Warszawa: Warsztaty „Widoczne ciało myślące. Narzędzia do nawigowania ruchem” z Sergiu Matisem

Podczas warsztatu choreograf podzieli się zestawem narzędzi, które rozwija od 2013 roku: Widocznym Ciałem Myślącym (VTB – Visible Thinking Body). Narzędzia VTB to sposoby nawigacji i myślenia o ciele w ruchu. Jaki rodzaj myślenia można uwidocznić w działaniu i jak staje się ono tańcem? Wychodząc od bezruchu, proces kieruje uwagę na ruch i wewnętrzny groove, inicjuje działanie, a następnie prowadzi do rozpoznania osobistego zaangażowania i dynamiki pracy wyobraźni.

Co nas dzisiaj porusza? Jak stawić czoła przyszłym burzom? Za czym się opowiadamy? Kiedy powinniśmy zmięknąć i stać się przepuszczalni? Pytania te poprowadzą nas do refleksji na temat roli tańca w naszych czasach oraz wokół kontinuum natura-kultura-technologia.

Warsztaty odbędą się 13-16 grudnia w godz. 10.00 – 13.00.
Istnieje możliwość zapisania się na jeden dzień lub wszystkie dni.

Miejsce warsztatów to sala InSzPeru w Teatrze Powszechnym im. Zygmunta Hübnera (I piętro z windą)

Liczba miejsc ograniczona, warsztaty są darmowe.

Zapisy przez formularz: https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSc-7Z-BOOTL0-w_C_PLyc3GyWoEcuCsqs0ZOMidxOhseg9ncg/viewform

Sergiu Matis – rumuński choreograf, który od 2008 roku mieszka i pracuje w Berlinie. Jego prace prezentowane były w całej Europie, m.in. na festiwalach takich jak ImPulsTanz (Wiedeń), DansFabrik (Brest), Impulse Theatre Festival (Mülheim an der Ruhr), Europalia Arts Festival (Bozar, Bruksela), Claiming Common Spaces (PACT Zollverein, Essen) i Antistatic (Sofia). Brał udział w kilku produkcjach z Sasha Waltz & Guests, zarówno jako wykonawca, jak i kierownik prób. Prowadził warsztaty i działania edukacyjne w wielu instytucjach na całym świecie. W 2014 roku ukończył studia magisterskie w zakresie Solo/Dance/Authorship w Inter-University Centre for Dance Berlin (HZT).

Jego praktyka taneczna to nieustanne przeszukiwanie ucieleśnionych i cyfrowych archiwów i przyglądanie się krytycznym okiem temu, co przepatrzone, ocalić to, co uznano za utracone i odtworzyć to, co nieudokumentowane. Nagromadzenie historii służy niczym stara mapa, która towrzyszy poszukiwaniu nowych wyobrażeń o tańcu. Jego performansy wytwarzają intensywne przeżycia, rozbijając obowiązujące, normatywne idee i odzwierciedlając złożoność naszych czasów.