Poznań/SBNT na Malcie 2015/Let’s Dance: Frédéric Gies „Dance (praticable)”

Wersja do druku

Udostępnij

W ramach cyklu Stary Browar Nowy Taniec na Malcie 2015 Art Stations Foundation zaprasza na pokaz spektaklu Dance (praticable) Frédérica Gies, który stanowi część wystawy Let’s Dance. Spektakl jest głosem w dyskusji wokół zagadnienia oryginalności w tańcu. Prezentowane na całym świecie solo skomponowane z elementów wielu różnych ruchowych słowników (od disco do baletu klasycznego) i swobodnego tańca wywiedzionego bezpośrednio z somatycznych praktyk pracy z ciałem dekonstruuje pojęcie tanecznego stylu, zadaje uzasadnione pytania o jego autorstwo i kwestionuje zagadnienie oryginalności odwołując się bardziej do pojęcia „wspólnego autorstwa” szeroko dyskutowanego we współczesnej, nie tylko tanecznej, sztuce.

W ramach wystawy zostanie pokazany także inny spektakl artysty – trzygodzinny spektakl-instalacja Good girls go to heaven, bad girls go everywhere, zapraszająca widzów do współuczestnictwa i współkreowania choreografii zdarzenia. Zapis układu choreograficznego opublikowany został w formie książki. Można go również pobrać w internecie. Towarzyszy mu zbiór tekstów autorstwa Bojany Cvejic, Petry Sabisch, Frédérica Giesa, Simona Hecqueta i Sabine Prokhoris. Spektakl był prezentowany w wielu teatrach i podczas licznych festiwali. Do tej pory wzięło w nim udział ponad czterdzieści osób.

„Patrząc na ten przyjemny dla oka taniec, który opowiada o technice, stylu i kompozycji, można pomyśleć, że do tańca powrócił podejrzewany o intelektualizm >>taniec konceptualny<<. Oto ktoś, kto naprawdę myśli o tańcu, ubrany w zwykłe ciuchy i do piosenek Madonny, nie gubiąc z nich ani jednego słowa. Pomysłowe i przy tym pełne wirtuozerii, czy wręcz przeciwnie?”

Pirkko Husemann, Korpus (20.12.2006)

„(…) Frédéric Gies podnosi wysoko poprzeczkę zmysłowemu tańcu. Poważny, niczym papież, ukazuje w >>Dance (Praticable)<< wędrówkę przez cytaty i ruchy – od Isadory Duncan, przez Grete Wiesenthal po Madonnę. W sposobie, w jakim wydatkuje energię wydarza się coś rzadko spotykanego: nie korzystając z „nietańczenia” neutralizuje on zgiełk tańca. Chociaż posługuje się znanymi i spektakularnymi „ruchami tanecznymi”, jest to nadal kompozycja”.

Franz Anton Cramer, Frankfurter Rundschau (18.12.2006)

Tytuł: Dance (praticable), wersja solowa / w ramach wystawy LET’S DANCE

Autor: Frédéric Gies

Kraj: Francja/ Szwecja/ Niemcy

Koncepcja, zapis, choreografia i taniec: Frédéric Gies

Na podstawie propozycji Alice Chauchat

Pomoc artystyczna: Alice Chauchat

Projekt oświetlenia: Ruth Waldeyer

Muzyka: Madonna

Kierownictwo produkcji: Christian Modersbach

Produkcja: Frédéric Gies

Czas trwania: 45 min

Frédéric Gies jest tancerzem i choreografem dzielącym swój czas między Sztokholm a Berlin. W latach dziewięćdziesiątych pracował z wieloma francuskimi choreografami, po czym rozpoczął karierę indywidualną. Skupia się na ekspresji taneczno-choreograficzno-politycznej, a w szczególności na tym, jak taniec i choreografia mogą odnosić się do polityki, nie używając mechanizmów reprezentacji. Punktem wyjścia jego utworów są ścisłe procesy badania ruchu, z których wyłaniają się praktyki będące często hybrydami pomiędzy somatyką a innymi formami tańca. Centralnym elementem jego obecnych działań jest muzyka techno i doświadczenia wyniesione z klubów. Swoje utwory tworzy sam lub we współpracy z innymi choreografami (Jeftą van Dintherem, DD Dorvillier, Manuelem Pelmusem, Isabelle Schad, Alice Chauchat, Frédérikiem de Carlem i Odile Seitz) i artystami reprezentującymi inne dziedziny sztuki (Fiedelem, Antonem Stoianovem, Danielem Jenatschem, Ruth Waldeyer i Andreą Keiz). Jest jednym z inicjatorów kolektywu praticable. Tańczył również w utworach innych choreografów (Jefty van Dinthera, Antoniji Livingstone, Petry Sabisch i Isabelle Schad). Od 2012 r. wykłada choreografię i kieruje programem magisterskich studiów choreograficznych w Szkole Tańca i Sztuki Cyrkowej DOCH – SKH, w której obecnie prowadzi projekt badawczy Bad girls practices: un-writing dance, the body and the choir. W ramach tego projektu zaczął pracować nad praktykami określanymi przez niego jako „technosomatyka” oraz stworzył eksperyment Good girls go to heaven, bad girls go everywhere stanowiący współpracę z didżejem Fiedelem i artystą wizualnym Antonem Stoianovem.

We współpracy:

IMIT (miniaturka)