Ludzie tańca

Zdjęcie: Waldemar Wołk-Karaczewski

Waldemar Wołk-Karaczewski w Córce źle strzeżonej Fredericka Ashtona. Fot. z archiwum artysty.

Wersja do druku

Udostępnij

Tancerz i choreograf. Urodził się w Ciechanowie. Ukończył Warszawską Szkołę Baletową w klasie Raissy Kuzniecowej-Szajewskiej. Krótko pracował w Zespole Pieśni i Tańca „Mazowsze”, w 1975 r. zaangażował się jako solista w Teatrze Wielkim, w 1977 r. osiągnął pozycję pierwszego solisty. Kreował główne role w baletach Stanisław i Anna Oświecimowie, Fedra i Popołudnie Fauna. Był partne­rem amerykańskiej baleriny Jeanette Vondersaar w polskim filmie telewizyjnym Ste­fana Wenty Maria Luiza. W 1978 r. został laureatem II Światowego Konkursu Baletowego w Tokio.

Po otrzymaniu zaproszenia od Maurice’a Bejarta w sezonie 1979/80 był solistą Baletu XX Wieku, tańcząc wiele znaczących partii. W balecie Johna Neumeiera Miłość i ból i świat i marzenie tańczył główną rolę na zmianę z Jorge Donnem. Po roku zrezygnował z pracy w zespole Bejarta, nie przyjął propozycji od Neumeiera i powrócił do warszawskiego zespołu, gdzie jednak nie otrzymał żadnych propozycji artystycznych. W 1981 r. wyjechał z rodziną do Berlina Zachodniego, gdzie otrzymał sta­nowisko pierwszego solisty baletu Deutsche Oper Berlin. dwuosobowy balet Béjarta Opus Webern V jako partner primabaleriny Evy Evdokimovej, z którą w 1988 roku zatańczył w Warszawie Giselle. Do 1983 r. pozostawał w Berlinie Zachodnim, a później – do połowy 1989 r. był pierwszym solistą baletu Państwowej Opery Bawarskiej w Monachium. Po zakończeniu kariery scenicznej w 1989 r. zajął się twórczością choreograficzną i filmową. Związał się z jedną z monachijskich agencji pracujących na zamówienia telewizji bawarskiej. Jest zawodowym operatorem filmowym i telewizyjnym.

Najważniejsze partie:

Albert (Giselle), Zygfryd (Jezioro łabędzie), Książę (Śpiąca królew­na), Franz (Coppelia), Książę (Dziadek do orzechów w wersjach choreograficznych Nurejewa i Neumeiera), Poeta (Sylfidy), Colas (Córka źle strzeżona), Romeo (Romeo i Julia Johna Cranko), Oniegin (Oniegin Johna Cranko), Apollo (Apollon Musagète Balanchine’a), partie solowe w baletach Bejarta: Actus tragicus, Iluminacje, Ognisty ptak, To, co mi mówi śmierć, Święto wiosny, Życie paryskie, partie solowe w baletach Birgit Cullberg, Hynda, Joossa, Lifara, MacMillana, van Manena, Nebrady, Neumeiera, Nurejewa, Panova, Pendletona, Schaufussa, Schillinga, Tudora, Yesaka, Wrighta

Najważniejsze choreografie:


Maria do muzyki Leonarda Bernsteina, Astra Roma Ballet,1988; Dafnis do muzyki Maurice Ravela, Teatr Wielki w Warszawie, 1989; Dziadek do orzechów, do muzyki Piotra Czajkowskiego, Astra Roma Ballet, 1989 (wspól­nie z Dianą Ferrarą); Compte à rebours do muzyki Georgesa Delerue, Astra Roma Ballet, 1990; Msza koronacyjna do muzyki Wolfganga .A. Mo­zarta, Polski Teatr Tańca, 1990; Muzy Chopina do muzyki Fryderyka Chopin, Teatr Wielki w Warszawie, Monte Christo do muzyki St. Moniuszki, Teatr Wielki im. Moniuszki w Poznaniu, 2005.

Waldemar Wołk-Karaczewski, fot. Krzysztof Grossman
Waldemar Wołk-Karaczewski, Miłość i ból i świat i marzenie
Waldemar Wołk-Karaczewski w okresie pracy w Balecie XX wieku Maurice'a Béjarta. Fot. Krzysztof Grossman.
Waldemar Wołk-Karaczewski i Eva Evdokimova w Opus V Maurice'a Béjarta. Fot. z archiwum artysty.
Waldemar Wołk-Karaczewski i Eva Evdokimova w balecie Dafnis i Chloe Hansa van Manena. Fot. z archiwum artysty.
Waldemar Wołk-Karaczewski i Galina Panova w Jeziorze łabędzim Kennetha MacMillana. Fot.z archiwum artysty.
Waldemar Wołk-Karaczewski w Córce źle strzeżonej Fredericka Ashtona. Fot. z archiwum artysty.

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close