Witold Borkowski – polski tancerz, choreograf, reżyser i pedagog. Urodził się 26 października 1919 r. w Wilnie, zmarł 5 listopada 1995 r. w Warszawie.
W 1937 r. ukończył Studio Baletowe Ady Muraszowej w Wilnie. Tam też debiutował w Teatrze Muzycznym Lutnia w choreografii Zaproszenie do tańca wraz z D. Minkowiczówną (muz. C.M. von Weber). Do końca sezonu 1937/38 był na tej scenie solistą baletu w operetkach: Władczyni filmu (Królowa kinematografu), Tancerka z Andaluzji, Król włóczęgów, Orłow, Miłość cygańska. W sezonie 1937/1938 związał się także z Baletem Polskim Feliksa Parnella, a w sezonie 1938/1939 rozpoczął pracę w warszawskim teatrze Wielka Rewia. Po wybuchu II wojny światowej wrócił do Wilna, gdzie był kelnerem w hotelu „George” oraz w latach 1939-1941 był tancerzem i asystentem choreografa J. Ciesielskiego w Teatrze Muzycznym Lutnia. W 1941 r. przedostał się do Warszawy i do 1944 r. brał udział w przedstawieniach jawnych teatrów: Maska, Nowości, Bohema i Teatr Rozmaitości „Jar”.
W 1945 r. znalazł się w Krakowie, gdzie tańczył na jawnej scenie Starego Teatru. Wraz z otwarciem działu operowego w Teatrze im. Słowackiego, gdzie wykonał m.in. rolę Telemaka (Penelopa) oraz solo baletowe (Hrabina). W duecie z Olgą Glinkówną (później żoną artysty) tańczył w zespole „Gospoda Aktorów”. Oboje należeli także do Baletu Parnella, z którym występowali w całym kraju do 1947 roku. W latach 1947-1949 Witold Borkowski był pierwszym tancerzem, pedagogiem i asystentem baletmistrza w Operze Śląskiej (do 1949r. Opery Katowickiej) w Bytomiu. W 1950 r. został pierwszym tancerzem baletu Opery w Warszawie, którym pozostał do 1964.
Z zespołem Opery Warszawskiej wyjeżdżał do Helsinek, Monte Carlo, Tuluzy i Paryża. W 1atach 1955-1959 odbył studia na wydziale choreograficznym warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, wyjeżdżał na staże i stypendia do Leningradu, Moskwy (GITIS), Londynu, Paryża. W sezonie 1964/1965 objął stanowisko kierownika baletu i głównego choreografa Opery Łódzkiej, którym pozostał do końca sezonu 1974/1975. Był kierownikiem artystycznym działającego przy nim studia baletowego (1967-1972), inicjatorem Łódzkich Spotkań Baletowych (1968). Do repertuaru łódzkiej sceny wprowadził m.in.: wiele dzieł z żelaznego repertuaru baletowego. W latach 1975-1980 był kierownikiem baletu i choreografem Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego w Warszawie. Od początku lat 50. współpracował w dziedzinie choreografii z wieloma teatrami muzycznymi i dramatycznymi,
Najważniejsze partie, które wykonywał w swojej karierze to: Diabeł i Pan Twardowski (Pan Twardowski, chor. S. Miszczyk), Piękny chłopiec (Swantewit, chor. S. Miszczyk), Satyr (Noc Walpurgi, chor. S. Miszczyk), Franz (Coppelia, chor. L. Wójcikowski), Dyl (Dyl Sowizdrzał, chor. L. Wójcikowski), Zygfryd (Jezioro łabędzie, chor. S. Miszczyk), Romeo (Romeo i Julia, chor. J. Gogół), Jan Kazimierz (Mazepa, chor. S. Miszczyk), Pietruszka (Pietruszka, chor. M. Fokin, L. Wójcikowski), Faun (Popołudnie Fauna, chor. W. Niżyński, L. Wójcikowski), Bachus (Zaczarowana oberża, chor. W. Gruca), Cygan (Kamienny kwiat, chor. A. Tomski), oraz wiele ról w programach kabaretowych.
Najważniejsze choreografie jego autorstwa to m.in.: Don Kichot (Empire Theater w Liverpool, Sadler’s Wells, 1962, London Colliseum, 1970, 1975, Teatr Wielki w Łodzi, 1986), Pan Twardowski (Teatr Guliwer w Warszawie, 1968, Nacional de Danza Moderna de Cuba w Hawanie, 1974), Joanna Papieżyca (Opera Narodowa w Sofii, 1969), Romeo i Julia (Den Norske Opera w Oslo, 1969, São Paulo, 1985), Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków (Teatr Wielki w Łodzi, 1970, Teatr w Wilnie, 1972), Fontanna Bachczysaraju ( Skopje, 1981), Romeo i Julia w São Paulo (1985).
Witold Borkowski tworzył także choreografie w teatrach dramatycznych i muzycznych, w tym: Rigoletto (Opera Katowicka w Bytomiu, 1949), Swobodny wiatr (Teatr Nowy w Warszawie, 1951), Sen nocy letniej (Teatr Nowy w Warszawie, 1952), Niespokojne szczęście (Teatr Nowy w Warszawie, 1953), Gbury (Teatr Polski w Warszawie, 1957), Mazepa (Teatr Polski w Warszawie, 1958), Maskarada (Teatr Polski w Warszawie, 1958), Parady (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1958), Bal z Fanfanem (Operetka Warszawska, 1959), Król włóczęgów (Operetka Warszawska, 1959), Aida (Opera i Filharmonia Bałtycka w Gdańsku,1960), Carmen (Opera Objazdowa, 1961), Bal w Savoyu (Operetka w Lublinie, 1962), Joanna d’Arc (Opera we Wrocławiu, 1963), Stańczyk (Opera Śląska w Bytomiu, 1964), Czarujący Giulio (Operetka w Lublinie, 1964), Szach-Mat (Opera we Wrocławiu, 1964), Hrabina (Teatr Wielki w Warszawie i Opera w Bydgoszczy, 1982), Orfeusz w piekle (Opera w Bydgoszczy, 1983), Targ na dziewczęta (Teatr Muzyczny w Lublinie, 1983) i Ptasznik z Tyrolu (Opera w Bydgoszczy, 1987). Stworzył także choreografie do spektakli Teatru Telewizji: Naszyjnik (reż. O. Lipińska) i Honor bez motywów (część II: Morderca się pomylił, reż. B. Augustyniak)
Był także wielokrotnie jurorem lub przewodniczącym jury krajowych i zagranicznych konkursów, m.in. w Warszawie 1959, Warnie 1970, 1974, 1986, w Peru 1985, Japonii 1987, 1991, członkiem Prezydium Zarządu i przewodniczącym sekcji choreograficznej ZASP-u oraz ZAiKS-u.