Lublin: „Glory Game” Sticky Fingers Club

Pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie zbiegają się w czasie z wynalezieniem kinematografu, co całkowicie przekształciło sposób uczestnictwa w sporcie i jego odbiór. Porządek mediów zdobywa panowanie nad porządkiem zawodów sportowych. Pod kamerę i teleuczestnictwo widza zmieniane są zasady i reguły dziedzin olimpijskich. Zabiegi związane z prezentacją ruchu: zwolnione i przyspieszone temu, powtórki, zbliżenia, czy gwałtowne zmiany punktów widzenia działają na widza jak wciągający serial i mają elementy melodramatu. W centrum tego wszystkiego jest ciało, od którego zasady gry nieustannie wymagają coraz więcej. Nowoczesny sport nakłada na zawodników skrajne obciążenia przekraczające biologiczną wydolność organizmu. Citus – altius – fortius (szybciej – wyżej – silniej).

„Powiadasz, że chcesz zwyciężyć w Olimpii. Przemyśl jednak, co się z tym wiąże. Musisz być posłuszny, przestrzegać diety, odmawiać sobie ciastek, ćwiczyć w ustalonych porach, czy to skwar, czy ziąb. Nie wolno Ci pić zimnej wody ani wina, kiedy zechcesz. Należy się oddać w ręce trenera tak, jakbyś się powierzał lekarzowi. A później, podczas zawodów, a to przeciwnik będzie próbował Cię oślepić, a to zwichniesz sobie rękę, a to z skręcisz kostkę, nałykasz się piachu i będziesz chłostany. A po tym wszystkim może się zdarzyć, że przegrasz.”
(Epiktet. Rozprawy III.15.2-4)

Glory Game to przede wszystkim niesamowicie hipnotyzujący i perfekcyjny ruch w prawie bezruchu. Szóstka performerów przez cały spektakl porusza się w slow motion. Zupełnie nagie, atletyczne ciała przywodzą na myśl starożytne olimpiady. Mimo zwolnionego tempa mięśnie znajdują się w napięciu towarzyszącym tytanicznej pracy, jaką wykonuje organizm w czasie biegu. – Kinga Senczyk, popkulturowcy.pl

Sticky Fingers Club to grupa, o której jeszcze wczoraj mówiło się offowa, dziś – modna, a za chwilę najlepszym określeniem będzie – gwiazdorska. Ich trzeci spektakl, wyprodukowana w Komunie Warszawa Glory Game, to przebój. Spodziewany zresztą. Już pierwsza i założycielska dla kolektywu realizacja pod tytułem Sticky Fingers Club (2020) zachwycała taneczną sprawnością i choreograficzną wyobraźnią, tchnęła świeżością, skumulowaną energią zespołu oraz dystansem do samych siebie i profesji, którą artyści wybrali i z ciepłą ironią tematyzowali. Nie byle jacy artyści: Dominika Wiak, Daniela Komędera, Dominik Więcek, Monika Witkowska. Znają te nazwiska wszyscy, którzy interesują się współczesnym teatrem tańca. Ta szufladka bywa kontrowersyjna i przez tancerzy nielubiana. Pisze się dziś raczej o nowej choreografii. Spektakle SFC są w oczywisty sposób choreograficzne, jednocześnie pozostają teatralne. – Dominik Gac, teatr-pismo.pl

Twórcy:

choreografia: Dominik Więcek
występują.: Daniela Komędera, Dominika  Wiak, Dominik Więcek, Monika Witkowska, Natalia Dinges, Piotr Stanek
dramaturgia: Konrad Kurowski
scenografia: Mateusz Mioduszewski
kostiumy: Weronika Wood
muzyka: Przemek Degórski
reżyseria światła: Piotr Pieczyński

Zadanie finansowane ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Programu Przestrzenie Sztuki – Taniec, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca. Lokalnym operatorem Programu jest Centrum Kultury w Lublinie.