Fot. z archiwum Białostockiego Ośrodka Kultury
Kilka słów o tańcu od Leszka Bzdyla:
Taniec stał się elementem mojego teatralnego doświadczenia stosunkowo późno. Dopełnił i pogłębił niejako zestaw technik scenicznej wypowiedzi. W ciągu lat pracy okazało się, że jest bazą dla pracy z głosem, w jakiś szczególny sposób wspiera określanie charakteru postaci scenicznej, służy kreowaniu atmosfery emocjonalnej widowiska teatralnego. Taniec, o którym mówię jest wypadkową wielorakich systemów ruchu: od medytacyjnych technik pracy z ciałem rodem ze Wschodu, poprzez wyrazistość mima ze szkoły Henryka Tomaszewskiego, na technikach tańca współczesnego rozwijanych w Europie i Ameryce kończąc. Taniec, który mnie interesuje nie zamyka się w ciasnych ramach estetyki. Ten taniec wspiera aktora-tancerza w jego wysiłku, aby istnieć na scenie tu i teraz, pozwala widowni współuczestniczyć w akcie kreacji. Ten taniec nie tworzy metafor. Taniec, którego ciągle na nowo poszukuję jest opowieścią o człowieku w jego powszedniości.
Swoją zawodową karierę rozpocząłem we Wrocławskim Teatrze Pantomimy Henryka Tomaszewskiego. I choć doceniam role tej sztuki teatralnego przekazu, jaką jest sztuka mimu, to od początku mojej zawodowej pracy zainteresowany byłem szerszą formułą ruchu scenicznego, dającą większą wolność interpretacyjną i kreacyjną. Byłem ciekawy poszukiwania takiego języka wypowiedzi scenicznej, który nie ograniczałby indywidualności aktora, czy też tancerza.
W Teatrze Dada von Bzdülöw, w trakcie realizacji kolejnych przedstawień, próbuję zmierzyć się z tym „poszukiwaniem”. Ale każdy spektakl, to osobne wyzwanie. Odkrycie, które inspiruje powstanie jednego spektaklu, czy też choreografii, blokuje świeżość w podejściu do kolejnych projektów. Jednak przez lata określiła się indywidualna formuła treningu tanecznego. Jej powstaniu sprzyjały spotkania z takimi choreografami i nauczycielami tańca współczesnego, jak Chris Aiken, Melissa Monteros, Cornelius Fisher Credo, Randall Scott, Rip Parker, Avi Kaiser, Tatiana Baganova, Thomas Hauert. Ważna była również współpraca z polskimi reżyserami teatralnymi (Piotr Cieplak, Zbigniew Brzoza, Edward Wojtaszek, Julia Wernio). Te szczególne wielorakie doświadczenie wpłynęło na rodzaj i charakterystyczny rys mojej propozycji pedagogicznej.Wierzę w ideę aktorstwa pełnego, które nie szuka różnic pomiędzy rodzajami scenicznych wypowiedzi.
