Hu(r)mano. Fot. Jose Caldeira
Retransmisja przepięknego baletu George’a Balanchine’a inspirowanego blaskiem drogocennych kamieni na wystawach nowojorskich jubilerów to kolejna propozycja Teatru Bolszoj dla widzów na całym świecie. Klejnoty zobaczyć będzie można w kinach w całej Polsce.
Powstałe w 1967 roku Klejnoty to sztandarowy przykład baletu neoklasycznego. Balanchine, amerykański choreograf gruzińskiego pochodzenia, założyciel słynnego zespołu New York City Ballet, stworzył przedstawienie bez fabuły; pokazał w nim różne style tańca, przyrównując je do różnych kamieni szlachetnych. Szmaragdy symbolizują pełną romantyzmu francuską szkołę tańca, rubiny – przesiąkniętą tradycją musicalową szkołę amerykańską, brylanty – skupiającą się na czystej wirtuozerii wykonania klasyczną szkołę rosyjską. Balanchine na pomysł przygotowania Klejnotów wpadł podobno podczas oglądania pełnych przepychu wystaw sklepów jubilerskich przy nowojorskiej Piątej Alei. Balet ten jest rzadko wystawiany jest poza granicami USA, ponieważ THE GEORGE BALANCHINE TRUST pilnie strzeże praw autorskich do niego. Moskiewski Teatr Bolszoj jest jedną z nielicznych scen świata posiadającą Klejnoty w repertuarze.
Klejnoty są kwintesencją stylu Balanchine’a, który w swoich choreografiach stawiał na piękno i precyzję tańca, idealnie zespolone z muzyką. Stąd dobór kompozycji różnych autorów. Co zaskakujące, do części pierwszej, reprezentującej balet w jego romantycznym kształcie, choreograf nie sięgnął do raczej błahej baletowej muzyki z tamtych czasów (byłoby to sprzeczne z jego podejściem do wartości muzyki w balecie), ale do utworów Gabriela Fauré. Część „amerykańską” oczywiście Balanchine ułożył do kompozycji Igora Strawińskiego, a „carską”, nawiązującą do wielkich baletów rosyjskich – do muzyki Czajkowskiego, którego czcił i z którym odczuwał szczególną łączność duchową. Styl poszczególnych części podkreślają też kostiumy: tzw. romantyczne paczki (tiulowe długie suknie) w Szmaragdach, czerwone baletowe „tuniczki” w Rubinach i klasyczne krótkie paczki w Brylantach. W partiach solowych zobaczymy śmietankę artystów moskiewskiego baletu: Władisław Łantratowa, Anastazje Staszkiewicz, Annę Tichomirową, Jekaterinę Szypulinę, Olgę Smirnowa i Siemiona Czudina,
Wzorem nowojorskiej Met (Metropolitan Opera), Teatr Bolszoj transmituje na cały świat swoje spektakle baletowe. Dzięki przekazowi satelitarnemu baletomani w kinach mogą podziwiać ekspresję, technikę i talenty rosyjskich artystów w choreografiach Grigorowicza, Petipy, Ratmańskiego, a także twórców zachodnich, jak Neumeier czy Maillot. Rozpoczynający się sezon będzie pod tym względem wyjątkowo różnorodny. Pojawi się wielka klasyka (Don Kichot – nowa inscenizacja w choreografii Aleksieja Fadejeczewa), balet neoklasyczny Balanchine’a i wizytówki moskiewskiej sceny, takie jak Dziadek do orzechów czy Spartakus. Zobaczymy także Damę kameliową Neumeiera i Poskromienie złośnicy Maillota nagrodzone w ubiegłym roku trzema Złotymi Maskami.
Przedstawienie trwa około 2 godzin i 5 minut.
George Balanchine – amerykański choreograf pochodzenia gruzińskiego. Karierę jako tancerz i choreograf zaczął w Petersburgu, ale najbardziej skrzydła rozwinął w baletach Rosyjskich Diagilewa pod koniec ich istnienia. Stworzył tam m.in. balet „Syn marnotrawny”, Apollo Musagete, a także pierwszy balet abstrakcyjny Mozartiana do muzyki Piotra Czajkowskiego. Twórca amerykańskiego baletu i słynnego zespołu New York City Ballet. W roku 1933 spotkał w Londynie Amerykanina Lincolna Kirsteina, który zamierzał założyć w USA niezależny zespół baletowy. Balanchine przekonał go do założenia w roku 1934 szkoły baletowej School of American Ballet, która dała początek profesjonalnemu baletowi w USA. Na tę okazję Balanchine stworzył Serenadę, swój pierwszy amerykański, neoklasyczny balet. Balanchine w swoim amerykańskim okresie na piedestale postawił kobietę – wysoką, smukłą, długonogą tancerkę, której idealne proporcje ciała wraz z jego własnym neoklasycznym ułożeniem rąk i głowy niemalże unoszą ją z ziemi. Styl neoklasyczny charakteryzuje takie właśnie, większe niż w balecie klasycznym wydłużenie sylwetki, uniesione nad głową ręce mają niemal zawsze kształt wysmukły, a nie zaokrąglony.
Gabriel Fauré (1845–1924), Igor Strawiński (1882–1971), Piotr Czajkowski (1840–1893)/George Balanchine
JEWELS
KLEJNOTY
Balet w trzech częściach (1967)
Premiera niniejszej inscenizacji na scenie Bolszoj: 5 maja 2012
Retransmisja HD przedstawienia nagranego na żywo w dniu 12 maja 2013.
Obsada:
Szmaragdy: Iwan Aleksiejew, Władisław Łantratow, Anastazja Staszkiewicz, Anna Tichomirowa
Rubiny: Jekaterina Krysanowa, Wiaczesław Łopatin, Jekaterina Szypulina
Brylanty: Olga Smirnowa, Siemion Czudin
Pierwsi tancerze, soliści, koryfeje i zespół baletowy oraz orkiestra Teatru Bolszoj
Realizatorzy:
Paweł Sorokin dyrygent
George Balanchine choreografia
Alona Pikałowa scenografia
Elena Zajcewa kostiumy
Więcej na: www.nazywowkinach.pl
https://www.facebook.com/nazywowkinach
