Gdańsk/ IN OUT FESTIVAL 2018: Przegląd filmów konkursowych cz. IV + rozmowy z artystami

Zdjęcie: Gdańsk/ IN OUT FESTIVAL 2018: Przegląd filmów konkursowych cz. IV + rozmowy z artystami

Cléophée Moser, „Fauves”, Francja 2017. Fot. materiały organizatorów.

Wersja do druku

Udostępnij

W ramach IN OUT FESTIVAL 2018 CSW Łaźnia w Gdańsku zaprasza na IV część pokazów konkursowych filmów tańca, podczas której zostanie zaprezentowanych pięć prac. Pokazom towarzyć będą rozmowy z artystami.

1. Cléophée Moser, Fauves, Francja 2017

Film krótkometrażowy w reżyserii Cléophée Mosera vel Mukala Musima, powstały w Douali (Kamerun) w 2017 roku. Fauves to współczesna opowieść o dzieciach miasta poszukujących swojej tożsamości. Dzień ten jest metaforą dłuższego okresu czasu, życia, skondensowanego w celu podkreślenia punktów zwrotnych, dynamiki i przeciwieństw towarzyszących procesowi tworzenia tożsamości.

Przebywając w Duali, artystka przeprowadziła badania antropologiczne w temacie marginalizacji we współczesnych miastach afrykańskich w celu zrozumienia zachodzących w nich metamorfoz. Ten chaotyczny świat wyłonił się z postkolonialnej polityki planowania miejskiego, podkreślającego rozkład społeczeństwa, chorobę duszy, nieprzyczyniającego się w najmniejszym stopniu do harmonii wśród mieszkańców. Cléophée Moser przywraca urok miastu tworząc performatywny film wnoszący poezję do życia codziennego.

Cléophée Moser vel Mukala Muima to młoda reżyserka i badaczka sztuki współczesnej i nowoczesnego społeczeństwa. Urodzona w 1992 roku, ukończyła studia filmowe w the Baltic Film and Media School w Tallinie, a także uzyskała dyplom z zakresu sztuk stosowanych w Camberwell College of Arts w Londynie oraz dyplom z historii sztuki w École du Louvre w Paryżu. Jej twórczość nie uznaje granic oraz kwestionuje szczególną więź pomiędzy sztuką a środowiskiem, w którym powstaje poprzez ideę interdyscyplinarności tańca, instalacji, występu artystycznego, wideo, pisarstwa

i rysunku.

Jako artystka zaangażowana, Cléophée Moser kwestionuje społeczeństwo i sposób jego funkcjonowania za pośrednictwem swoich prac, które pozostawiają ślad, wpływając na otoczenie i kontekst ludzki, w którym powstały. Bada związki między społecznościami, pomiędzy człowiekiem i przestrzenią. Jej działalność i poszukiwania artystyczne osadzone są w kontekście walki o prawa kobiet, dyskursie postkolonialnym i antyimperialistycznym oraz nawołują do wolności przemieszczania się.

Celem artystki jest dostarczenie nowych narzędzi, inwentarza odniesień i doświadczeń stanowiących alternatywę dla przemocy, która zbyt często rządzi człowiekiem, jego międzykulturowymi i międzynarodowymi stosunkami.  Zamiast odnosić się do przemocy, degradacji i dehumanizacji stosując to samo słownictwo, artystka wdraża strategię dynamiczną, opartą na rozwoju nowego dyskursu. W tym celu posługuje się gramatyką humanizmu, poezji i bezinteresownego zaangażowania, promującą ruch, emocjonalną transgresję oraz swobodną kreację ja w świecie.

2. Kim Shon, Bookanima, Korea 2018

 

Bookanima (słowo złożone z „book” /książka/ i „anima”) to próba nadania książkom życia filmowego. Obrazy nieruchome z książki przełożone zostały na obraz ruchomy za pośrednictwem animacji, zaś jej treść posłużyła jako napisy. Projekt ten, zgłębiający obszar pomiędzy książką a kinem, ma na celu stworzenie „książki do oglądania”. W ramach przedsięwzięcia autor eksperymentuje z „found frame” („klatka znaleziona”), „key point” (“punkt kluczowy”), „locomotive overlap” („ruchome nakładanie”), „random crop & zoom” („losowe przycinanie i zbliżanie”), „off-screen” („poza ekranem”), a przede wszystkim nową chronofotografią w hołdzie dla Edwarda Muybridge’a i Etienne’s Jules-Marey’a.

Urodzony w Seulu, w Korei Południowej, Shon Kim studiował sztuki piękne w School of the Art Institute w Chicago, koncentrując się na malarstwie i rysunku. Zgłębił także estetykę animacji uzyskując stopień magistra w zakresie animacji eksperymentalnej w CalArts pod kierunkiem swoich mentorów, mistrza animacji eksperymentalnej, Julesa Engela (1909-2003) oraz Myrona Emery’ego. Obecnie jest doktorantem na kierunku teoria animacji w Chung-Ang University, gdzie także wykłada.

Shon Kim prezentował swoje prace na całym świecie, w tym: w MoMa, REDCAT, The Hammer Museum, Modern and Contemporary Art Centre in Hungary, Museo de Arte Contemporaneo in Chile, IFC Center in NYC, Seoul Museum of Art, Daegu Museum, OCI Museum, Festival International Du Film Sur L’Art Videoformes, Slamdance Film Festival, International Art Film Festival, Anima Mundi, Odense Film Festival i innych. W pracy artystycznej Shon Kim skupia się na obrazie ruchomym i nieruchomym i organicznej relacji między nimi oraz sztukami performatywmi. Na stałe mieszka w Los Angeles, USA.

3. Kolektyw czy to warto, Czy to warto?, Polska 2016

 

Według Natalii Dołgowskiej i Michaliny Musielak Czy to warto?  to manifest, pieśń z z czasów naszych matek, która nadal zachowuje aktualność. Artystki kwestionują niezależność kobiet – lecz nie tylko. Słynna polska piosenkarka Zdzisława Sośnicka pełni funkcję symbolu dla uniwersalnego dylematu tzw. „pokolenia kobiet niezależnych” – pytania o faktyczność tej niezależności. Projekt był prezentowany w ramach festiwalu Warszawa w Budowie w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.

Natalia Dołgowska to mieszkająca w Warszawie artystka wizualna i reżyserka. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego, Szkoły Wajdy oraz Uniwersytetu Warszawskiego, pracowała przy wystawach w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, a także przy publikacjach (np. Sputnik Photos) oraz filmach (np. All These Sleepless Nights / Wszystkie nieprzespane noce).

Michalina Musielak jest polską reżyserką, urodzoną w 1990 roku we Wrocławiu. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Obecnie studiuje antropologię wizualną i mediów na Freie Universität w Berlinie. Jej najnowszy film dokumentalny Miss Holocaust (2017) miał premierę na Berlinale w ramach konkursu krótkich form filmowych.

 

Mikołaj Sobczak o projekcie:

W latach 80., kiedy It’s A Heartache Bonnie Tyler odtwarzano z płyty winylowej, polski autor piosenek, Bogdan Olewicz, otrzymał zlecenie napisania polskiej wersji tekstu do tej słynnej zagranicznej melodii. Słodka, jasnowłosa Bonnie dobrze wie jak bardzo boli samotnie stać w deszczu zrozumiawszy, że on nigdy nie chciał twojej miłości. Olewicz, żyjący w realiach reżimu komunistycznego, nie widział możliwości, by tę hollywoodzką scenerię rozstania przedstawić realistycznie w Polsce, szczególnie, gdy główne role w tych scenach odgrywały kobiety kultywujące hipisowskie wartości i styl życia.

W Polsce Ona jest nadal taka sama. Ukrywa swoją seksualność, ulegając stereotypom zrodzonym przez wizje tradycjonalistów, nakazującym jej czekać na „pierwszy ruch” mężczyzny. To on wykonuje pierwszy krok – kawaler, którego majątek umożliwia gładkie funkcjonowanie rodziny. W przeszłości partnerzy córek często wybierani byli przez matki. Polska wersja poddaje w wątpliwość amerykański ból: „Czy warto?”

Piosenka o tym tytule znajduje się na płycie Odcienie samotności Zdzisławy Sośnickiej. Miłość jest daleka, niedostępna, dwuwymiarowa z racji bytowania na ekranie kinowym. Rzeczywistość odmalowuje ją w zupełnie innych barwach.

W intymnym domowym otoczeniu kobiety samotnie tańczą do piosenki, która skłaniają je do ponownego rozważenia własnej kobiecości. Czy warto być zimną i upartą? Czy warto słuchać matki?

Przejawia się tu istotny problem związany z kobiecą demonstracją niezależności. Niezależność prowadzi do samotności, złotej klatki, w której zamknięte są kobiety.

Jak zatem tancerka solowa może stać się częścią duetu? Dwie artystki, Michalina Musielak i Natalia Dołgowska, zainspirowane wspomnianą piosenką Zdzisławy Sośnickiej, postanowiły nakręcić film przedstawiający polską kobiecość we wszystkich jej fazach. Małe dziewczynki i starsze panie tańczą wspólnie do tej samej melodii, tego samego tekstu, każda we własnym stylu, który z upływem czasu przybiera postać danse de la vie. Czy warto?

4. Veronika  Akopova, Catharsis, Francja 2016

 

Po zakończeniu prania w trybie „delikatne na 37°C”, nowo narodzone ciało, zaplątane w świeże ubrania, wysuwa się z pralki. Oscylując pomiędzy „czystością” a „brudem”, nowa istota gromadzi ludzkie doświadczenia egzystencjalne uwieńczone katartycznym świętem życia.

 

Veronika Akopova to pochodząca z Moskwy tancerka i początkująca choreografka, obecnie zamieszkała w Paryżu. Własną pracę w dziedzinie tańca rozpoczęła spektaklem solowym pt. Entrelacs, który prezentowała w Niemczech, Brazylii, Francji, Polsce i Macedonii. Catharsis to pierwszy film taneczny artystki. Praca ta prezentowana była na różnych festiwalach filmów o tańcu na całym świecie, otrzymując nagrody na Cinedans Dance on Screen Festival w Amsterdamie, Bestias Danzantes Dance Film Festival w Santiago de Chile oraz InShadow Lisbon Screendance Festival.

5. Jakub Słabek, Taniec totalny, Polska 2018

Próba analizy i charakterystyki tańca klubowego. Specyficzność i potoczność użytego języka jest tu próbą przełamania formalizmu języka analitycznego. Pewien rodzaj dziwnego eklektyzmu cechujący styl wypowiedzi narratora jest świadomym wejściem w dyskurs z hermeneutycznymi formami „naukowego” opisu rzeczywistości. Jednocześnie analiza obrazu ma na celu pogłębienie fenomenu tańca klubowego poprzez nazwanie pewnych obiektywnych szczegółów tego zjawiska.

Jakub Słabek – absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, na kierunku antropologia. Zafascynowany strukturalizm i semiotyką obrazu, pracę magisterską napisał w oparciu o późną metodologię dekonstruktywną Rolanda Barthesa – poddając semiotyczno-strukturalnej analizie dzieło filmowe. Pracuje jako operator kamery i reżyser przy produkcji spotów i reklam. Jedną z wielu inspiracji jest dla niego filozofia Ludwika Wittgensteina, w myśl której „najważniejsze dla nas aspekty rzeczy ukrywa przed nami ich prostota i codzienność (Nie można czegoś zauważyć, bo ma się to stale przed oczami). Sam określa siebie mianem człowieka, który chce szukać znaczenia kryjącego się w codziennej oczywistości potocznego sensu. Zaplecze teoretyczne pomaga mu efektywnie poruszać się ze złożonej architekturze znaków. Podczas tworzenia próbuje wyłowić esencję sensu poprzez atomizację własnych wspomnień i doświadczeń w ich wielopoziomowym wymiarze.

***

O festiwalu: http://www.inoutfestival.pl

KALENDARIUM

ARCHIWUM WYSTAWIEŃ

godz. 15:00

Gdańsk: Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, ul. Jaskółcza.

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close