Tancerz. Urodzony 17 czerwca 1930 roku w Krakowie, zmarł 10 lutego 1999 roku w Warszawie. Dla polskiej sztuki baletowej odkrył i wykształcił w swoim studio baletowym w Krakowie Leon Wójcikowski. Również Wójcikowski sprowadził tancerza do Warszawy, gdzie w latach 1949-50 Szymański występował w zespole Teatru Nowego. Sezon 1950-51 artysta przetańczył w Operze w Poznaniu. W latach 1951-1957 był solistą Zespołu Pieśni i Tańca Domu Wojska Polskiego. Od 1957 roku tańczył w Operze Warszawskiej. Po Leonie Wójcikowskim przejął rolę Pietruszki. W 1963 roku podczas festiwalu „Warszawska Jesień” otrzymał nagrodę krytyków muzycznych SPAM „Orfeusz” za wykonanie partii Orfeusza w balecie Strawińskiego. W 1966 roku został pierwszym solistą Teatru Wielkiego. Na tej scenie stworzył wiele niezapomnianych kreacji w partiach solowych i tańcach charakterystycznych. Jako jedyny Polak został uhonorowany w Paryżu Nagrodą im. Wacława Niżyńskiego i tytułem „Danseur etoile”. W Madrycie otrzymał nagrodę za wykonanie tańców hiszpańskich. Partnerował największym polskim balerinom. Był zawsze lepszym solistą niż partnerem. Wiele jego kreacji (zwłaszcza w baletach współczesnych np. Grucy stworzonych specjalnie dla niego) zostało utrwalonych na taśmie filmowej. Ze sceną baletową pożegnał się definitywnie z początkiem lat 80. W 1994 r. dał się namówić Jerzemu Grzegorzewskiemu i wystąpił w Teatrze Studio w spektaklu Cztery komedie równoległe. W tym samym roku Jacek Talczewski nakręcił film dokumentalny Staszek.
Najważniejsze partie:
Zygfryd i Rotbart (Jezioro łabędzie), Książę (Kopciuszek), Arlekin (Mandragora), Nieznajomy Maskarada), Pietruszka (Pietruszka), Merkucjo (Romeo i Julia), Hilarion (Giselle), Mazepa (Mazepa), Orfeusz (Orfeusz), Diabeł (Pan Twardowski), Don Perlimplino (Czerwony płaszcz), leśny stwór (Voci), partie solowe w Samotności, Ogniu, Żywiołach, partie epizodyczne w Don Kichocie, Spartakusie i in.
