Tomer Zirkilevich, „Sachliche Romanze”, Wielka Brytania 2017. Fot. materiały organizatorów.
W ramach IN OUT FESTIVAL 2018 CSW Łaźnia w Gdańsku zaprasza na III część pokazów konkursowych filmów tańca, podczas której zostanie zaprezentowanych pięć prac. Pokazom towarzyć będą rozmowy z artystami.
1. Tomer Zirkilevich, Sachliche Romanze, Wielka Brytania 2017
Komentarz autora:
Ciągle ten sam ja, leżący, próbujący wstać powoli
Nie mogę. Nie dziś. Zbyt ciężko…
Mówiłeś to wczoraj.
Jesteś słaby.
Etta gra. To radio czy ja?
Wstaję, upadam. Krążę. Upadam. Upadam ciężej.
Chcę się rozbić, chcę cierpieć, nie chcę pomocy, nie potrzebuję pomocy.
Muszę upaść, by móc kontynuować.
Boję się być sam…
Słucham Etty, zdając sobie sprawę, iż mam moc, sprawuję kontrolę.
To gra, więc graj w nią! Rzuć się w wir!
Rzucam się, upadam, rozbijam się znów i znów…
Chodzenie bez celu.
Walki z Ettą.
„Kiedy odbicie w trzymanym przy ustach lusterku ujawniło łzy na mojej twarzy.”
Żadnych łez, wiem, że mogę to kontrolować, lecz nie wiem jak. To zabawne.
Nie ustawaj w upadaniu. Nie! Wstawaj, tracisz głowę!
Popadam w obłęd.
Wszystko zostaje ujawnione…
Czy chcesz usłyszeć wiersz?
Tomer Zirkilevich to izraelski choreograf, reżyser, tancerz i nauczyciel, zamieszkały w Berlinie. Absolwent The School of Dance Arts of Kibbutzim College, Tel-Aviv, studiował także teatr, taniec i kompozycję w Studio Play oraz The Nissan Nativ Drama Studio w ramach kursu przygotowawczego.
Twórca choreografii do Infidelity: A Love Story / Niewierność: historia miłosna; choreograf i tancerz w spektaklach Like Father Likes Son (Part 2), Lovers1 / Jaki ojciec taki syn (Część 2): Kochankowie 1, wraz ze Shlomo Liebermanen oraz w What Have I Got? / Co mam? Choreograf i reżyser utworu Auf Wiedersehn. Współtwórca i wykonawca w Tigers / Tygrysy autorstwa Sharon Reshef Armony. Twórca i wykonawca w Like Father Likes Son (Part 1) / Jaki ojciec taki syn (Część 1). Dyrektor artystyczny i choreograf teatralnego projektu edukacyjnego Lechaim das Leben przy współpracy ze Svetą Azriel. Stypendysta Caesarea Fund dla wybitnych studentów tańca i teatru. Laureat nagrody Oded Kotler Prize dla młodych artystów w Ashdod.
2. Pavlo Kovach, Mam na imię Zoja, Polska 2018.
Zoja Karnauchowa jako jedna z pierwszych w Samarze aktywnie działała na polu sztuki współczesnej. Jej praca była intuicyjna, ze względu na żelazną kurtynę odcinającą ją od światowego kontekstu. Prawdopodobnie nie słyszała nigdy o pojęciu performansu, Johnie Cage’u i jego pracy 4.33. Mimo braku dokumentacji powstało wiele mitów dotyczących jej prac. Z ust do ust wędrowały opowieści świadków „działań w obszarze”, wpisując się w taoistyczną ideę, zgodnie z którą to, co niematerialne nie może być zniszczone. Miejscowi uważali ją za niezrównoważoną psychicznie. W 1956 roku na Nowy Rok wykonała wymagający fizycznie performans, który nieoczekiwanie, szczególnie dla artystki, zaczął rezonować na dużą skalę. To pierwszy w historii wypadek przekształcenia się sztuki w cud. Po długich prześladowaniach Zoja Karnauchowa zmuszona była do emigacji do Polski, gdzie według niektórych, żyje do dziś.
3. Tanin Torabi, The Dérive, Iran 2017
Zgłębianie problemów społecznych i kulturowych. Na bazarze w Teheranie tancerz przemieszcza się pomiędzy ludźmi, rejestrując ich odzew i reakcje. W Iranie taniec jest zakazany.
Tanin Torabi طنین ترابی urodziła się w Teheranie (Iran) w 1992 roku. W Teheranie zyskała stopień licencjata socjologii, zaś w Irlandii ukończyła studia magisterskie z zakresu tańca współczesnego na University of Limerick. Zrealizowała kilkanaście nagrodzonych filmów tanecznych oraz spektakli i obecnie pracuje jako tancerka, choreografka, a także realizuje filmy o tańcu w Iranie i Irlandii. Wśród jej najnowszych prac wyróżnić można The Dérive, Invisible Point, Ruby, Beyond the Frames and Immensity. Jej filmy zostały nagrodzone ponad piętnaście razy, a jej prace opisywane są przez dyrektorów festiwali jako buntownicze, twórcze, inspirujące, niezwykle eleganckie i poruszające, symboliczne i dojmujące, motywujące dla kobiet, ujawniające wyjątkową ambicję przeplatającą się ze złożonością osobistych i kulturowych niuansów.
4. Benjamin Skop, Temporal Lineration, Dania 2017
Temporal Lineration to abstrakcyjna praca analizująca percepcję ciała w ruchu. Redukcja złożonej formy ramion do prostej geometrii, linii, objawia nowy możliwy sposób postrzegania ruchu. Percepcja ruchu zostaje głębiej zakwestionowana na drodze manipulacji czasem i przestrzenią. Widz nie jest już świadkiem linearnego upływu czasu, lecz swoistego zagmatwania, kolażu temporalnego umożliwiającego dostrzeżenie pełnych sekwencji ruchów rozwijających się jednocześnie i nakładających się na siebie.
Benjamin Skop (ur. w 1993). Obecnie studiuje w the Glasgow School of Art). W swojej pracy artystycznej koncentruje się na ludzkim ruchu jako podstawowej funkcji tworzącej rzeczywistość. Artysta bada, w jaki sposób ruch jest generowany w szerszym kontekście czasu i przestrzeni. Interesuje go sposób postrzegania ruchu za pośrednictwem aparatu percepcyjnego, jak również poprzez aktywne (oparte na ruchu) uczestnictwo w świecie.
„Ciekawią mnie możliwe drogi rozwoju tego, w jaki sposób rozumiemy ciało w ruchu za pośrednictwem różnych technologii, w szczególności mediów bazujących na obrazie i czasie. Fascynuje mnie przyrodzona geometria, proporcje i kształt ludzkiej anatomii, jak również to, w jaki sposób nasza fizyczność powiązana jest z otoczeniem oraz szerszym kontekstem ludzkiego życia. Być może poprzez akty poruszania się w świecie, sami kreujemy swoistą ruchomą architekturę”.
Skop występował na wielu liczących się duńskich scenach, jak również w Szwecji, Anglii, Chinach i Francji. Po dziesięciu latach pracy tanecznej i teatralnej, Skop wykorzystuje wyniesioną wiedzę i znajomość „świata ruchu” na płaszczyźnie sztuk wizualnych. Nieustannie eksperymentując na polu fotografii, wideo, motion capture oraz technologii 3D, Skop szuka nowych sposobów realizacji, rozumienia, prezentacji i budowania nowych treści w oparciu o ruchu ciała.
5. Vitalii Shupliak, Live View, Polska 2018
Zapośredniczone spoglądanie przez ekran urządzenia, desynchronizacja rzeczywistości, obrotowość i niekontrolowane patrzenie.
Vitalii Shupliak – urodzony w 1993 roku na Ukrainie. Działa głównie działa w obszarze sztuki performance’u, wideo i instalacji, prowadzi też galerię „Pi”.
***
O festiwalu: http://www.inoutfestival.pl
