Zbigniew Juchnowski – solista baletu, choreograf i pedagog. Urodził się 4 grudnia 1932 roku w Brześciu nad Bugiem. Jako czternastolatek przeniósł się z rodziną do Gdańska, gdzie rozpoczął naukę baletu w nowo powstałej szkole Janiny Jarzynówny-Sobczak. Kilka lat później zaczął występować w Studiu Operowym przy Filharmonii Bałtyckiej. W latach 1950–1952 występował w Zespole Pieśni i Tańca Wojska Polskiego, a następnie w Zespole Pieśni i Tańca Krakowskiego Okręgu Wojskowego, skąd przeniósł się do Opery Śląskiej.
W 1954 roku został zaangażowany do zespołu Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, gdzie zadebiutował jako Abraham, sługa Montecchiego w Romeo i Julii Prokofiewa w chorografii Jerzego Gogoła. Niedługo potem tańczył w tym samym balecie partię Benvolia. W latach 1966–1979 był solistą tego baletu. Wykreował takie role, jak: Zły duch w Jeziorze łabędzim Czajkowskiego w choreografii Władimira Burmejstra, a później Rotbart w redakcji Raissy Kuzniecowej, Sewerian w Kamiennym kwiecie Prokofiewa w choreografii Aleksandra Tomskiego, Hilarion w Giselle Adolphe’a Adama w tradycyjnej choreografii Jeana Corallego i Julesa Perrota, Bryaxis w Dafnis i Chloe Ravela w opracowaniu Alfreda Rodriguesa, Diabeł w Panu Twardowskim Stanisława Miszczyka i Giovanni w balecie Francesca da Rimini Czajkowskiego w ujęciu choreograficznym Aleksieja Cziczinadze. Był również świetnym tancerzem charakterystycznym, co pokazał po raz pierwszy w 1957 roku w operze Carmen George’a Bizeta, gdzie wystąpił u boku Liliany Wolskiej i Stanisława Szymańskiego w choreografii Stanisława Miszczyka. Odtąd był chętnie obsadzany przez choreografów w baletach, w których pojawiał się stylizowany folklor hiszpański – występował na przykład jako: Młynarz w Trójkątnym kapeluszu Manuela de Falli w opracowaniu Françoise Adret, Espado w Don Kichocie Ludwiga Minkusa i w tańcu hiszpańskim w Kopciuszku Prokofiewa (obydwa w choreografii Aleksieja Cziczinadze), a także w Bolerze Ravela w choreografii Witolda Borkowskiego i jako Don Carlos w Goi Teresy Kujawy do muzyki Joaquina Rodriga oraz jako Czajnik-eks-toreador w balecie System dr Pierza i prof. Smoły Witolda Grucy do muzyki Stefana Kisielewskiego.
Oddzielną grupę stanowią jego kreacje aktorskie, w których ujawnił swoją vis comica, odgrywając role kobiece: Wróżki Jędzuni w Bardzo śpiącej królewnie Augustyna Blocha w choreografii Witolda Grucy, Przełożonej w Balu kadetów Johanna Straussa w kompozycji choreograficznej Davida Lichine’a czy przezabawnej Wdowy Simone w Córce źle strzeżonej Fredericka Ashtona do muzyki Ferdinada Hérolda.
Na scenie warszawskiej wystąpił w 896 spektaklach, wieńcząc karierę rolami aktorsko-pantomimicznymi, takimi jak Książę Kurlandii w Giselle czy Ojciec Klary w Dziadku do orzechów Czajkowskiego w choreografii Andrzeja Glegolskiego. Od lat 70. tych XX wieku Zbigniew Juchnowski pełnił funkcję asystenta choreografa (wtedy Witolda Grucy), najpierw przy realizacji Halki w Teatrze Wielkim w Warszawie w 1975 roku, a następnie przy powstawaniu baletów takich jak: III Symfonia Tadeusza Bairda, Stanisław i Anna Oświęcimowie Mieczysława Karłowicza i Wesele w Ojcowie Karola Kurpińskiego i Józefa Damsego.
Jako samodzielny choreograf współpracował z teatrami dramatycznymi, takimi jak: Teatr Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu przy wystawieniu Staroświeckiej komedii Aleksieja Arbuzowa (reż. Alicja Choińska, 1979), Teatr im. Adama Mickiewicza w Częstochowie przy realizacji Domku z kart Marii Koszyc i Emila Zegadłowicza (reż. Ryszard Krzyszycha, 1979) i Teatr Płocki, gdzie zrealizowano Szalony dzień, czyli Wesele… Pierre’a Beaumarchais’go w reżyserii Jarosława Kuszewskiego. Ponadto stworzył choreografię do opery Poławiacze pereł George’a Bizeta w 1981 roku, realizowanej w Krakowskim Teatrze Muzycznym. Współpracował również z Państwową Operą w Bydgoszczy, gdzie w tym samym roku wystawiona została Halka Stanisława Moniuszki.
W 1988 roku w Teatrze Wielkim w Warszawie opracował choreografię do opery Czarna maska Krzysztofa Pendereckiego, a rok później wziął udział w wieczorze baletowym Nasz Niżyński, na który złożyło się siedem kompozycji choreograficznych, zainspirowanych karierą i baletami Wacława Niżyńskiego. W ramach wieczoru zaproponował warszawskiej widowni Młodzieńca z różą do muzyki Carla Marii von Webera.
Niedługo potem podjął współpracę z Marią Fołtyn przy realizacji Strasznego dworu Moniuszki w Operze i Operetce w Krakowie, a następnie gościnnie w Teatrze Muzycznym „Roma”, gdzie był asystentem Conrada Drzewieckiego przy wystawieniu Carmen Bizeta (1995) i baletu Królewna Śnieżka w choreografii Kamy Akucewicz do muzyki Bogdana Pawłowskiego (1996).
Swoje doświadczenie sceniczne wykorzystał także w pracy w filmie, występując w 1973 roku w roli Alvareza w spektaklu telewizyjnym To niemożliwe kochanie Patricka Quentina w reżyserii Anny Minkiewicz. Kilka lat później został konsultantem choreograficznym Ryszarda Rydzewskiego przy filmie Akwarele, gdzie wystąpił w roli Puzona, nauczyciela tańca. Opracował także choreografię do spektakli telewizyjnych takich jak Noc wenecka Alfreda de Musseta w reżyserii Marii Wachowiak (gdzie tańczyli: Danuta Borzęcka, Danuta Piasecka i Jerzy Makarowski) oraz O wpół do jedenastej wieczór, latem Marguerite Duras w reżyserii Daniela Bargiełowskiego. W 1987 roku przygotował choreografię do filmu fabularnego Trzy kroki od miłości Ryszarda Rydzewskiego, komponując taniec Romea i Julii do muzyki Piotra Czajkowskiego w wykonaniu Beaty Więch i Arkadiusza Stępnia oraz występując we fragmencie baletu Giselle razem z Ewą Głowacką i Mariuszem Małeckim.
Przez wiele lat był pedagogiem tańca klasycznego oraz repertuaru baletowego w warszawskiej szkole baletowej.
Za swoje zasługi otrzymał między innymi: Medal Karola Szymanowskiego (1999), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985) oraz Brązowy Krzyż Zasługi „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2007).
Zmarł 19 marca 2020 roku.
