Po tym spektaklu już nic nie było takie jak wcześniej. Choreograf Tino Sehgal opuścił teatr, przenosząc się do muzeów. Muzea zamiast przedmiotów zaczęły wystawiać ludzi, reżyserowane sytuacje, rozmowy, spotkania i w efekcie otwierać oddziały performansu, tańca i teatru. Sehgal, niemiecko-brytyjski artysta pochodzenia pakistańskiego, nie zgadza się na dokumentowanie swoich prac, tłumacząc, że performans może być utrwalony „tylko w pamięci oglądającego”, nie sposób więc znaleźć w internecie pełnej relacji z jego działań. Jego prace w muzeach – m.in. w hallu Tate Modern, muzeum Guggenheima czy podczas ostatnich Documenta w Kassel – trwają przynajmniej sześć tygodni, czyli tyle, co przeciętna wystawa. W This objective of that object (2004) stojący tyłem do odwiedzających galerię uczestnicy upadali na ziemię, jeśli dyskusja nie była podtrzymywana przez widzów; założenie brzmiało: „celem tej pracy jest stać się przedmiotem dyskusji”.
(bez tytułu) (2000), ostatni teatralny spektakl Sehgala, został w zeszłym roku „odrestaurowany” przez innego wybitnego choreografa Borisa Charmatza, założyciela Musée de la Danse. (bez tytułu) (2000) jest subiektywnym przeglądem historii tańca, montażem fragmentów ikonicznych choreografii XX wieku, wystawą na scenie. Przywołując wyimki znanych układów Sehgal, a za nim dziś Charmatz, występujący tu w rolach interpretatora, choreografa i kuratora scenicznego, pytają o miejsce tańca w społeczeństwie, które jest w ciągłym ruchu, w ideologii, polityce, relacji władzy i wiedzy. Pytają o to, jak wyglądałoby społeczeństwo, jeśli jego wartości wywodziłyby się z choreografii. I wreszcie, jak zmieniło się postrzeganie choreografii przez ostatnich piętnaście lat, kiedy to dokonał się zwrot performatywny. Jak postrzegał ją w 2000 roku Sehgal i jak przywołuje ją dziś Charmatz. W Krakowie ten sam układ choreograficzny zobaczymy w wykonaniu dwóch wybitnych tancerzy: samego Borisa Charmatza oraz Franka Willensa.
Boris Charmatz / Musée de la Danse
Kiedy Boris Charmatz został dyrektorem centrum choreografii w Nantes w 2009 roku, przemianował je na Musée de la Danse – muzeum tańca, instytucję w ruchu. Konsekwentnie łączy taniec i sztuki wizualne, zajmuje się dokumentacją choreografii i rozwija dyskurs krytyczny na temat tańca. Jeden z jego najciekawszych projektów to Expo Zéro, przedstawienie, żywa wystawa i dialog, gdzie w formie quasi-warsztatu wybitni choreografowie i reżyserzy sztuk performatywnych, jak Rabih Mroué czy Meg Stuart tańczą i rozmawiają z pisarzami, krytykami i publicznością na temat powodów i sposobów – od najbardziej prywatnych po najbardziej polityczne – tworzenia ruchu. Expo Zéro w nowej odsłonie będzie częścią programu Krakowskich Reminiscencji Teatralnych w 2015 roku.
Koncepcja: Tino Sehgal
Interpretacja: Boris Charmatz, Frank Willens
Prucent Musée de la danse / Centre chorégraphique national de Rennes et de Bretagne – Direction : Boris Charmatz. Association subventionnée par le Ministère de la Culture et de la Communication (Direction Régionale des Affaires Culturelles / Bretagne), la Ville de Rennes, le Conseil régional de Bretagne et le Conseil général d’Ille-et-Vilaine. www.museedeladanse.org
L’Institut français contribue régulièrement aux tournées internationales du Musée de la danse.
Koprodukcja Tanz im August (Berlin), Kaaitheater (Bruxelles), Les Spectacles vivants Centre Pompidou – Paris, La Bâtie-Festival de Genève et Bonlieu Scène nationale Annecy dans le cadre du projet PACT bénéficiaire du FEDER avec le programme INTERREG IV A France-Suisse
21:00 – pokaz filmu Ruti Sela Świadek oraz spotkanie z Borisem Charmatzem i Frankiem Willensem, Pauza in Garden
Projekt zrealizowany przy wsparciu finansowym Instytutu Francuskiego w Polsce.
