Kaleki, ułomnyTwórca-Animatortworzy idealny świat: Przyrodę (symbolizowaną przez wyłaniającą się z trzęsawiskaPanią Bagien)oraz ideał Człowieka, jakim przez swoją ułomność być nie może, skazując następnie swe dzieło na udrękę, cierpienia i zniszczenie. Unicestwia Przyrodę, a Człowieka (Nieprzystosowany) poddaje odhumanizowanej „tresurze” kolejnych instytucji: szkoły, wojska, pracy, oraz – presji i wrogości społecznej próbującej zabić w nim wszelkie uczucia: przyjaźń, miłość, empatię. Doświadczony okrucieństwem istnieniaNieprzystosowanytrafia do domu wariatów, gdzie okazuje się jedynym normalnym wśród chorego społeczeństwa symbolizowanego przez tytułowe trzęsawisko. Tknięty nagłym współczuciem Animator próbuje ocalić swe dzieło: ratuje Nieprzystosowanego, sam ginąc w otmętach rozszalałego trzęsawiska, nad którym nie ma już żadnej mocy, gdyż przejęła ją Pani Bagien. Uratowany z opresji Nieprzystosowany staje przed szansą dokonania idealnej animacji świata, której zapowiedź stanowi wyłaniająca się z bagna Nimfa.
Impresja pantomimiczna Trzęsawisko jest wynikiem żywionego od dzieciństwa zachwytu autorki spektaklu dla śpiewu cerkiewnego. Przekaz widowiska jest uniwersalny, dotyczący wszystkich mieszkańców naszej planety i w żadnym wypadku nie należy kojarzyć go z dramatycznymi losami narodów, które stworzyły tą niezwykłą muzykę. Tak się po prostu składa, że mistycyzm i duchowość prawosławia idealnie obrazują nędzną kondycję człowieka pozbawionego jego naturalnego środowiska.
Scenariusz i reżyseria:Elżbieta Pastecka
Muzyka:Romuald Twardowski Mała liturgia prawosławna (1968 r. – fragmenty), Rachmaninow, Wedel, Diegtiarow, śpiew kijowski
Kostiumy:Ewa Rogińska
Ikony:Magdalena Dziedzicka
Światła:Włodzimierz Strzelecki
Czas trwania:35 min.
