Tańca uczyła się w czasie II wojny światowej u Ireny Szymańskiej i Leona Wójcikowskiego. Z tym ostatnim występowała w duecie w latach 1946-47. Była primabaleriną Teatru Nowego w Warszawie (1947-50), opery w Poznaniu (1950-53), opery warszawskiej (1953-65) i Teatru Wielkiego (1965-77). Wiele partii w baletach Leona Wójcikowskiego, Jerzego Gogóła i Witolda Grucy kreowała jako pierwsza. Była pierwszą w Polsce wykonawczynią głównych ról w radzieckich wersjach choreograficznych baletów klasycznych. Chętnie brała udział w koncertach i programach telewizyjnych. Krytyka ceniła jej technikę tańca, zdolności aktorskie, temperament sceniczny, muzykalność i wyczucie stylu. W latach 1970-80 i ponownie w latach 1985-95 kierowała baletem Teatru Wielkiego w Warszawie. Zwiększyła liczbę premier baletowych baletów klasycznych (dwie wersje „eziora łabędziego, Coppelia, Giselle, Córka źle strzeżona) oraz wprowadziła na warszawską scenę choreografie twórców współczesnych: Birgit Cullberg, Alberto Mendeza, Hansa van Manena, Johna Butlera, Maurice’a Béjarta. Była jurorem międzynarodowych konkursów baletowych w Warnie, Moskwie, Tokio i Osace, Jackson i Helsinkach. Od 1979 r. przewodniczyła jury Ogólnopolskiego Konkursu Tańca i Choreografii w Gdańsku. Jest laureatką nagród Ministerstwa Kultury i Sztuki II i I stopnia, odznaczona Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderem Sztandaru Pracy II i I klasy.
Najważniejsze partie: Giselle (Giselle), Odetta-Odylia (Jezioro łabędzie), Kitri (Don Kichot), Coppelia (Coppelia), Kopciuszek (Kopciuszek), Julia (Romeo i Julia), Królowa Podziemi, Królowa Wschodu, Diablica, Krasawica (Pan Twardowski), Dziewczyna (Harnasie), Zobeida (Szeherezada), Balerina (Pietruszka), Primabalerina (Chopiniana), partie solowe w baletach: Suita hiszpańska, Pory roku, Swantewit, Świtezianka, Etiudy baletowe, Nokturn i Tarantela, Bolero, Czerwony płaszcz, Soirées et matinées musicales.
