Stanisława Stanisławska (ur. 8.05.1920 w Górze Puławskiej, zm. 28.01.2013 w Warszawie) – tancerka, choreografa, reżyserka.
Debiutowała na scenie warszawskiego Teatru Wielkiego jako uczennica szkoły baletowej. W wieku 16 lat została zaangażowana przez Jana Cieplińskiego na stanowisko solistki. Tańczyła w Nocy Walpurgi (Astarte, chor. Jan Ciepliński – 1934), Coppelii (chor. Jan Ciepliński – 1935), Wieszczce lalek (chor. Mieczysław Pianowski – 1936). W 1937 została solistką Polskiego Baletu Reprezentacyjnego, z którym występowała na scenach całej Europy, w tym w Paryżu, podczas Wielkiej Wystawie Światowej, gdzie PBR otrzymał Grand Prix.
Po wojnie podjęła współpracę z zespołem baletowym Leona Wójcikowskiego (1945 –1947). W kolejnych latach (1947 – 1950) jako solistka była związana z Objazdowym Teatrem Muzycznym. W 1950 zorganizowała zespół „Malwy”, w którym do 1955 była I solistką, choreografem i kierownikiem artystycznym. Następne dwa sezony poświeciła współpracy z Teatrem Komedia w Warszawie. W 1957 odbyła w Londynie staż w zakresie reżyserii musicali. W latach 1963–66 była kierownikiem baletu, w od 1969 do 1980 dyrektorem artystycznym Operetki Warszawskiej (1969–80). W okresie jej dyrekcji miały miejsce m.in. polskie premiery musicali: Człowiek z La Manczy i The Music Man. Jako choreografka współpracowała z wieloma teatrami muzycznymi w Polsce, m.in. w Gliwicach, Wrocławiu, Szczecinie, Poznaniu, Łodzi, Lublinie, Krakowie i Warszawie. W latach 1959-71 pełniła funkcję sekretarza zarządu sekcji ZAiKS, a w latach 1997 – 2009 zasiadała w Radzie Stowarzyszenia.
