Fot. Rosa Frank.
Najnowsze solo Raimunda Hoghe kontynuuje serię portretów śpiewających kobiet. Po Marii Callas, bohaterce spektaklu 36, Avenue George Mandel (prezentowanym w Starym Browarze w 2011 roku), przyszedł czas na amerykańską piosenkarkę i aktorkę Judy Garland, której kariera rozpoczęła się już w dzieciństwie, skończyła jednak tragicznie – w wieku 47 lat Garland zmarła, wskutek przedawkowania leków nasennych. W swoim solo Raimund Hoghe portretuje artystkę i jej twórczość na tle jej prywatnego życia i powojennej Ameryki oraz przełamuje stereotypowy obraz Judy Garland jako aktorki udowadniając, że była o wiele bardziej wszechstronną artystką, niż dotąd uważano. Występowała nie tylko w kultowych musicalach, ale zachwycała także w filmowych rolach dramatycznych, jak choćby w Judgment at Nuremberg, odsyłającym bezpośrednio do pierwszego solo Raimunda Hoghe; Meinwarts (1994), w którym pojawia się przedstawiona w filmie historia żydowskiego śpiewaka Josepha Schmidta zamordowanego przez nazistów w Szwajcarii.
pomysł, choreografia, taniec i scenografia: Raimund Hoghe
współpraca artystyczna: Luca Giacomo Schulte
gościnnie występuje: Takashi Ueno (taniec)
światło: Raimund Hoghe, Arno Truschinski
dźwięk: Johannes Sundrup
produkcja: Raimund Hoghe Hoghe & Schulte GbR (Düsseldorf) / Cie Vento (Paryż)
koprodukcja: Théâtre Garonne Toulouse, Theater im Pumpenhaus Münster, tanzhaus nrw Düsseldorf
przy wsparciu: Ministerium für Familie, Kinder, Jugend, Kultuur un Sport des landes Nordrhein-Westfalen, Kulturamt der Landeshauptstadt Düsseldorf oraz La Ménagerie de Verre (Paryż) dans le cadre de Studiolab oraz Nationales Performance Netz (NPN) International Guest Performance Fund for Dance, finansowanym przez Komisarza ds. Kultury i Mediów Rządu Federalnego na podstawie decyzji Niemieckiego Bundestagu.
Urodzony w Wuppertalu, Raimund Hoghe zaczynał jako dziennikarz Der Zeit – pisarz, teoretyk i krytyk sztuki i tańca, autor wielu portretów artystycznych outsiderów – by w latach 80. zostać dramaturgiem Piny Bausch i autorem 2 książek o jej Tanztheater. Od początku lat 90. zdecydował się zająć reżyserią-choreografią kreując poetyckie spektakle łączące w sobie najlepsze osiągnięcia i doświadczenia (a także odwieczne tematy – alienacji / wykluczenia / (braku) miłości i samotności) klasycznego teatru tańca z estetyką minimalistycznej sztuki inspirującej najnowsze tendencje w choreografii. Z połączenia wielkiej tradycji z oryginalną wizją artystyczną i szczególną muzyczną wrażliwością powstała sztuka o unikatowej jakości i estetyce plasująca Raimunda Hoghe w czołówce europejskich choreografów przełomu wieków. Jego osobista historia (od dziecka jest obciążony kalectwem, a jego homoseksualna orientacja w latach 70. i 80. czyniły go podwójnie wykluczonym ze społeczeństwa) i artystyczna droga stanowią doskonały przyczynek do analizy fenomenu teatru tańca oraz obserwowania jak artyści wywodzący się z tego nurtu przetwarzają go twórczo przepuszczając przez filtr własnych doświadczeń i wrażliwości.
Hoghe jest autorem ponad 10 choreografii. Jest również obecny na scenie we wszystkich swoich spektaklach. Współpracuje z telewizjami, a jego książki tłumaczone są na wiele języków. Hoghe był także wielokrotnie nagradzany za choreografię (m.in. Deutscher Produzentenpreis für Choreografie / 2001, czy francuską Prix de la Critique 2006 za Swan Lake, 4 Acts jako najlepszy spektakl zagraniczny). W 2008 roku Balletanz International przyznał mu w głosowaniu krytyków tytuł Tancerza Roku 2008.
