Waldemar Wołk-Karaczewski – polski tancerz, pedagog i choreograf, urodzony 8 października w Ciechanowie.
W latach 1964-1973 uczył się w Warszawskiej Szkole Baletowej. W 1971 roku zadebiutował na scenie Teatru Wielkiego w duecie z Anną Białecką w balecie Don Kichot. Był uczniem Zygmunta Dąbrowskiego i Raissy Kuzniecowej-Szajewskiej. Podczas koncertu dyplomowego zatańczył miniaturę baletową Burza w choreografii swojej pedagożki.
Tuż po szkole pracował w Zespole Pieśni i Tańca „Mazowsze”, z którym występował w kraju oraz w Hiszpanii, ZSRR, Grecji, Francji, Brazylii i Argentynie. W 1975 r. zaangażował się jako solista w Teatrze Wielkim, w 1977 r. osiągnął pozycję pierwszego solisty. Jako solista zespołu baletowego Teatru Wielkiego zadebiutował w roli Poety w balecie Syflidy. Potem kreował główne role w baletach Stanisław i Anna Oświecimowie (chor. W. Gruca), Fedra (chor. S. Lifar), i Popołudnie Fauna (chor. S. Lifar). Był partnerem polskich balerin: Marii Krzyszkowskiej, Ewy Głowackiej i Elżbiety Jaroń, a także amerykańskiej baleriny Jeanette Vondersaar w polskim filmie telewizyjnym Stefana Wenty Maria Luiza. Występował gościnnie z baletem Teatru Wielkiego w Łodzi, Moskwie (na scenie Teatru Bolszoj), Mińsku i Bukareszcie (1976), a w duecie z Barbarą Rajską także na V Międzynarodowym Festiwalu Baletowym w Hawanie i Varadero (1976), gościnnie w Giselle w Poznaniu (1977), Doniecku i Charkowie (1979) a także w koncercie Interwizji (1977). W 1978 r. został laureatem II Światowego Konkursu Baletowego w Tokio, gdzie występował w duecie z Ewą Głowacką. Wspólnie zdobyli VIII nagrodę, jednak Waldemar Wołk-Karaczewski okazał się ulubieńcem japońskiej publiczności.
Po otrzymaniu zaproszenia od Maurice’a Béjarta w sezonie 1979/80 był solistą Baletu XX Wieku, tańcząc wiele znaczących partii, dzielił także scenę z wybitną Natalią Makarową. Bejart obsadził go w roli danseur étoile. Było to równoznaczne z pojęciem danseur noble, z którym Waldemar Wołk-Karaczewski identyfikowany jest do dziś. W balecie Johna Neumeiera Miłość i ból i świat i marzenie tańczył główną rolę na zmianę z Jorge Donnem. Po roku zrezygnował z pracy w zespole Maurice’a Béjarta, nie przyjął propozycji współpracy od Johna Neumeiera i powrócił do warszawskiego zespołu, gdzie jednak nie otrzymał wielu propozycji artystycznych. W 1981 r. wyjechał z rodziną do Berlina Zachodniego, gdzie otrzymał stanowisko pierwszego solisty baletu Deutsche Oper Berlin, gdzie jako pierwszy polak zatańczył główną rolę Apolla w balecie Apollo i muzy (chor. G. Balanchine), a także występował z primabaleriną Evą Evdokimovą. Wraz z tą tancerką w 1988 roku zatańczył w Warszawie Giselle. Do 1983 r. pozostawał w Berlinie Zachodnim, a później – do połowy 1989 r. był pierwszym solistą baletu Państwowej Opery Bawarskiej w Monachium. Od 1987 roku artysta wspierał swoim gościnnym udziałem Teatr Wielki w Warszawie. Zarówno z polskim baletem jak i z niemieckimi zespołami występował na scenach całego świata. W 1989 roku oficjalnie zakończył karierę sceniczną, ale występował jeszcze gościnnie z zespołem Astra Roma Ballet, gdzie realizował swoje pierwsze działania choreograficzne. Jako choreograf podejmował także współprace z Teatrem Wielkim w Warszawie, Polskim Teatrem Tańca w Poznaniu oraz Teatrze Wielkim w Poznaniu.
Po zakończeniu kariery scenicznej artysta zajął się także dokumentalną działalnością filmową. Związał się z jedną z monachijskich agencji pracujących na zamówienia telewizji bawarskiej. Jest zawodowym operatorem filmowym i telewizyjnym. W 2004 porzucił jednak pracę operatora filmowego, powrócił do kraju i osiadł na stałe w Legnicy, gdzie zaangażował się m.in. w prowadzenie Studia Baletowego w Legnickim Centrum Kultury.
Najważniejsze partie w karierze Waldemara Wołk-Karaczewskiego to: Albert (Giselle, chor. J. Coralli, J. Perrot, opr. A. Gridin, I. Michajliczenko), Zygfryd (Jezioro łabędzie, chor. A. Gorski, A. Messerer, opr. B. Chaliułow), Książę (Śpiąca królewna, chor. M. Petipa, opr. P. Wright), Franz (Coppelia, chor. Jose Pares), Książę (Dziadek do orzechów w wersjach choreograficznych Nurejewa i Neumeiera), Poeta (Sylfidy, chor.M. Fokin), Colas (Córka źle strzeżona, chor. Jose Pares), Romeo (Romeo i Julia chor. J. Cranko), Oniegin (Oniegin chor. J. Cranko), Apollo (Apollon Musagète chor. G. Balanchine), a także partie solowe w baletach M. Bejarta: Actus tragicus, Iluminacje, Ognisty ptak, To, co mi mówi śmierć, Święto wiosny, Życie paryskie, partie solowe w baletach B. Cullberg, R. Hynda, K. Joossa, S. Lifara, K. MacMillana, H. Konwińskiego, H. van Manena, V. Nebrady, J. Neumeiera, R. Nurejewa, V. Panova, M. Pendletona, P. Schaufussa, T. Schillinga, A. Tudora, N. Vesaka, P. Wrighta.
Choreografie, które stworzył to: Maria (muz. L. Bernstein, Astra Roma Ballet, 1988) Dafnis (muz. M. Ravel, Teatr Wielki w Warszawie, 1989), Dziadek do orzechów (muz. P. Czajkowski, Astra Roma Ballet, 1989 wspólnie z Dianą Ferrarą), Compte à rebours (muz. Georges Delerue, Astra Roma Ballet, 1990), Msza koronacyjna (muz. W.A.Mozart, Polski Teatr Tańca, 1990), Muzy Chopina (muz. F. Chopin, Teatr Wielki w Warszawie) Hrabia Monte Christo (S. Moniuszko, Teatr Wielki im. Moniuszki w Poznaniu, 2005).
W 2019 Towarzystwo Miłośników Ziemi Ciechanowskiej, skąd pochodzi artysta, wydało o nim album monograficzny pt. Waldemar Wołk-Karaczewski nasz danseur noble w opracowaniu Pawła Chynowskiego.