Fot. Anna Finke
Dialogiczna Abrazja, 2011
czas trwania: 20.51 min
W filmie Dialogiczna Abrazja przypadkowa lokalizacja służy jako tło dla kinowego metaforycznego dialogu: dwie figurki – podmioty, które w końcu wpadają na siebie w scenie ukazującej wypadek samochodowy w zwolnionym tempie, stanowią ramy dla formalnej struktury filmu. Wzajemne podporządkowanie się jest zilustrowane w alegoryczny sposób – siła uderzenia w kolizji staje się źródłem zadziwiających, sztucznych ułożeń ciała, które mogą zostać przełożone na coś w rodzaju archiwum wcieleń. W scenach przejściowych, wmontowanych pomiędzy zwolnione sekwencje z wypadku, umieszczono sceny „biograficznych” retrospektyw.
Ścieżka dźwiękowa, poprzez różne urywki tych przypuszczalnie traumatycznych wydarzeń, stanowi dodatkowy niesamowity wymiar dzieła. Tym samym, praca stara się zbadać potencjał ukryty w narracji tych określających tożsamość, miażdżących wydarzeń będących w zakresie audio-wizualnego ukształtowanego dzieła.
Adresy miejsc niemożliwych, 2009
czas trwania: 22 min
Stworzone komputerowo sekwencje video Yvesa Netzhammersana Adresy Niemożliwych Miejsc fascynują swoją fizyczną charyzmą oraz czystością formalną. Oparte na pełnej humoru energii przetwarzania ostrożnie, po omacku pokazują ciemne strony naszego istnienia: przyjemne jest połączone z nieprzyjemnym, martwe i żywe zlewa się w dotychczas nieznane formy, a przedstawione scenariusze obejmują pełną skalę zjawisk, od mikroskopijnych do gigantycznych.
Yves Netzhammer urodził się w 1970, studiował Wzornictwo wizualne w Zurich College of Art and Design. Od 1997 roku pracuje nad szeroko rozgałęzionym, poetyckim metaforycznym kosmosem. Jego instalacje video, obiekty, prezentacje slajdów i rysunki fascynują swoją fizyczną charyzmą oraz czystością formalną. Żartobliwe rekombinacje elementów, których pozornie nie da się połączyć prowadzą do progu ciemnej strony naszego istnienia: słodkie aspekty splatają się z nieprzyjemnymi, martwe i żywe zlewa się w dotychczas nieznane formy, a przedstawione scenariusze obejmują pełną skalę zjawisk, od mikroskopijnych do gigantycznych. Wśród jego wystaw indywidualnych należy wymienić: Minsheng Art Museum Shanghai (2011), Kunstmuseum Bern (2010), Palazzo Strozzi (2009), SFMOMA, San Francisco (2008), Biennale w Wenecji (2007), Karlskirche Kassel (wsparcie programu documenta 12, 2007), Museum Rietberg, Zürich (2006), Kunsthalle Bremen (2005) oraz Helmhaus Zürich (2003). Brał udział w wystawach zbiorowych: Biennale w Liverpoolu (2010), Kunstmuseum Wolfsburg (2007), Witte de With i TENT w Rotterdamie (2006), Wilhelm Lehmbruck Museum, Duisburg (2006) oraz National Gallery Praga (2005). Yves Netzhammer mieszka i pracuje w Zurychu.
