W spektaklu artystka koncentruje się na kwestii autobiografii powstającej na scenie, towarzyszą jej także pytania o miłość. Praca ta, jak i jej ewentualne przeformułowania, jest ponadto próbą analizy potrzeby zaistnienia performera na scenie, potrzeby o różnym nasileniu, oscylującej między biernością a aktywnością, wydobywaniem treści a powstrzymywaniem się od jej wydobycia pod wpływem spojrzenia widza.
Nie jest narcyzmem nie patrzeć na siebie, ale pozwolić, by inni cię wiedzieli.(A. Cavarero)
