Lublin: Justyna Jasłowska „Josephine Baker/Rytmy oporu”

Trójka artystów – tancerka Justyna Jasłowska, artysta multimedialny Ludomir Franczak oraz muzyk Marcin Dymiter wspólnie pracują nad ideą przeniesienia fenomenu Josephine Baker na scenę miasta (półotwarta scena podwórza) jednocześnie łącząc jej doświadczenie z przekonaniem, że u podłoża każdego oporu znajduje się rytm. To rytm pozwala powstać, oraz głosić manifesty. Rytm jest podstawą sprzeciwu, walki z konwencją – a jej najlepszym przykładem jest praca Josephine Baker. Całość ma formę spektaklu, w którym obraz, oraz dźwięk tworzone są na żywo, włączając w swój świat żywy plan taneczny. Czwórka uczestniczących w wydarzeniu artystów to osoby uznane w swoich środowiskach działające często na pograniczu dyscyplin. Proponowane wydarzenie jest pierwszym spotkaniem w takim składzie i jednocześnie premierowym pokazem projektu.

Dla Josephine Baker taniec był sposobem na wyrwanie się z beznadziei południa Stanów Zjednoczonych. Był sposobem oporu przeciwko zastanej rzeczywistości segregacji, w której najłatwiej było zostać „kimś” wchodząc do showbiznesu. Jednocześnie jej taniec wypływa z głębi duszy, z pierwotnego ruchu ciała, niczym taneczne rytuały sufickie, czy trans haitańskiego voodoo. Ruch Baker jest pierwotny, poddany rytmowi, który leży u podłoża każdego oporu. Jednocześnie naśladuje ona rytuały codzienności wprowadzając do tańca elementy zachowań prosto z ulicy. Przetwarza je przez swoje ciało i wypływający z niego ruch. Dodaje mimikę – rodem z hinduskich praktyk Kathakali. Jest z jednej strony pierwotna i dzika – czego oczekuje się po czarnoskórych tancerzach tego okresu, z drugiej pełna złości i nowoczesna – zaprzecza klasycyzmowi, jednocześnie posługując się czasem jego figurami mocno przetworzonymi przez własną wyobraźnię. Tworzy pewną konwencję, która porusza się na granicy tańca i kabaretu. Jej ruchy i sposób myślenia widać w pierwszych kreskówkach Walta Disneya, gdzie Myszka Miki w „Steam boat Willy” porusza się jak zaprojektowana przez Baker. Płynie parowcem przez Missisipi – rzekę symbol czarnego ucisku, ale i rodzącej się kultury bluesa i jazzu. Pierwotnej muzyki płynącej z potrzeby duszy – podobnie, jak sam taniec Baker.

Spektakl jest odwołaniem się do sposobu tańca Josephine Baker. Pierwotnego, dzikiego, wyrosłego w oporze do rzeczywistości, a jednocześnie wypływającego z głębi ciała. Jest też sposobem na przedstawienie historii oporu w rytmie i tańcu. Od transów sufickich, przez czeczeńską Legzinkę, po rytuały voodoo haitańskiego, sambę paulista, czy kurdyjskie tańce oporu. Ten cykl ruchu i muzyki płynący z wewnętrznej potrzeby, uciekający konwencjom, ostatecznie zamienia się w konwencję. Walka z rzeczywistością za pomocą ciała i rytmu, mających moc sprawczą. Posługiwanie się intuicją poprzez wynoszenie jej z własnej tradycji i własnego transu. W trakcie spektaklu muzyka i obraz tworzone są na żywo przez duet emiter_franczak. Jednocześnie stają się one tłem dla tańca, który płynie z wnętrza tancerki – Justyny Jasłowskiej, reinterpretującej na nowo ruch Josephine Baker i sytuujący go w szerszej perspektywie historycznej i współczesnej.

Justyna Jasłowska – tancerka, performerka. W latach 2004-2011 tańczyła w Teatrze Maat Projekt. W latach 2009-2011 stypendystka programu edukacyjnego dla choreografów – Alternatywna Akademia Tańca, Stary Browar, Poznań. Laureatka konkursu Rezydencja/Premiera 2011 organizowanego przez Klub Żak w Gdańsku. Współpracowała z Teatrem Ciała Limen i Campagne La Sablier. Stworzyła własne choreografie: Spirale (2008), Kill Bill vol.0 (2010), Sztuka Pływania (2010), November (2011), Bye,bye kitty (2012).

Ludomir Franczak – artysta wizualny poruszający się na polach multimediów, malarstwa, grafiki, instalacji, designu, performance i teatru. Swoje projekty prezentuje w galeriach, muzeach, przestrzeni publicznej i teatralnej w Polsce, Danii, Szwecji, Anglii, Portugalii, Szwajcarii, Niemczech, Rosji, we Włoszech i na Węgrzech. Współpracuje z muzykami (Marcin Dymiter, Robert Curgenven, Pogodno), artystami wizualnymi (Magdalena Franczak, Karin Danielsson, Leo Palmestal). Jest stypendystą Fundacji Wyszehradzkiej (VARP) i trzykrotnym marszałka Województwa Pomorskiego, zdobywcą nagrody za najlepszy film eksperymentalny na festiwalu Euroshorts 2007 i laureatem festiwalu Spotkania 2011 Fundacji Łódzkich Spotkań Teatralnych.

Marcin Dymiter – muzyk, improwizator. Emiter porusza się w obszarze elektroniki, muzyki improwizowanej. Eksperymentuje z brzmieniem, przetwarzaniem dźwięków towarzyszących naszemu życiu. Tworzy instalacje dźwiękowe, słuchowiska radiowe, muzykę do filmów, spektakli i przestrzeni publicznych. Gra do filmów niemych. Prowadzi autorskie warsztaty dźwiękowe oraz działania przybliżające ideę field recordingu. Współpracuje z artystami wizualnymi i tancerzami m.in. Anną Baumgart, Joanną Rajkowską, Adamem Witkowskim, Ludomirem Franczakiem, Risą Takitą, Jackiem Krawczykiem oraz poetą Marcinem Świetlickim i pisarzem Danielem Odiją. Był współtwórcą takich zespołów jak: Ewa Braun, Mordy, Mapa.