Fot. materiały organizatorów
Narracja przedstawienia oparta została na archetypicznych postaciach Kobiety i Mężczyzny. Obecność żeńskiego i męskiego, nocy i dnia, jin i jang służy opowieści o sile dopełniających się przeciwieństw. Twórcy przedstawienia poddają analizie etos mężczyzny zdobywcy i kobiety opiekunki domowego ogniska. Postaci głównych bohaterów i ich indywidualne zmagania z procesami rozpadu i rozkładu czynią tę opowieść bliską doświadczeniu każdego z nas. Oto bowiem bohaterowie w naszym imieniu podejmują trud zwycięskiej walki z przeciwnościami losu. Pokazują, że kruche życie jest czymś niezwykle pięknym i ekscytującym, a będąc kruchym jest jednocześnie twarde jak skała.
Adolf Weltschek i Małgorzata Zwolińska twórczy tandem znany m.in. z realizacji przedstawienia Hommage à Chagall – spektaklu wielokrotnie nagradzanego i wystawianego w wielu krajach Europy – zdecydowali się wzbogacić środki wyrazowe typowe dla teatru plastycznego o wachlarz możliwości, jakie niesie ze sobą taniec współczesny. Do współpracy zaprosili wybitną brytyjską choreografkę Caroline Finn i niezwykle uzdolnionych, polskich tancerzy. Każdy z nich może się pochwalić bogatym dorobkiem artystycznym i licznymi nagrodami. Szerokiej publiczności znani są zapewne zwycięzca 6. edycji „You can dance” Dominik Olechowski i finalistka tego konkursu Masza Tryputsen.
W rezultacie tego spotkania powstał spektakl teatru formy o wyjątkowej urodzie i niespotykanej sile wyrazu. Wzajemnie dopełniają się tu różnorodne środki ekspresji: scenografia, kostium, światło, projekcje multimedialne, muzyka i w końcu ekspresyjny ruch znakomitych tancerzy. Wszystkie one służą tej samej opowieści, wszystkie oddziaływają na zmysły i na emocje widza. Kostium i przestrzeń definiują ruch, ruch definiuje przestrzeń i kostium, jedno prowadzi i inspiruje drugie. Siedemnaście obrazów, siedemnaście sytuacji scenicznych – atrakcyjne rozwiązania formalne łączą się z konkretnymi sensami. W tym przedstawieniu historia opowiadana jest bez słów, a jej przebieg wyłania się z obrazów. Daje to widzom szerokie pole interpretacji.
W spektaklu obecne są liczne odniesienia do dziejów i kultury europejskiej, oprócz nawiązań do malarstwa znajdziemy odwołania do mitu o Orfeuszu i Eurydyce, mitu arkadyjskiego i szekspirowskiego koła historii.Przemiany wpisują się także w bogatą tradycję polskiego teatru formy, nawiązując do przedstawień takich artystów jak: Tadeusz Kantor, Józef Szajna, Jerzy Grotowski czy Leszek Mądzik. Odwołują się także do twórczości światowych artystów teatru wizualnego prezentowanych w Krakowie m.in. podczas dwóch ostatnich edycji festiwalu Materia Prima – Forma. Międzynarodowego Festiwalu Teatru Formy, którego organizatorem jest Teatr Groteska.
Scenariusz: Adolf Weltschek, Małgorzata Zwolińska
Reżyseria: Adolf Weltschek
Scenografia: Małgorzata Zwolińska
Choreografia: Caroline Finn
Koncepcja i projekty multimediów: Adolf Weltschek, Małgorzata Zwolińska
Animacje multimedialne: Małgorzata Zwolińska, współpraca – Emilia Metzel
Opracowanie muzyczne: Jerzy Kluzowicz oraz Caroline Finn, Adolf Weltschek, Małgorzata Zwolińska
Obsada:
z udziałem – Julii Tomkowicz
Spektakl dla widzów od 15 roku życia.
Czas trwania: 70 min. bez przerwy
„Przemiany to bardzo zaskakujący i odważny formalnie spektakl. Łączy teatr formy i taniec. Lecz obie te dziedziny pojawiają się w kształtach dosyć przekornych wobec dominujących trendów, zarówno w teatrze tańca , jak i w teatrze formy. (…) Reżyser przedstawienia – Adolf Weltschek nie pozwala, by w Przemianach jakakolwiek płaszczyzna dominowała. Narracja nie przytłacza formy ani odwrotnie. Oczywiście, tancerze są najistotniejsi, to na nich spoczywa powodzenie całego przedsięwzięcia. Lecz i oni zostają całkowicie włączeni w przestrzeń gry, wpisani w obraz, tak projekcji, jak i scenografii. Wiele choreograficznych fragmentów (choreografia Caroline Finn) jest wysokiej próby. Pojawia się świetne partnerowanie młodych, są brawurowe sceny plebejskie, umiejętnie też dopasowano kostiumy, maski i rekwizyty do przestrzeni tańca. (…) I wreszcie kilka słów na temat projekcji i scenografii. Małgorzata Zwolińska potraktowała multimedia w sposób bardzo ciekawy: splatając materię i projekcje, cienie i światło, tancerzy w jednolitą strukturę. Oniryczność, pulsowanie, nieuchwytność zbratały się z cielesnością i konkretem materii.”
/Tadeusz Kornaś, Pory życia, „Teatr Lalek”/
Więcej:
http://www.groteska.pl/spektakl/przemiany
https://www.facebook.com/events/427234894133659/
Materiał wideo: https://vimeo.com/106312946
