Poznań: Polski Teatr Tańca „Monolit” – chor. Rainer Behr

Monolit to międzynarodowy projekt artystyczny, w którym uczestniczą twórcy z Ukrainy, Niemiec i Polski. Spektakl, inspirowany symboliką monolitu z serii Odyseja kosmiczna Stanleya Kubricka podejmuje aktualną tematykę wpływu technologii cyfrowych i AI na doświadczenia współczesnego człowieka.

Twórcy o spektaklu:

W erze posthumanizmu, gdzie granice czasu i przestrzeni ulegają rozmyciu, stajemy przed pytaniem o naszą tożsamość. W świecie, w którym człowiek przekształca siebie w nadczłowieka, dążąc do nieśmiertelności przez połączenie z maszyną, zacierają się różnice między tym, co ludzkie, a tym, co techniczne. Proces optymalizacji i redefinicji naszego istnienia budzi pytanie: czy w tej przemianie nie zatracamy naszej pierwotnej natury? Wirtualne światy, które powstają jako przestrzenie bez ciał i zmysłów, stają się idealnym środowiskiem, w którym pragnienia mogą zostać natychmiast zaspokojone. Jednak, czy nie prowadzi to do utraty sensu istnienia, do uzależnienia od wirtualnej rzeczywistości, która nie pozwala na autentyczne doświadczenie?

W tej nowej rzeczywistości sztuka przestaje być tylko odbiciem, staje się reinterpretacją, próbą nadania sensu w świecie pozbawionym emocji. Jak powstanie nowa estetyka miłości, strachu czy tęsknoty, gdy dotyk, uczucia, a nawet śmierć tracą znaczenie? Co z nami – ludźmi – gdy wchodzimy w ten nowy porządek, w którym nie ma już miejsca na przypadkowość, prawdziwą ekspresję, a tylko kontrola i precyzyjnie zaprojektowane formy?

I w tym kontekście pojawia się Monolit – tajemniczy, niemal boski symbol dążenia do transcendencji, który staje się nie tylko świadkiem, ale i katalizatorem tych przemian. Monolit w swojej bezosobowej, nieruchomej formie przypomina o dążeniu do zrozumienia tego, co niepojęte. Jednak w tym nowym świecie, w którym granice między człowiekiem, maszyną i sztuką zacierają się, Monolit stawia pytanie: czy ta transcendencja prowadzi do wyzwolenia, czy raczej do nowego rodzaju zniewolenia, które pozbawia nas tej pierwotnej magii, tej tajemnicy istnienia, która czyni nas ludźmi? W tej niepewności bycia, czy będziemy w stanie znaleźć siebie, czy zatonąć w cyfrowym oceanie, w którym nie ma już miejsca na prawdziwą egzystencję?

Twórcy:

Choreografia: Rainer Behr
Asystentka spektaklu: Halyna Shchupak
Kostiumy: Yaryna Andrushko
Scenografia: Andrzej Grabowski
Koncepcja wizualizacji: Izabela Sitarska
Projekt i opracowanie wizualizacji: Maciej Waleszczyk
Reżyseria świateł: Michał Stenzel

Muzyka: Dawid Dąbrowski oraz Arne Bredesen, Jens-Jonas, Francis Roberts, Nicolas Leirtrø / Teip Trio, Fabio del Carro i Camilla Margherita Ferrari / A Tergo Lupi, Carl Craig, Dakh Daughters, Marko Halanevych / DakhaBrakha, John Hope, Ema Jolly, Nouseskou, Shortparis, Colin Stetson & Sarah Neufeld, Amon Tobin

Asystentka ds. kostiumów: Adriana Cygankiewicz
Realizacja dźwięku i wideo: Michał Beszczyński
Kierownictwo techniczne: Dariusz Szych