Eva Sjerps, „Dancers”, Holandia 2017. Fot. materiały organizatorów.
W ramach IN OUT FESTIVAL 2018 CSW Łaźnia w Gdańsku zaprasza na I część pokazów konkursowych filmów tańca, podczas której zostanie zaprezentowanych pięć prac. Pokazom towarzyć będą rozmowy z artystami.
1. Eva Sjerps, Dancers, Holandia 2017
Dancers/ Tancerze (Met alles wat er is) to intymna obserwacja czwórki osób cierpiących na chorobę Parkinsona, którzy pomimo trudności z poruszaniem się, podejmują wyzwanie tańca. Ludzie ci muszą „uruchomić” swoje ciała jak zardzewiałe, trudne w obsłudze maszyny. Każdy z nich szuka własnego sposobu na ruch. Choroba powoli ustępuje miejsca radości tańca i nawiązanego kontaktu.
Eva Sjerps jest twórczynią filmów dokumentalnych i operatorką filmową. Jej filmy to szczegółowe i intymne obserwacje ludzi w – dla niej – nieznanym świecie, którym nie towarzyszy żaden komentarz. Skupia się na ich fizycznych i emocjonalnych doświadczeniach, dzieląc się odkrywaną nieznaną stroną obserwowanych – inną, niż można by oczekiwać. Przykładem jest tu dokument Cocon, ukazujący łagodne oblicze młodych bokserów przygotowujących się do walki, czy też jej ostatni film Dancers / Tancerze o ludziach cierpiących na chorobę Parkinsona, którzy podejmują wyzwanie, jakim jest uczestnictwo w zajęciach tanecznych. Oba filmy zadebiutowały w ramach Dutch Film Festival , były również emitowane przez holenderską telewizję.
2. Florent Schwartz, Underbridge, Francja 2017
Underbridge to majstersztyk precyzyjnej choreografii tancerzy i operatorów światła. Akcja koncentruje się na nocnej ucieczce nie wiadomo skąd, podczas której bohaterowie, znajdujący się w tej samej sytuacji, wpadają na betonowe, pionowe obiekty. Uwzględniając kwestię masowej urbanizacji, można zaryzykować stwierdzenie, iż jest to ucieczka od wolności prosto w ścianę.
Florent Schwartz jest nagradzanym francuskim reżyserem i choreografem. Po ukończeniu wydziału rzeźby w The Arts and Crafts National School w Paryżu, szkolił się z zakresu teatru fizycznego (Argentyna) oraz tańca współczesnego (Szwajcaria). Ostatnio poszukiwania artystyczne zaprowadziły go do Tajwanu, gdzie badał problemy społeczne związane z urbanizacją. Obecnie działa na pograniczu tańca, rzeźby i wideo, łącząc sztuki wizualne z intymnością wrażeń cielesnych.
3. Jacek Piotrowicz, Piwnice, pralnie, pakamery, breakdance, Polska 2017.
Piwniczne pakamery pralnie break dance: te słowa to fragment polskiego komentarza do singla Music Instructor (Let the Music Play) w serwisie YouTube. Utwór ten jest wersją oryginalnego utworu Shannon pod tym samym tytułem z 1983 roku. Słynny beat elektronicznej perkusji doprawiony dzwonkami i cowbellami to trzon muzyczny krakowskich breakdancerów. W trzyczęściowym wideo środkowa część zbudowana jest w rytmie kolażu z fraz perkusyjnych zaczerpniętych ze świata acid jazzu, a zakończenie powoli prowadzone jest przez taneczny loop i odpowiadający mu balet tańczącej postaci. Całość jest parafrazą muzycznego wideo z fragmentami nagrania terenowego, które stanowi link do zaobserwowanej rzeczywistości miasta.
Doktorant ASP w Krakowie w pracowni animacji prof. Krzysztofa Kiwerskiego. Autor m.in. filmów Limbo (zrealizowany dla Studia Munka 2016). Ulica wybrana została do przeglądu najlepszych dyplomów WRO w marcu 2016. Obecnie pracuje nad produkcją dla PiSF pt. Taśma / Tape. Przed podjęciem studiów współpracował m.in. z Normanem Leto.
4. Atom Theatre, Pieces, Bułgaria 2016
Pieces to studium zależności kobiety poddanej przemocy domowej ze strony swojego „kata”. Temat ten dotyka palących kwestii obecnych w rzeczywistości relacji damsko-męskich w Bułgarii. Kobieta przedstawiana w filmach, w mediach, reklamach itd. jest zwykle buntownicza, wyemancypowana, odnosi sukcesy – niemal bogini! Statystyki natomiast wskazują na coś innego – co czwarta kobieta w Bułgarii jest ofiarą przemocy. Prawdą jednak jest, że ma to miejsce nie tylko w Bułgarii – jest to problem ogólnoświatowy. Fakt ten motywuje choreografa do zgłębiania i badania struktur i procesów zachodzących w kobiecej psychice w czasach przemocy oraz ich wpływu na żeńską osobowość. Jego narzędzia badawcze to język tańca, język ciała, żywa plastyczność ciała kolektywnego, muzyka, tekst…
Pochodzący z Bułgarii ATOM Theatre działa w obszarze tańca współczesnego i performansu site-specific. Zespół powstał w 2011 roku, zaś jego misją jest zgłębianie środowiska społecznego, kulturowego i edukacyjnego w celu badania procesów zachodzących w społeczeństwie i relacji międzyludzkich. Prace ATOM-u związane są silnie z określonymi przestrzeniami, architekturą, designem i historią. Teatr wystawia również konwencjonalne przedstawienia, a także oferuje szkolenia i warsztaty z zakresu tańca współczesnego. ATOM zrealizował i brał udział w licznych projektach krajowych i międzynarodowych. W 2016 roku występował i partycypował w różnorodnych przedsięwzięciach w Bułgarii, Korei Południowej, Czarnogórze czy Rumunii. Zespół na stałe współpracuje z Lili Jung In Lee, choreografką, tancerką, nauczycielką, a także członkinią komitetu wykonawczego ds. promocji koreańskiego tańca współczesnego przy Międzynarodowym Festiwalu Choreograficznym w Korei Południowej. Współpracowała z nim m.in. przy projekcie Helga Underground z 2016 roku, ATOM Choreographic Series # 1 i 2, a także licznych projektach tanecznych.
5. Omari Carter, Ease on Down, Wielka Brytania 2017
Czasem obierasz nowy kierunek. W tej podróży jest radość i rytm, synkopy i swing w twoim kroku. Jednak zbliżając się do mety, uświadamiasz sobie, że każdy twój krok był daremny. The Motion Dance Collective przedstawia krótką formę screendance, wykorzystującą jazz, perkusję ciała i taniec, by zadać pytanie odnośnie procesu migracji i akceptacji.
Zamieszkały w Północnym Londynie Omari Carter zajmuje się screendance oraz perkusją ciała. W okresie ostatnich dziesięciu lat pracował jako choreograf i nauczyciel tańca, a także występował w wideoklipach, filmach, TV i teatrze. W swojej pracy koncentruje się na łączeniu wpływów hip-hopu i współczesnych procesów choreograficznych, co owocuje ukierunkowaną kreacją narracji opowiadanych za pośrednictwem tańca i kamery.
Po uzyskaniu dyplomu licencjata z wyróżnieniem z zakresu sztuk performatywnych, Omari Carter przez sześć lat występował na West Endzie oraz podróżował po świecie z przedstawieniem Stomp!. Jednocześnie tworzył choreografie, występował i wyprodukował wachlarz filmów tanecznych przy wsparciu założonej przez siebie w 2001 roku firmy producenckiej działającej w obszarze screendance, The Motion Dance Collective. Jako reżyser odpowiedzialny jest za kreację cyfrowych sekwencji tańca oraz dokumentacji dla Breaking’ Convention, Parkinson’s UK, Pioneers History Dance Festival i innych.
Jako niezależny choreograf i tancerz, Carter współpracował z Weetabix, Stanton Warriors, Greenpeace UK, Diabetes UK, ADAD (Association of Dance from the African Diaspora), zaś ostatnio dołączył do zespołu London International Gospel Choir jako współpracujący reżyser ruchu. Chętnie prowadzi warsztaty i udziela lekcji z zakresu perkusji ciała, screendance, choreografii i tańca hip-hop dla wszystkich poziomów edukacji, podstawowego, średniego i wyższego. Oferuje także gościnne wykłady i szkolenia dla młodzieżowych grup tańca oraz specjalistyczne programy z obszaru sztuk performatywnych.
***
O festiwalu: http://www.inoutfestival.pl
