„Macho Dancer”. Fot. Giannina Ottiker.
Taniec maczo (Macho Dancing) praktykowany jest przez młodych mężczyzn w nocnych klubach Filipin, odwiedzanych zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety. Jest mocno skodyfikowaną formą choreografii, podporządkowaną określonej partyturze i kanonowi fizyczności. Taniec ten jest ekonomicznie umotywowanym językiem uwodzenia, opartym na pojęciach męskości jako kapitale cielesnym.
W solowym spektaklu Macho Dancer tytułowy taniec wykonywany jest przez kobietę. Artystka zadaje pytanie o sposób, w jaki postrzegamy seksualność i pokazuje, jak płeć kulturowa stała się narzędziem społecznej mobilności. Bo chociaż tancerze zajmujący się zawodowo tańcem maczo funkcjonują na marginesie społeczeństwa, na scenie ucieleśniają wyobrażenie o silnym mężczyźnie, najbardziej uprzywilejowanej grupie społecznej. Kobieta wykonująca „taniec maczo” przejmuje ten wizerunek, przekraczając zarazem społeczne i kulturowe granice; na chwilę zmienia swój własny status. Tylko na chwilę: wykonuje przecież zawód nie mieszczący się w społecznych ramach oraz należy do uprzedmiotowionej grupy kobiet. Spektakl pokazuje pułapkę płci kulturowych (gender loop), w którą uwikłana jest zarówno publiczność, jak i wykonawczyni.
Realizuje swój potencjał i sięga po władzę, wracając [do klubu] co noc. Pragnienie i praktyka mobilności społecznej są koniec końców wyłącznie złudzeniem. W barach gejowskich, tak jak i na Filipinach, realna społeczna mobilność jest nieuchwytna, ograniczona i tymczasowa. Każdej nocy jej pragnienie i praktyka odgrywane są na nowo”.
Rolando B. Tolentino, Macho Dancing, the Feminization of Labor, and Neoliberalism in the Philippines (Taniec maczo, feminizacja pracy i neoliberalizm na Filipinach).
pomysł, choreografia i wykonanie: Eisa Jocson
światła: Jan Maertens
muzyka:Lina Lapelyte; Metallica Devil’s Dance, Boney Tyler Total Eclipse of The Heart, Erik Santos Pagbigyang Muli, Wham! Careless Whisper
coaching: Rasa Alksnyte
konsultacja dramaturgiczna:Arco Renz
technika: Yap Seok Hui
koprodukcja: Workspacebrussels, Beursschouwburg
rezydencje oraz wsparcie: Workspacebrussels, Beursschouwburg, Wpzimmer, Antwerpia
premiera: 24 kwietnia 2013.
***
Death of the Pole Dancer pokazuje rozmaite rodzaje postrzegania i odsłania złudzenia na temat tego, co oglądamy. Czym właściwie jest taniec na rurze, któremu się przyglądamy? Sportem? Ucieleśnieniem naszego wyobrażenia o seksualności? Co kieruje naszym spojrzeniem? I kto decyduje o tym, co widzimy? W ramach spektaklu na nowo zastanawiamy się nad znaczeniem podglądania i wycofania, bezbronności i przemocy, seksualności i władzy.
Death of the Pole Dancer
pomysł, choreografia i wykonanie: Eisa Jocson
coaching, konsultacja dramaturgiczna: Rasa Alksnyte
produkcja i technika: Yap Seok Hui | ARTFACTORY
muzyka:
I Just Don’t Know What to Do with Myself w wykonaniu Dusty Springfield
produkcja: In Transit 2011, HKW Berlin
wsparcie: Nadine, Bruksela
czas trwania: 90 min. z przerwą
Eisa Jocson jest choreografką i tancerką pochodzącą z Filipin. Z wykształcenia artystka wizualna i tancerka baletowa, pierwszy konkurs tańca na rurze wygrała w Manili w 2010 roku. Jej trzy spektakle solowe: Death of the Pole Dancer (2011), Macho Dancer (2013) oraz Host (2015) były pokazywane na znakomitych festiwalach w Europie, Azji, Ameryce Północnej i Australii.
Sięgając do tańca na rurze czy zawodu hostessy, Eisa Jocson bada pracę i wizerunki tańczącego ciała w przemyśle usługowym, pokazując rozmaite sposoby kształtowania tożsamości i płci kulturowej, politykę uwodzenia oraz dotykając problemów społecznej mobilności na Filipinach. W najnowszym projekcie Princess and Your Highness under the Happyland zajmuje się badaniem sposobów produkcji szczęścia i fantazji, jakie obowiązują w filipińskim przemyśle rozrywkowym.
***
Bilety:
30/40 zł
Do pobrania:
Strona festiwalu: http://konfrontacje.pl
