojny, w latach 1940-1941 był tancerzem zespołu „Polish Parades”, z którym występował w Iraku, Iranie, Palestynie i Egipcie, a potem we Włoszech. W latach 1942-1946 był także solistą zespołu Anglo-Polish Ballet założonego przez Czesława Konarskiego i Alicję Halamę. W latach 1947-1948 Maksymilian Mróz był solistą Zespołu Pieśni i Tańca Domu Wojska Polskiego. Od 1948 był solistą solista Opery we Wrocławiu.
W latach 1954-1957 i 1961-1974 był kierownikiem baletu wrocławskiej Opery. W latach 1957-1972 był kierownikiem ogniska baletowego przy operze.
Do jego najważniejszych ról należą: Dżananda (Paw i dziewczyna, chor. Z. Patkowski), Ma Li Czen (Czerwony mak, chor. Z. Patkowski), Wacław, Girej (Fontanna Bachczysaraju, chor. Z. Patkowski), Porucznik (Na kwaterunku, chor. Z. Patkowski), Abdurachman (Raymonda, chor. Z. Patkowski), Najden (Nestinarka, chor. N. Kiridżajewa), Pan Twardowski (Pan Twardowski, chor. Z. Patkowski), Wódz (Joanna d’Arc, chor. W. Borkowski), Tybalt (Romeo i Julia, chor. J. Gogół)
Do najważniejszych stworzonych przez niego choreografii należą: Wspomnienie (muz. S. Moniuszko), Pinokio (muz. J. Szajna-Lewandowska), Porwanie w Tiutiurlistanie (choreografia powstała we współpracy z Klarą Kmitto, muz. J. Szajna-Lewandowska). Jako kierownik baletu tworzył także choreografie w spektaklach operowych, m.in. w Strasznym dworze (muz. S. Moniuszko, reż. S. Żerdzicki), Cyruliku sewilskim (muz. G. Rossini, reż. Z. Biliński), Zaręczynach w klasztorze (muz. S. Prokofiew, reż. L. Rotbaumówna) czy Aidzie (muz. G. Verdi, reż. J. Popiel).
