Fot. Jihyé Jung
Świat wokół nas nieustannie przyspiesza. Sieć komunikacyjna coraz gęściej oplata glob, dzięki czemu możemy wciąż pozostawać ze sobą w kontakcie. Paradoksalnie jednak czujemy się coraz bardziej samotni. Tę zmianę społeczną metaforycznie uchwycił Nils Christie: „mieliśmy przez jakiś czas małe publiczne pralnie z pralkami na monetę, dokąd przychodziło się z brudną bielizną, a wychodziło z czystą; w trakcie prania można było porozmawiać. Teraz nie ma już publicznych pralni”. Emmanuel Eggermont pokazuje właśnie taki – pozbawiony publicznych pralni – świat, w którym nowe technologie izolują ludzi od siebie, ponieważ czynią bezpośredni kontakt pozornie niepotrzebnym. Rzeczywistość bohatera spektaklu ogranicza się do czterech ścian, kilku sentymentalnych, staroświeckich piosenek, młodzieżowej encyklopedii oraz szeregu drobnych, rzekomo pozbawionych większego znaczenia rytuałów. Czy to świadoma rezygnacja z wyścigu szczurów, czy efekt wykluczenia? Odpowiedź jest niejednoznaczna. Pewne jest natomiast, że1/8to rzadko spotykany pokaz tanecznej finezji. Eggermont jest tancerzem cechującym się skupieniem godnym mistrza zen, które udziela się widowni.
Choreografia, wykonanie, scenografia: Emmanuel Eggermont
Reżyseria światła: Agathe Mercier
Muzyka: S. Gainsbourg, M. Ravel, F. Chopin, G. Fauré
Produkcja: The Anthracite (Lille), Latitudes Contemporary
Czas: 50 min.
