Tancerz i choreograf urodzony 15 sierpnia 1927 roku, zmarł 11 lipca 2009 roku. W latach 1941-48 był uczniem prywatnych szkół tańca w Krakowie oraz Studia Dramatycznego przy Teatrze Starym. W sezonie 1946/47 pracował jako aktor i tancerz w Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu; w 1948 r. jako tancerz Opery we Wrocławiu; w latach 1949-52 jako solista Opery w Poznaniu; w latach 1952-56 jako solista Opery w Warszawie. W latach 1956-61 występował w kraju i za granicą w duecie z Barbarą Bittnerówną. Od 1961 r. był ponownie solistą opery warszawskiej, a następnie Teatru Wielkiego w Warszawie, gdzie w sezonie 1967/68 pełnił także funkcję kierownika baletu. Tworzył widowiska baletowe, współpracował przy realizacji przedstawień operowych, dramatycznych, operetkowych, estradowych, filmów i programów telewizyjnych. Stworzył około 50-ciu choreografii, głównie do muzyki kompozytorów polskich. Był laureatem I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Tańca w Vercelli we Włoszech (1956), nagrody Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1977). W 1983 r. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. 28 września 1997 roku uroczystym spektaklem Córki źle strzeżonej w Teatrze Wielkim Witold Gruca obchodził 70-lecie urodzin i 50-lecie pracy artystycznej. Ostatnie lata życia spędził w Domu Aktora Weterana w Skolimowie. W 2008 roku wystąpił w filmie Jacka Bławuta Jeszcze nie wieczór, opowiadającym o mieszkańcach tego domu.
Najważniejsze partie:
Paw (Paw i dziewczyna), Arlekin (Karnawał), Szatan (Noc Walpurgi), Dyl (Dyl Sowizdrzał), Franciszek (Coppélia), Narzeczony (Harnasie), solista w Serenadzie, Romeo, Mercutio (Romeo i Julia), Perlimplin (Czerwony płaszcz), Burmistrz (Trójkątny kapelusz), Błazen (Jezioro łabędzie), Apollo (Apollo i dziewczyna), Cagliostro (Cagliostro w Warszawie), Chłopiec (Zaczarowana oberża), Sancho Pansa (Don Kichot), Oczekujący (Oczekiwanie), Hilarion (Giselle), Pan Flet (Salmo gioioso), Król (Mandragora), Mąż (Voci), Coppelius (Coppélia), Pietruszka (Pietruszka), Hrabia (Panna Julia), Wdowa Simone (Córka źle strzeżona).
Najważniejsze choreografie:
Etiudy (muzyka Karola Szymanowskiego, 1961), Wars i Sawa (muzyka Augustyna Blocha, 1961), Zaczarowana oberża (muzyka Antoniego Szałowskiego, 1962), Mandragora (muzyka Karola Szymanowskiego, 1963, 1966), Sonety miłosne (muzyka Tadeusza Bairda, 1963), Oczekiwanie (muzyka Augustyna Blocha, 1964 i jako balet Samotność 1968, 1971), Nagi książę (muzyka Romualda Twardowskiego, 1964), Ad hominem (muzyka Zbigniewa Wiszniewskiego, 1964), Nokturn i Tarantela (muzyka Karola Szymanowskiego, 1966), Voci (muzyka Augustyna Blocha, 1968, 1971), Pieśni truwerów (muzyka Tadeusza Bairda, 1972), Cztery sonety miłosne (muzyka Tadeusza Bairda, 1972), Salmo gioioso (muzyka Augustyna Blocha, 1972), Pan Twardowski (muzyka Ludomira Różyckiego, 1973), Bardzo śpiąca królewna (muzyka Augustyna Blocha, 1974), Karnawał (muzyka Roberta Schumanna, 1975), III Symfonia (muzyka Tadeusza Bairda, 1976), Stanisław i Anna Oświecimowie (muzyka Mieczysława Karłowicza, 1976), Wesele w Ojcowie (muzyka Karola Kurpińskiego, 1976), Maskarada (muzyka Arama Chaczaturiana, 1979), System dra Smoły i prof. Pierza (muzyka Stefana Kisielewskiego, 1988).
