Stella Pokrzywińska (wł. Stefania Pawlak z domu Pokrzywa, I voto Strzałkowska), ur. 13.05.1920 w Warszawie, zm. 20.05. 2003 w Warszawie – tancerka, choreografka, pedagog.
W 1928 roku rozpoczęła naukę w Szkole Artystyczno-Baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie. Była uczennicą Marii Sznarowskiej i Piotra Zajlicha. Jako szczególnie utalentowana uczennica otrzymała stypendium zwalniające ją z opłaty czesnego i brała udział w spektaklach baletowych Teatru Wielkiego. W wieku 14 lat ukończyła szkołę, otrzymała dyplom z wyróżnieniem i została zaangażowana na etat solistki warszawskiego Teatru Wielkiego, z którym, z przerwami, była związana do 1939. W sezonie 1937/38 była solistką kierowanego przez Bronisławę Niżyńską Polskiego Baletu Reprezentacyjnego, z którym występowała na największych europejskich scenach, m.in. w Londynie i Paryżu, gdzie PBR uzyskał Grand Prix sztuki tanecznej podczas Wystawy Światowej (Pieśń o ziemi, Baśń krakowska, Apollo i dziewczyna – chor. Bronisława Niżyńska). Doskonaliła umiejętności wykonawcze, biorąc udział w międzynarodowych konkursach tańca. Zdobyła m.in. II miejsce na Konkursie w Brukseli, co zaowocowało zaproszeniem jej przez Serge’a Lifara na gościnne występy w Paryżu. Studiowała taniec klasyczny, hiszpański i wyzwolony w Paryżu i Berlinie. Okupację niemiecką przeżyła w Warszawie, występując na popołudniowych koncertach artystyczno-baletowych i udzielając konspiracyjnych lekcji tańca.
Po wojnie kontynuowała karierę w Warszawie, tańcząc m.in. Pannę Młodą w Weselu w Ojcowie, z Leonem Wójcikowskim (chor. Piotr Zajlich – 1946). To z nim przeniosła się w 1948 roku do Poznania, gdzie otrzymała angaż na stanowisko primabaleriny i pedagoga baletu. Tańczyła w repertuarze baletowym i operowym: m.in. Swantewit (chor. Jerzy Kapliński – 1948), Pieśń o ziemi (chor. Maksymilian Statkiewicz – 1949), Paw i dziewczyn i Karnawał (chor. E. Papliński -1950), Coppelia (chor. Leon Wójcikowski – 1952), a także Halka, Straszny Dwór, Aida, Carmen, Traviata, Kniaź Igor. W latach 1953 – 1956 była primabaleriną Opery Bałtyckiej i pedagogiem Państwowej Średniej Szkoły Baletowej w Gdańsku. W kolejnych sezonach ponownie była związana z Operą Poznańską, tańcząc m.in. Carabosse w Śpiącej Królewnie (chor. Jerzy Gogół – 1956), Zaremę w Fontannie Bachczysaraju (chor. Zygmunt Patkowski –1958), a także realizując inscenizację, choreografię i występując w roli Candelas w Czarodziejskiej miłości do muzyki Manuela de Falli (1958). Współpracowała także jako choreograf z poznańskimi teatrami dramatycznymi, Estradą Poznańską, filmem i telewizją (Uczeń czarnoksiężnika – 1961). W 1962 została kierownikiem baletu, choreografem i pedagogiem Teatru Muzycznego w Łodzi. Po pięciu sezonach wróciła ostatecznie do Warszawy i rozpoczęła pracę pedagogiczną w Państwowej Szkole Baletowej. Jednocześnie była kierownikiem i pedagogiem baletu w Operze Objazdowej w Warszawie. W sezonie 1975/76 kierowała zespołem baletu Operetki Warszawskiej.
