Agnieszka Jachym "Naj", fot. Tomasz Ćwiertnia
Organizatorzy XXIII Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca zapraszają na wieczór młodej choreografii pt. Młoda Polska. Złoży się na niego pięć krótkich prac przygotowanych przez początkujących polskich choreografów: Agnieszkę Jachym, Sebastiana Wiertelaka, Katarzynę Myrdę, Magdalenę Widłak i Annę Nowak. Niektóre z prac zostały nagrodzone na konkursach choreograficznych i przeglądach teatralnych.
Naj
choreografia i taniec: Agnieszka Jachym (tancerka Polskiego Teatru Tańca)
muzyka: Heron Blue Sun Kil Moon
premiera: 27 października 2018
czas trwania: 10 min
Choreografia Naj odnosi się do sytuacji w społeczeństwie, kiedy oczekuje się od nas spełniania niewypowiedzianych wymagań czy kreowania wizerunku, które wpisują się w ustalony przez mass media kanon piękna. Nieskazitelne piękno, perfekcyjna pani domu, niezwyciężona siła, super mąż… W wyniku presji gubimy się i zatracamy naszą tożsamość – cokolwiek to dla nas znaczy – męskość, kobiecość, to, co czyni nas niepowtarzalnymi… Doświadczamy upadku ale jesteśmy bierni, nawet gdy upadamy ponownie… Czy mamy odwagę być indywidualnymi?
Na marginesie, Naj czytane wspak to Jan. Jan Szczepanik (1872-1926), polski wynalazca zwany Leonardem da Vinci z Galicji. Wiele jego patentów ma wciąż zastosowanie dzisiaj, głównie w przemyśle filmowym, a także w fotografii i telewizji. Niektóre z jego konceptów umożliwiły ewolucję przyszłej transmisji tv, a zatem rozwój reklamy, która ma ogromny wpływ na nasz wygląd i konsumpcję.
Choreografia otrzymała II nagrodę w konkursie choreograficznym Tradycja. Transgresje podczas festiwalu SCENA OTWARTA 2018 w Tarnowie za ciekawą ideę, poetykę ruchu oraz za wysublimowane zestawienie repetycji fraz z minimalizmem działań.
Ikar, który skradł słońce
twórca, wykonawca: Sebastian Wiertelak
choreografia: Sebastian Wiertelak
czas trwania: 7:30 min
Sebastian Wiertelak o spektaklu:
Ikar… to poszukiwanie samego siebie za pomocą zmysłów. Projekt pokazuje rozpoczęcie długiej drogi, na której staramy się pokonać swoje własne fatum i nieszczęścia przygotowane przez los. Mityczne skradanie słońca jest symbolem walki z samym sobą. To właśnie dzięki zrozumieniu i zaakceptowaniu samego siebie, pozostaniem sam na sam jesteśmy w stanie odnaleźć cel. Wystarczy tylko chcieć i wszystko staje się możliwe. To przecież proste.
Zdobywca II indywidualnej nagrody w konkursie choreograficznym 3…2…1… Taniec! w Krakowskim Centrum Choreograficznym Nowohuckim Centrum Kultury za choreografię i wykonanie spektaklu Ikar, który skradł słońce. Nagroda przyznana przez Assena Assenova.
Krystyna in flamenco mood
koncepcja, choreografia, taniec: Katarzyna Myrda
muzyka: Angel Canales, Sara Baras and Isaac Albéniz (flamenco)
czas trwania: 6 min
Jestem Milagros. Ubieram czerwoną spódniczkę i tańczę w kolorowych dyskotekach do rana, krzycząc mi corazon i cambio dolor. Jestem wtedy głośna i wszechobecna w swoim bólu.
Jestem Krystyną-kobietą pokorną, wrażliwą, wyrozumiałą, o kojącym dotyku i niezłomnym spokoju. Kobietą mądrą. Kobietą żoną. Kobietą Polką. Kobietą obecną.
Choreografia jest refleksją nad ciałem kulturowym w szeroko pojętym stanie cierpienia. Flamenco jako metafora, cielesność, kultura, język, muzyka, charakter, siła gestu, emocjonalność.
La la la la la
wykonawca: Magdalena Widłak
muzyka: Maria Peszek i Foks Był sobie król – fragment, Krzysztof Komeda Main Title
i Lullaby Variation 4 z płyty Rosemary’s Baby, Theme from the Motion Picture Rosemary’s
Baby z płyty Urszula Dudziak & Walk Away – Magic Lady – fragment
czas trwania: 16 min
Inspiracją dla powstania sola La la la la la był temat macierzyństwa, które rozumiane jest tu jako dwuznaczny dla kobiety etap, pełen sprzecznych uczuć, emocji, potrzeb i przemyśleń. Dwubiegunowość była wyjściem dla poszukiwań ruchowych. Obowiązek kontra chęć, poświęcenie kontra spełnienie, strach i zmęczenie kontra siła. Duży wpływ na kształt etiudy miał film Romana Polańskiego Dziecko Rosemary.
Magdalena Widłak za solo La la la la la otrzymała wiele nagród, miedzy innymi nagrodę na IX Obserwatorium Artystycznym Entree w Chorzowie (2018), zajęła I miejsce w kategorii profesjonaliści w Konkursie Choreograficznym Sense of Move w ramach Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca Scena Otwarta w Tarnowie 2015; wyróżnienie na II Ogólnopolskich Dniach Monodramu – Debiuty „Strzała Północy” w Koszalinie 2014; I miejsce na Open Stage Warszawskiej Platformy Tańca 2016.
Sola
choreografia: Anna Nowak
taniec: Paulina Jaksim (tancerka Polskiego Teatru Tańca)
muzyka: Vessel
czas trwania: 9 min
Wśród pytań, jakie postawiła sobie autorka są te o role które kobiety zgadzają się grać we współczesnym społeczeństwie. Dlaczego się na nie zgadzamy? Czy na pewno są one dla nas wygodne? Dlaczego sięgamy po takie role, a nie inne? Skąd one pochodzą? Czy mamy wpływ na to jakie role chcemy dla siebie kreować teraz, czy możemy krytycznie spojrzeć na tradycyjne role, jakie gramy dla swoich partnerów, rodziców, dzieci, przyjaciół, dla swoich rodzin, dla sąsiadów, polityków…
Gdzie w tym wszystkim znajdujemy sedno swojego jestestwa jako kobiety? Muzyka do choreografii Sola została skomponowana przez Bena Frosta i Daniela Bjarnasona na zamówienie Unsound Festivalu w Krakowie w 2010 roku. Inspiracją była książka Solaris Stanisława Lema oraz film Andrzeja Tarkowskiego o tym samym tytule z 1972 roku.
W opowieści tej kluczowa jest rola kobiety, która jest, ale jakby jej nie było, gdyż wyjęta z kontekstu – bycia żoną oraz bycia fizycznie obecną – wymyka się ramom i staje się kwantową obecnością. Muzyka jest celowo niepasująca, niewygodna, iluzoryczna, a jednocześnie najsilniej obecna. Jeden z recenzentów napisał: to tak jakby karmić niewidomą osobę grejpfrutem przez wiele lat i nagle dać mu cytrynę zamiast grejpfruta.
Ben Frost powiedział, że to poczucie straty było dla niego najbardziej ewidentne w Solaris. Podczas procesu kreatywnego, Anna kwestionowała to poczucie straty z perspektywy kobiety – starty siebie, którejś ze swoich ról, którejś ze swoich iluzji, stratę własnej obecności na rzecz ról, które swoją obecnością przejmują nasze istnienie i stają się projekcją, kwantową obecnością.
Sola otrzymała I nagrodę na Konkursie Choreograficznym The Essence of Motion organizowanym w ramach Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca Scena Otwarta w 2017 roku.
